Alle inzendingen over schijnen

ik neem uit het medicijnenkastje een aspirine en een dosis filosofie die de stoelgang bevordert en helpt bij de afvoer van afvalstoffen zoals een wandeling op het strand het schuldgevoel doelmatig afweert neem ik vrede met het keukenwerk en dis gedienstig het avondmaal op want ik heb zo waar de schijn tegen kan niet even schuilen voor…

Het gaat door zomaar, om de lieve vrede alsof het normaal is en we met z'n allen de schijn op willen houden.…

Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn; Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven, De ene werklijkheid, de andre schijn. Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven. Is van de wereld en haar goden zijn. Zijn is, boven die dingen uitgeheven, Vervuld worden van goddelijke pijn. Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.…

de toorts brandt al laag, vandaag wordt nooit meer lichter komt niet verder dan wat een hart verzucht kijk, snel naar de einder, het goud blinkt nog maar even…

Ik probeer dezelfde woorden te vinden om mee te praten, mee te doen Ik boots hun lach na maar die van mij lijkt altijd net te schel of net te zacht Het is alsof ik hier niet hoor Per ongeluk in het verkeerde leven gezet op de verkeerde plaats Ik lijk verdwaald De wereld die wel klopt moet zijn verstopt ik zie het tenminste niet Probeer…

en schreeuwt Iedereen, de wereld, zelfs jij Iedereen wordt en is en blijkt Terwijl ik alleen maar schijn Te zijn of blijk te schijnen…

Het engeltje op haar schouder was plotseling verdwenen en daarmee alle veiligheid in één zucht weg 't was zinloos om te vragen naar doel of naar de reden het bleef angstwekkend stil soms heb je in je leven pech…

aan het strand laat je een traan heel bewogen met het zand in je ogen…

Ik schijn met de lamp op de stal de heilige wordt verlicht in de lichtbundel. Is het schone schijn, of zou dit onder de noemer vallen van schijnheiligheid?…

wat je doet is niet zo vreemd je eet brood je drinkt water je drinkt wijn je slaapt en je denkt aan het zijn maar je weet niet door wat je gedragen wordt is het door je dromen is het door de lucht die je ademt is het door het water is het door de wijn is het door het brood of is het slechts schijn…

De glans van een ander De stijl van de tweede Hem, zij, ik verander Zo ben ik tevreden Tevreden in leegte Een gapend gat Verborgen met een spiegel Waan, woestijn, waardeloos, waardevol Een huls Niet van mij Mij is vermeden Mij is versneden Tot gruis In stof Verwijderd, verdrongen, vergeten Wat is eigen Wat is ik Ik is verdwenen…

Het is alsof je nooit wegging, maar toch waren er momenten dat ik niet aan je dacht Het is alsof ik vergat dat ik je stem had onthouden, die fusie van strijkers en een harp, met de nodige drum Het lijkt alsof het donkere bos van houtblazers nooit heeft bestaan en de wind van akkoorden en noten je niet wegvaagde Als dat maar zo zou zijn…

Hoe de zon blaren streelt, een fusee van kleur in zachte astergeur en ontvolkte bossen bespeelt. Alles verlaten achterlaat teruggeworpen op zichzelf terwijl ze haar gewelf ontspint als Groot-Gelaat van dood en wrange waarheid, zomers tot illusies maakt dan komt kille eenzaamheid. Een vechten tegen haar verraad in angst en bitterheid…

Met hongerige blik en holle kaken En tot de draad versleten kleren aan Heeft mijn notaris mij te woord gestaan Toen ik bij hem mijn testament kwam maken. "Ik hoop," sprak hij, "dat u in uw legaten Veel geld aan uw notaris na zult laten."…

Mijn levensvreugd wordt andermaal bedreigd, Want voor een lekkerbek zijn nu ook frieten Gezondheidshalve niet meer te genieten Omdat je daarvan ook al kanker krijgt. Dus voortaan zal ik voor mijn avondmalen Mijn frietjes in de magnetron bestralen.…

de spinnenwebben zitten vol berkenzaadjes pseudo insecten…

Ik zeg je niets, ik zeg je iets Ik vertel je duizend dingen Om bij jou, maar ook bij mij De waarheid te verdringen…

Je insinuerende ogen een parodie op de dood slepen aan aan aan tot je beslist te slapen zoals het laatste blad van een boek hou je het einde open door de woorden los te laten vliegen over de spiegel komen ooit nog terug zoals de dood maar dan echt…

Als niets wat er is blijkt te zijn wat het leek blijft over de zekerheid dat niets meer zo wordt als het was...…

Het was in straten dat de gezant van de paus de passanten neerstak heen en weer liep tussen schijn en wezen de geur van verschroeide windbloemen openbrak.…

ochtenstond, goud tanden verbrokkelen knipperende ogen licht ligt onverstaanbaar over een verdeeld land, men bouwt een toren, horizontaal het oosten licht op firma Het Zuiden zoekt de Grote Beer de zee glinstert naar de horizon volkomen buiten westen een zon verdwenen de kleur is scharlakenrood…

Zie de zon schijnen en de bloemen groeien en is het niet buiten laat het dan gebeuren in je mooie hart.…

oneindig het licht van mijn maan in jouw schaduw kan ik blijven staan kan ik schuilen zacht huilen alleen zonder uitzicht op iets oneindig mijn blik ik ben als jij een schaduw in ons maanlicht…

Ik keer mij af (ach schijn wat lijk je schoon) en zie daar buiten druppels dauw de zon weerkaatsen Mijn ziel zoekt onze band jouw ogen gulzig spiegelen de diamant wiens geslepenheid jouw ziel verblindt.…

Wanneer je dicht bij me bent, Voel je dan de pijn in mijn hart? Zie je de twijfel en angst, die me al zo’n lange tijd tart? Als ik het even niet meer weet, wil jij er dan voor me zijn? Wil je een heel klein beetje dragen van deze levensgrote pijn? Ik lijk dan wel heel sterk, maar diep van binnen ben ik week. Je zou het kunnen weten, als…

mijn blik, is breder dan de ogen het overtreft het gezicht lijkt uit mijn hele lijf te schijnen het kent geen zwaartegewicht het zou wel mogen maar in mist verdwijnen zo ook speelt mijn hand een rol, die rolt zonder tekst en beweegt mijn verschijning in de vinger en de hand neen, niet behekst maar tevens boven zichtbaarheid met amper…

weer een droom de eeuwige stilte rond de maan verdriet om jou het verzwijgen dat ik je mis het is wat het is zo wrang nooit, nimmer nog wezenlijk hier weer een illusie dat stilzwijgende rond de maan toch ten volle in gedachten licht in duisternis het is wat het is……

mijn schaduw en ik een verbintenis in de roodkoperen zon…

raak uitgeblust word doodmoe knars knel wring niet langer doorkruis kolkende luchtmassa's zoek het hogerop Dood, in feite zijn we naaste buren dagelijks kruisen we elkaars pad het licht brandt zelfs 's nachts bij jou bedrieg ons nog even voor de schijn…

Zo gij mij ziet, zo ben ik niet, 't is schijn, 't is leugen: bij u, lief kind, te droef bemind, moet ik wel deugen.…