Alle inzendingen over stenen

schrijf in woord aan een stijgend beeld dat ons in stenen steedsverdeelt tot mensen die weer verder komen langzaam rustend in de mooiste dromen…

voor steen…

ik bak de stenen zelf weer heb genoeg geraapt met wat voor handen was uit rotsen die een levenlang partij beloofden in voegen slechts een fraaie schoorsteen deden roken de fundamenten delen we steen voor steen zal ik gaan bouwen met specie om samen van te houden zie je ogen in het nieuwe licht verschrikken door de open ramen…

Steeds als Henk weer ging verbouwen en met stenen liep te sjouwen voor een muurtje dat hij maken zou dan was hij de sigaar want zijn vrouw die er op toe zag en als sfinx er op de bank lag klaagde meters steen en been en gaf hem zinloos commentaar Zeg Henk, je moet het zelf weten maar je bent een steen vergeten en dus zeg ik het maar even…

'k Was thuis en Dacht dat ik droomde 'k Was daar en Zei tegen mijzelf: Voor áltijd Nooít meer eenzelfde N-E-G-E-N - E-L-F…

Ik kan niet dichten al sla je me met een hamer ik kan wel mooi zingen vraag maar aan mijn badkamer Toch heb ik een blauw vermoeden dat er een gedicht in me zit of een lied van verlangen, belofte, liefde en gemis Snelle dagen splijten ons uiteen en voegen ons weer samen steen voor steen metselen we aan dit huis en nestelen ons in geborgenheid…

Oude Gregoriaanse gezangen echoën melancholisch en hol, lyrische teksten klinken vol door lange geplaveide gangen. Slepende voetstappen op het plein doen vermoeidheid vermoeden, soelaas alleen voor de goeden in vergiffenis verworven door pijn. Mannen in zware bruine gewaden leven in stilte en eenvoud, hun boete met offers beladen. Hierbinnen…

Nu begrijp ik Waarom gebergten Zelfs de woeste Onbegaanbare Zijn voorbestemd Langzaam aan Te verglijden Tot rondvormige Gepolijste Beeldhouwwerken Nu begrijp ik Waarom stenen Hard en hoekig Eens een keer Zullen splijten Uiteenvallen Tot lichte wolken Van zandkorrels Die sprankelend Neer zullen vallen In de holte Van mijn handpalm…

Laat me met rust laat me even alleen wil niet dat je me kust m'n hart voelt als steen. Je aanraking irriteert dat wat je nooit zei heeft me bezeerd toe, laat me even vrij. Kan je blik niet verdragen een omhelzing niet aan wil je me behagen laat me dan nu even gaan.…

Wanneer mijn gierende ziel niet meer te verachten valt, geef me dan een stenen gelaat. Het zal barsten op mijn gehavend graf en de dood zal uit een granieten steen ontwaken.…

Toen vleiden ze een kleine schattebout -die lieve handjes blij naar buiten stak- in de kribbe, wijl de sneeuw op 't dak zo kunstig liggen bleef, maar ijzig koud beklijfde net zoals een stenen beeld. Dus brandden ze een kaarsje, lekker knus, de kerstgeschenken werden uitgedeeld.…

hertrouwt, wordt twintig jaar later naast zijn tweede vrouw begraven dicht bij de tombe waarin z'n vrouw wacht Geweten gekweld door vaders 'verraad' verdraagt de zoon 't leven niet; sterft en op vaders plek in moeders graf bijgezet Ik sta bij hun zerken, in gedachten verzonken vul de leegte tussen gebeitelde woorden lees hun geschiedenis op stenen…

de waarheid draait en vraagt kromme tenen naar een reden maar stomme tenen zwijgen een steen ligt zelden alleen en net als een stomme teen kan hij geen reden bedenken de waarheid als een kromme op zoek naar bestaansrecht in een voortschrijdende waarschijnlijkheid van stenen en tenen…

Verdwaald tussen rijen gestapelde huizen met als enig groen het stoplicht op de hoek waar restanten tuinen zwaar overbetegeld geen ruimte bieden voor plant, boom of dier de stank van open haarden doordringend elke romantiek bezwaard ons draaglijk groen verstolt steeds meer tot verstenend grijs waarin je verdwijnt als je niet…

spinnenrag door de motten van verbeelding, het blijft zoals het is, veranderd alleen de norm, het schrijdt naar binnen, voelt leeg en koud, een bekend gezicht bekijkt me vanachter tralies in een regenwoud,ik schrik wakker en dacht, afgelopen het blijft nacht, de luiken zijn nog dicht, het dagend licht is me vergeten, tik tegen de stenen…

