Netgedichten

netgedicht (nr. 23.560):

Zandloper

Langs vale wintergrenzen,
het loodgrauw in de lucht,
vermoedens gevat in wensen,
sjouw ik het levenspad,
omzoomd met distels af,
langs gladde keien, tussen
wieg en soms het graf,
maalt de molen haar tijd,
ruist het alom aanwezig leven
in stof door de vingers glijdt,
haar blik mijn toekomst kuist,
bedekt met open hand, de
opening van vele monden,
stokt alles, al is het maar even,
in de stilte van een adempauze
de laatste korrel zand uit de loper
valt, in haar kleine knuist gebald ,
niets heelt beter alle wonden, ze
heeft het beste medicijn gevonden.