Alle inzendingen over stad

.....Het orgel van de stad .....Kijk naar die man! .....Zijn bewegingen .....De gymnastiek .....De rode kleren .....Het is duidelijk .....Merk je het? Waarom . . . ? .....De wonderen! Ik zie die man .....Hij danst de stad Ja, hij danst wel goed .....De wonderen van mijn stad Dus we zijn er?…

Zij zong Die dode stad en gans de stad lag aan haar voeten wat is het toch mooi jong en succesvol te zijn zei ik ze droeg koningsblauw en daar boven dat blonde vlassig haar…

N7 de route Montelimar de stad Nougat de lekkernij de stad als twijfelaar tussen Drome en Ardeche drukt z´n stempel op de N7…

De groote stem der stad verstomt en de nachtwind die in mijn venster komt brengt een vaag en wonderlijk suizen als zuchten der slapende huizen. Mijn lamp brandt stil en suizelt zacht en peinst zijn gepeinzen den langen nacht. Ik staar in het heldere branden, mijn katje speelt met mijn handen.…

ik open de poort en de meerkoet blijft liggen in het wak bij de boot met witte snavels over eieren lopen op het kale vlot een constant gepiep van droge kogellagers waterkipkuikens voor een feestvogel is er geen betere kooi dan een zomers park het is nog donker er zwemt een meerkoet voorbij op weg naar het werk…

Hier op de zoveelste verdieping met uniek uitzicht boten varen als wolken, het water als lucht en de mens is als vis geboren. Tussen de zwarte lijnen en de scherpe pakken is er soms een ontmoeting, jij bent ergens net als ik maar de metro raast ritmisch door en ik ben niets dan storende harmonieuze pretentie Gebouwen…

De bloem is uitgebloeid De vlinder weggevlogen De laatste zonnestralen Schijnen ingetogen Over het vlakke land Bomen waaien kaal En het strand is verlaten Je hebt het niet in de gaten Maar de dagen worden kort De wind waait in vlagen En een wolk stort Regen neer De hitte is verdwenen Dit is de laatste keer Dat ik hier zit Met…

Oorlogsmonument Voor Rotterdam Verwoeste stad. 'La ville Détruite'. Ontzetting en Wezenlijke angst Uitgebeeld in een mens Met weggereten hart Armen omhoog In wanhoop en afgrijzen Geheven. Overvallen, niet Wetend. Verbijsterd Waardigheid behouden. Menselijk 't Lichaam gebleven.…

jij luistert hoe herfst valt op blad en wind in doffe straten waar het gezicht schaduw verbleekt in’t geluidloze gewoel van blinde dagen over de brug stroomt te vaak regen naar spiegelruiten die verzinken in onbeminde kamers jij hebt gehoord en stormen begrepen maar de nacht is moe heeft mij en het uitgeputte blad in de stad…

Je zei : schrijf eens over.. ‘de coulissen van de wereld’ Ik zag toen lantarenlichten van de avond eerder drijven het rimpelen van de boomkruinen, takken de vensterramen van twee drie hoog donker glas, verlichte vakken kroonluchter, schemerlamp en dan de golvende geveltrappen, klokken er waren patrijspoorten lange masten, een reling En…

waarin je droomnacht smelt tot kwik zwaar naar je navel lik het lood tot in je schoenen strompel 's nachts als schaduw van een gordeldier de grachten rond en rond rondom de borsten van de stegen stad als zilver zwijgen stappen steen en staal.…

In de nevelige vroege morgen Nestel ik mij in warm nat gras En staar ik naar de zon die ras De resten van de nacht doet worgen In de verte zie ik contouren Van mijn oude stad, het doet deugd Zij herbergt mijn begin en jeugd Wat heeft mij toch kunnen ontvoeren Ik zal later haar schoot betreden De wijken waar ik ben groot gebracht Rouw…

Letters hangen als dronken draden Speelbal van de wind en van de tijd Als dons doorweekt met zure tranen Hopeloos op zoek naar rechtvaardigheid Lampen zwijgen als grauwe graven ’t Schijnsel iets te vaag en iets te wijd Verlicht de stad haar sluikse slaven Hulpeloos gehuld in zwijgzaamheid Gevels kreunen als lage laden Schuiven langs elkaar…

Vluchten naar een stad waar leven is en waar mensen samen echt zijn en terug komen tot zichzelf zonder zelfbedrog om wie ze werkelijk zijn of willen zijn. Echt ! Een stad waar eenzaamheid waar , verdriet reëel is . Zonder de franje van een verwachte hoop op beter.…

