Alle inzendingen over sjouwen

Je huid is nog vuil van het land en de lucht en het slepen en sjouwen en zweten zoveel stickers en labels van onder tot boven hebben jou tot een globe gemaakt drie van de vijf of zes werelddelen heb je samen met mij versleten daar sta je, ik was niet van plan weg te gaan, ik wilde alleen de verleiding weerstaan voor waar aan…

rugzak wordt wat zwaarder voor jou, maar ook voor mij Toch zul je onderweg ook weleens weer een beetje last verliezen want hoe het leven ook loopt dat hebben we niet voor het kiezen We kunnen onze lasten dragen ook al valt het vaak niet mee dan willen we de rugtas legen vooruitziend naar ons wel een wee Toch blijft er nog genoeg te sjouwen…

Je kunt als dame in de stad Geen eindeloze einden sjouwen, Immers het tippelen door vrouwen Wordt vaak ten kwade opgevat. Daarom toog ik op dievenpad, Zoekend de schaduw der gebouwen Tot ik een vond voor Vindicat. Nimmer zal mij die daad berouwen: Laat ieder mij als schurk beschouwen, Jíj noemt me held, 't is meer dan dat.…

Grote dozen sjouwen. Mijn handen met een verleden van meer dan dertig jaar geleden herinneren zich jouw vreugde nog dankzij dat nieuw joch.…

geen bijzonder iemand, nooit heb ik de wereld verbijsterd… heb altijd oude vrouwen hun eigen takkenbossen laten sjouwen noch mensen van een wisse dood gered altijd vriendelijk, maar net op het randje beter wetend, tegen beter weten in schouderophalend, niets aan’t handje maar blijkbaar heb ik toch iets in mij wat jou heeft doen bekoren… je…

Toen ik hem zei, dat niet meer te kunnen, zei hij; sjouwen ouwe, je moet dood! Ik heb geld nodig en snel ook! En dan te bedenken dat er qua geld niks bij me te halen is, de band met zoonlief buitengewoon goed is! Wat was ik blij dat de dag aanbrak zodat ik die nachtmerrie achter de rug had!…

de hoekigheid verbaast me steeds het blauwzwarte basalt scherpe kanten krassen wonden in mijn hand ik sjouw dat brok waardoor mijn leven stokt steeds met me mee nooit ben ik vrij er zit een steen in mij heb getracht zijn hoekigheden te verzachten weerbarstigheid raak ik niet kwijt de natuur geeft het figuur tijd zorgt dat de vorm…

Toch zijn het niet de ponden van mijn lijf, die leiden tot de zucht van hen die sjouwen. Het zijn de kilo’s aan zwaarmoedigheid die huizen in dit schepsel koud en stijf. En de verlichting is voor hen die rouwen. Dus het verdriet is slechts voor korte tijd.…

Vonken reinigen de loop van mijn fossiele natuur als ik doelloos rondzwierf om keien naar de top te sjouwen, kan ik op mijn dromen bouwen zonder mij te laten boeten ? Blijft de horizon gelijk, zonder haar stappen te tellen?…

De mussen die met strootjes vliegend sjouwen en merels die er niet voor onderdoen, een mees zit nog wat pindakaas te kauwen, maar ook voor haar begint een nieuw seizoen. Het tjilpt en flierefluitert in de lucht. en lentegeuren vleugen op een zucht.…

ze zijn te zwaar de stenen die ik dragen moet ik gooi ze bij de andere troep die ik verzameld heb een leven lang een aantal splijt weerbarstig laten ze hun inhoud zien doven in de koude wereld van voorheen ik zwaai, ze gaan en niemand weet waarheen de anderen sjouw ik verder mee de dagen door langs vele jaren soms zijn we…

als duivelskind viel ik zelfs uit de toon ik mag slechts tegen beter weten hopen dat Hij me zal verlossen door een teken (al is die hoop behoorlijk aan 't verflauwen) ik heb nooit over water kunnen lopen noch zijn voor mij de golven ooit geweken wel loop ik levenslang een kruis te sjouwen…

nooit het zicht het gras leek groener waar de wegen zijn verdwenen omhoog gaan was verplicht ik ben veel uitgegleden verloor een tijdje mijn houvast duikelde toen naar beneden ik moest en zou weer klimmen soms kruipend op de tast het pad is glibberig en nat lijkt uitgehakt om vaak te vallen de rotswand is vol scherpe steen ik sjouw…

Nam nooit een kabinet een fout besluit en kon men elke heerser maar vertrouwen, behoefde niemand zich een breuk te sjouwen en bleef vervuiling van de wereld uit, werd niemand ooit door pijn of angst bevangen, bestond geen oorlog, ramp of bruut geweld, ging niemand in de fout door zucht naar geld, was nergens onbevredigd seksverlangen, als…

Zondige gedachten ontrafelen truttige truitjes tot spannende spaghetti de buurvrouw toont haar tattoos puur uit verlatingsangst Senioren happen appels zonder handen uit een ton vol water wie heeft zijn eigen tanden nog Forse negerinnen met ogen als wielklemmen sjouwen halve varkens de koelcel uit De voorbodes van een straat-BBQ hangen…

