Netgedichten

netgedicht (nr. 11.938):

leven krimpt tot een gebaar

de klok verslaat de tijd al trager
leven krimpt tot een gebaar en blik
langzaam is er rust gekomen
als stilte in de ochtendmist

huizen dromen tegen heuvels
onder hemels wit en blauw
zachte flarden ruisen uit het dal
vermengd met geuren van verval

water kabbelt litanieën
pluizen dollen in de wind
kleuren delen groenversnijdend
schilderachtig zomers ruimte in

dwalende langs bomen
een holle weg de heuvel op
hoorde ik de kilometers komen
van de drukte op de grote weg