Heb me nog nooit zo verloren gevoeld Tussen al deze mensen, tussen alle etalages Weerspiegel ik honderdmaal, maar toch alleen Grauw middaglicht in de stad Een verre klok slaat zwaarwichtig de tijd voorbij De stad kraakt en zucht, vervuild sluit zij zich Blinden rollen ratelend dicht Verkoopstertjes kwebbelen de tram in De avond valt in…

de stad te zien ontwaken bij Florencia voor de deur terras wordt uitgezet de wind verwaait iedere sleur tram zeventien piept voorbij daarachter kronkelt een sliert auto's al in 'n lange rij zo ontwaakt het schone Haagse terwijl het zonnetje schijnt met uitzicht op de Haagse toren hopend dat deze schoonheid nooit verdwijnt…

het leven gaat nu verder de poort is gesloten vaarwel dode stad tot al de sneeuw is gesmolten vaarwel dode stad ik heb van je liefde genoten…

Met elk ontstoken licht wordt een nieuw leven verraden en van het stadse donker verlost. Waar zal er ruzie zijn? Waar wordt gevreeën? Waar werkt een vrouw aan een nieuw gedicht? Waar spinnen poezen, slaperig en tevreden? Waar wordt spanning gesneden? Klein ben je in zo’n grote gedachte, zo’n grote flat.…

het avondlicht dooft in de nacht eerder dan de maan haar schijnsel door de lege straten weeft muren weerkaatsen verte geluid dat strijdt met neonlicht langs een golvend lint van mensen op jacht naar vergeten hier in de schaduw van de stad is de nacht stilte de kille verlatenheid een niemandsland dat wacht…

vanuit de hoogte waakt de dame over haar zinderende stad op het kruispunt van eeuwenoude wegen knorrige obers mopperen boven pastis en kruiken koel water in hun onverstaanbaar patois bedelaars, straatdiefjes, straatmadeliefjes rollen met hun donkere oogjes vingervlug je zakken leeg weemoed klinkt door de hese "paloma…

De regen houdt maar aan, de gezichten die ik opneem, doen mij denken aan mime-spelers, die zich weerbarstig verzetten tegen de kou. De striemende wind doet de huiden verstrakken, er wordt duidelijk minder gelachen dan toen we nog halfnaakt in het zwembad badderden om de zon van ons af te slaan. Een oude NRC waait in het gezicht van een…

Ik ga naar de stad en weet nog niet wat ik kopen zal een dingetje voor niemendal Natuurlijk heb ik me daar weer aan bekocht! En is het weer iets wat ik echt niet had gezocht... Maar je wilt weer iets en dan blijkt... het is weer niets!…

Er is een stad onder de stad. Ik en mijn schaduw. Eens voer ik op een lek geslagen boot, dook onder, vond een poort. Daar zat een nimf met rode haren. Ze zei: Waar bleef je toch? Ik heb zo lang op je gewacht. We ijlden koortsige nachten weg, dronken de roes tot braaksel, dobberden in het neon van de stad.…

Eens als stad de vleugels uitslaan, straatwanden neerzetten in baksteenrood, bovenramen met fraai glas en lood. Mercatorplein doet een wijk ontstaan. Het noorderlicht wil je zien in de Vespuccistraat. Hoofdweg met strak gevelaanzicht als ader met bloed. Portieken met tegels in glazuur maken het zoet.…

Zeg, luister Enzo nog eens doorzagen over hertjes al 't andere is te min alleen ik zag haar geweitje bij de lichtjes op het einde van de stad dekte deze toe nam haar mee en vooruit, ik was haar eerste toch zeker van die dag twee zagen de stoten en ja Enzo, ze lachte en knikte mee…

het water spiegelt het ornament van panden lichte kringen vloeien over schaduwkanten water voert straten en bomen met een boog naar een overbrugging van zijn loop de dag roeit aan de oevers lange slagen lawaai en getoeter aan een hoge draad worden trams zingend door de stad gedragen een woonplaats onzijdig en groot over het water verglijdt…

het is niet echt koud maar de meeuwen zijn er in het midden van stad aan de randen van de grachten zitten ze te kijken of wat maar als er een paar stukjes brood door de lucht vliegen van een man vliegen ze overal en overal krijsen je zou een meeuw bij de keel willen pakken maar lukt je niet de trams, de auto's, de fietsers de…

Stilleven van een stad.…

*-eigenheden Die vervelen nooit, zoals Rubens ons in veel van zijn werk immer laat zien Hoogstaande streken met pencelen Een stad zonder tijd, houdt jou en mij jonger Een stad zonder tijd knaagt niet aan onze ziel Wijzers terug *Peter Paul Rubens; Siegen (Duitsland), 28 juni 1577 - Antwerpen, 30 mei 1640…

Als ze een landschap was ze zou bewegen in de wind stilte opzoeken in het gegil van krekels ze zou de zon om water vragen wolken om genade bladeren om een voetstap de aarde om een vore en een vlieg ze zou het licht verschuiven donker omschudden vogels zouden stilstaan als penselen in de lucht En achter haar uitgestrekt zou de stad…