Als 't ijs op het kanaal was te vertrouwen Bond hij meteen mijn schoenen met wat touwen Aan ijzers met een houten bovenkant Je moet verdomme glijden en niet sjouwen Riep hij me toe, maar ik bewoog onthand En wankelde door niemandsland, Een trage beer met ingepakte klauwen Als vroeg mislukte koudefront soldaat Besloot ik toen voorgoed te…

Mijn speelse muze kan me soms benauwen als ik de melkboer 's morgens elke dag - in koude, hitte regen, hagelslag - weer met zijn kruiken heen en weer zie sjouwen. Hij is correct een dienaar van mevrouwen, die slechts belonen met een fooi of lach; en of hij nors of praatziek wezen mag, op hem kan heel mijn huisgezin vertrouwen.…

Langs vale wintergrenzen, het loodgrauw in de lucht, vermoedens gevat in wensen, sjouw ik het levenspad, omzoomd met distels af, langs gladde keien, tussen wieg en soms het graf, maalt de molen haar tijd, ruist het alom aanwezig leven in stof door de vingers glijdt, haar blik mijn toekomst kuist, bedekt met open hand, de opening van…

ik loop vandaag wat heen en weer te sjouwen met manden wasgoed van en naar de lijn de wind is west zuidwest met zonneschijn geweldig weer voor handen uit de mouwen ik voel me goed en kan een berg verstouwen het is een lust de vrouw in huis te zijn ik vouw en strijk de was voor groot en klein van wie hier wonen wil ik blijven hou’en wanneer…

Regelmaat niet op te bouwen maar toch weer met stenen sjouwen in de hoop dat iets blijft staan. Morgen weer opnieuw beginnen weer de taak iets te verzinnen zodat eens dat huis blijft staan.…

ik was verbaasd, maar liet het hem niet merken onwennig staken handen uit de mouwen zijn blik verried gebrek aan zelfvertrouwen vandaag heb ik een manager zien werken cynisme kon ik tot een grijns beperken de stropdas los, Armani-pak vol vouwen verbeten bezig om iets zwaars te sjouwen ik bracht hem koffie om wat aan te sterken ik rook zijn…

Nee geen dierendag nee voor mijn vriendje als ik boodschappen ga doen Sjouw ik me plens stinkende varkensoren is hij dol op Hondenkoekjes voor hem als ik koffie drink 2 blikjes kattenvoer voor zaterdag is hij dol op voor hem ook weekend Vlees in blik en brood voor de dagelijkse kost En tot slot staafjes tandenpoets want de tandjes houden…

Ik pelde de jaren één voor één uit hun schil draaide elke maand om hun as Terwijl de tijd rozen baarde vroeg ik me af waar jij was Intussen hebben wij Abraham gezien En sjouwen moeizaam ons verleden argeloos tussen twee popsongs door het zonnige terras van Badlust op Tussen bier en wijn keken blauwe ogen ogenblikkelijk verstilde de tijd…

Tuurlijk gaat dat, we zijn zo terug nemen niet teveel, sjouwen is ook voor hem teveel. Eenmaal thuis, melk opgeborgen en natuurlijk ook de rest, vraag ik buurman, wanneer moet jij? Melk is op, bromt ook deze heer en zo: precies gingen we nog een keer.…

In Veluwse krochten Waar het einden sjouwen is Daar waar herten vochten Eikenbos een sieraad van wildernis Je hoort er ’s nachts bosuilen krijsen Donkere wolken die op onraad wijzen Geesten en duvels vind je er Bewoning is er ver In de struiken hoor je "zwartkielen" snurken Ga er ook niet op je hurken De duvel jaagt er, het is er niet…

Gaan wij ons voor een wandeltocht bepakken Versterkt dan nog eens extra dat gevoel: De onvolprezen wegwijspaddestoel! Nieuw rood met witte letters op de vlakken Het eigentijds gewicht zal ook verschillen Spillebeen kan zelf z'n paddo tillen…

Advent, tropisch warm, overhemd met korte mouwen… Zwetend met een Kerstboom sjouwen. In m’n hoofd alarm - Ongekend! Sneeuw, dwarrelend wit bracht ons toen de Kerstmissfeer… Vadertje winter, wanneer kom je weer? Verdrijf met kille pit m’n geeuw! Kerstmis, malse konijnenbout; waar blijft de échte kerstgedachte?…

dat wil ik eens proberen… Het is een sjouw, zo viermaal ’t zelfde rijm! En dat nog wel op dat ellendige IJM; Maar ‘k heb de tijd, en ‘k wil en zal het leren. Dat is één couplet! Het zal wel reüsseren. Maar kieze ik nu, eer ik soms verder lijm, Een onderwerp…Tsa Muzen! ik bezwijm, En weet niet waar ik ’t eerste mij zal keren!…

Ik loop met stapels boeken rond te sjouwen en plak een etiket op Gorters Mei. Och, als nu juffrouw Jansen eens ging trouwen, dan kwam er eindlijk eens een plaatsje vrij. Ik ben het niet alleen, die staat te wachten en achter me staat nog een hele rij.…

Onomkeerbeer, tegendraads en onbegrijpelijk We sjouwen, duwen en slepen ons voort 'De tijd zal het leren' Alsof we dat nog niet genoeg hebben gehoord Bijna onberispelijk Waan ik me iets waaraan ik me conformeer Ben ik wie ik ben? Of is het de tijd?…