Ik heb voor jou, uit losse stenen een heel klein eilandje gebouwd niet zo heel stevig welbeschouwd want later was het weer verdwenen de stroom sleurt zo de dingen een wereld van voorbij gaan in waarna ik weer opnieuw begin wat blijft zijn de herinneringen soms vind ik langs de oever vrede en toont het water oude beelden van wat…

Ik de bouwer met angst gekroond wend mij af als wapen tegen het geweld van ijs ik ben het weekdier met een stenen schild in een kristal paleis, de steenhouwer eist zijn loon met scherp gerei en beitelt de dubbelhartigheid op de schansen van mijn troon als laatste bewijs.…

Werpe de eerste steen, gij die zonder zonde is, pak ook de tweede erachteraan en weet je: ga door met trappen, ga door met slaan. Gij die zonder zonde is, blijf vooral werpen met alles wat je tegenkomt, gooi de woede van je af, gooi de verwerpelijkheid in het graf.…

een verdeelde glibberige straat de donkere ronde stenen glanzen tot ver langs de wegen, met in 't nachtelijk licht een wit gepoederd gezicht, ze draagt een zwart mondkapje in 't flakkerend schijnsel van de straatlantaarn; spookachtig belicht links een omgehakte boom waar geen twijgje is blijven hangen in de oneindige duisternis;…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten. Leer, kinderen, dit uit zijne mond: houd steeds een vuist boven de grond. ------------------- uit: Tirade 1968…

Niet langer onder 'zijn' duim rollen met een wederzijdse satisfactie nu voor het eerst de stenen; die met een versteende luim als nog iets van een rock-and-roll tijdperk aan een vrijer volk mogen belenen.…

Ik ben een steen. Geef me een duw En ik geef je te leen Een lawine van stenen, ruw. Maar niemand duwt. Ik blijf staan en ween Tot de storm luwt En weer ben, een gewone steen.…

Bevrucht door aarde, gedijende bij tijd, wordt hij geboren door druk, ondanks dat wrijving hem slijt Hij is hard als hij valt, aangetrokken door zwaartekracht Hard wanneer gegooid of gevangen, wees op hem bedacht zijn leven is lang, en staat schijnbaar stil Kritiek doet hem niets, hoewel geen ijzeren wil Laag bij de gronds, zijn omtrek…

tijd is niets dan vlijtige wisselingen het wachten op of onder handenwringen van gesloten keien waarbij geen verstand scherpte vindt geen snijdende openingen ik weet niet genoeg uit stenen te knijpen ze zeggen alles in hun eigen woorden over eeuwen die moeilijk te begrijpen zijn zonder ze verstandig bij te slijpen soms denk ik iets van hun…

In de tuin lag reusachtig een steen van twee doorsnee bij één. Doopvontig was hij, een slordige ster met een mond. Ik liep door de tuin met een boog om de steen en keek ervan weg. Toen stond hij op, vernielde perk en gazon terwijl hij achter me aan de terp op klom.…

hakken wil ik tikken vorm laten groeien door weg te nemen als Michelangelo eruit halen wat er in zit laten vallen wegspringen wat overbodig is…

hij schonk hem omdat enkel een steen hem onsterfelijk scheen een steen zomaar een kiezelsteen ze kust hem en gooit want zo alleen verliest ze hem nooit…

als een steen die jij in de vijver gooit naar beneden zinkt en kringen maakt rimpels op het water steeds wijder uit elkaar hoor je dan wat ze aan het zeggen zijn roepend mompelend stil of weet alleen de eeuwigheid waarom we lawaai maken om te zwijgen roepend mompelend stil…

Als een steen mij op de maag ligt Ligt hij mij niet in de weg Als een kei mij op de weg ligt Moet ik daar dan omheen Als ik een kanjer van een rots ben Beklim mij met een groot allure Kun je zeggen dat je die steen Met het meeste gemak hebt gehad.…

Hen wil het blijkbaar beter lukken, kon niet m’n glimlach onderdrukken: ''Een steen fladdert uit de boom''.…