Alle inzendingen over stilte

Stilte is een heel mooi woord, Maar nog mooier als je niets hoort……

In ons hectische bestaan kan het wel eens te luidruchtig gaan Daarom je dan eens aan te leren wat tijd te nemen om in jezelf te keren een mensenleven gaat al zo snel en bedenk dat altijd wel daarom een periode stil te zijn dat vind men dan heel fijn...…

En dan is er niets meer dan stilte je bent overleden, je bent er niet meer je adem is gestopt, je hart eveneens het afscheid was kort de stilte lang. Té lang.…

En dan is er niets meer dan stilte je bent overleden, je bent er niet meer je adem is gestopt, je hart eveneens het afscheid was kort de stilte lang. Té lang…

moeder, waarom zijn mijn benen zo dik zo rood, de stappen die ik zet of bloedend de borst waartegen ik sliep jij leerde me lopen, de schoenen dragen waardoor de aarde kantelde en vaak bevroor op het hout van mijn lippen waarom zijn mijn armen zo dun zo doorzichtig, de leegte die ik voel door het naakte kind in mijn keel ik heb het zo…

galerijen met stenen pilaren aaneengeschakeld door ramen van lucht hoor ik het schuifelend schrijden van ruisende zwarte rokken in colonne binding zoekend het verhevene te ervaren en onrust af te scheiden als de zoete stemmen zich met mij gaan vermengen sterft allengs mijn duwend denken opdat niets in mij de nog barende stilte…

vanaf het balkon een hond blaft in de verte stilte op de gracht…

Heel stil is soms een kort moment tegelijkertijd eeuwig en omdat je het herkent ook direct weer vergeet te bewaren noemt men het slechts navelstaren…

"overvallen door de stilte en omringd door het geluid, zag ik de onbenulligheid van de strepen op het parket, en ik besloot te blijven, omdat de stilte mij vertelde dat de angst ook onbenullig is"…

Soms hoor ik nog de echo van mijn vermiste nachtegaal in die gewijde verte waar stilte in mij valt…

Elke beweging en aanraking als een herinnering op mijn huid. Elke vorming op je gelaat die me vertelt hoe jij je voelt. geuren, geheimen, blikken, zo oneindig ver, maar toch nog dichtbij ergens, cirkelend om me heen. Tranen die smaken naar pijn, op een bedje van gevoelens. De wind glijdt door mijn haren bemoedigend en troostend tegelijk.…

Achter glas zingen duiven in de regen, wassen kroonblaadjes zich in stilte.…

't Was een spel dat weet ik wel maar het voelde zo echt Had ik maar nooit gezegd hoe ik me voelde en wat ik bedoelde Wilde je niet verliezen ik had niets te kiezen dat heb jij gedaan door de deur dicht te slaan Kom, het is nog niet te laat mijn deur die altijd open staat voor een vriend, dus ook voor jou gewoon omdat ik van je hou…

ik schrijf je dit als het zwart nog de ramen bedekt en rust nog naast stilte zit alsof de nacht, met gemak, nog even de eeuwigheid oprekt ik schrijf je dit, zomaar, zonder heden en verleden, en droom dat het licht nog niet door jachtige gedachten wordt bereden…

De stilte, oorverdovend brak m'n hart Mijn bericht, jouw antwoord en onze nieuwe start Gewoon als goede vrienden geen gedoe dit keer Maar voor ik 't wist gebeurde het ons weer De blik in je ogen m'n hart klopt in m'n keel Vingers spelen met de mijne 't wordt me bijna te veel Weet niet wat ik hier mee moet verliefd tot over m…

gaan hard of zacht onzeker bestaan doodt de stilte zeker van de nacht de wind waait toch wel morgen mist de realiteit die niemand aan kan dus, waarom nog…

worden vanavond nu de lome lucht drukt op mijn hart zoals de dreigende avond toen de dood al naast je zat om je te halen Laat het net zo stil blijven als toen na het steunend ademhalen en de laatste zucht plotselinge rust als van dat ene moment wanneer de weeën stoppen en de bevrijdende geboorte inzet De dood openbaart zich in stilte…

De stilte voor de storm werd ruw verstoord, zodat de stilte tijdens de storm niet opviel.…

Stilte is als een geschenk Stilte is als water zo puur Stilte is als regen Stilte is als de zon Stilte is als een regenboog vol kleur Stilte omhult de wereld Nergens beweegt er iets De straat is leeg, geen geritsel De straat is verlaten, geen geluid Stilte omhult de wereld Een blad dwarrelt naar beneden Niemand die het opmerkt Een vos…

en voel me bemind door de glimlach van jouw kind en als ik mijn adem ingetogen verdeel heb ik de stilte lief, zo lief…

Waar is nog stilte waar is nog rust overal geluid altijd lawaai zelfs het ritme van je hart dat klopt geeft geen stilte en geen rust totdat het stopt dan is er oneindige stilte maar vinden we dan ook rust?…

meeslepend moe verdwaal ik in de nachten van doelloos denken stromend met gedachten die zich in woorden schrijven van menig gedicht bladeren door letterwanden soms zinloos in elkaar gestrengeld zoekend naar één geheel…

't is zo stil onmenselijk stil wanneer alles lijkt te zwijgen zelfs de wind waait niet meer en het fluisterende woord wordt gezwegen uit hun monden het is stil ,te stil als de aarde zwijgen zal…

Hier heb jij het roer terug in diepe stilte draai met de wind achter de horizon die niet meer beweegt rond de rimpels van jouw lach toe omarm nu de stilte geef mijn hart nog een kans en gun mij de benen van een antilope wij zullen in dit stilteland een nieuwe zon gebaren naar diepere wortels rauw en ongekookt voor diepere lagen…

soms is mijn wereld zo groot dat het geringe genoeg blijkt zoals leegte mateloos ruim kan zijn in verlatenheid daarom besproei ik het uitzicht vaak met stilte…

Toen hoorde ik een mevrouw, heel ontevree, die vertelde mij, dit is een stilte coupé, daarbij keek zij heel verontwaardigd, ik dacht nog, die is niet aardig. Keek even rond, daar zag ik het staan, Silence, stilte, het stond op het raam.…

In de stilte van mijn verlaten fort droom ik een verrassingsaanval. Zinnen die overwinnen.…

met in haar ogen en op haar lippen het geluid van de stilte gedragen door het fluisteren van de wind…

in middagstilte aan het Drentse veld waar krekels ongewis hun tsjirpen laten horen de vogels heel ontspannen fluiten in overgave aan hun eigen toon zelfs bomen wachtend luisteren het gras zich neigt naar elke kleur daar wil ik heel alleen voor jou mijn allermooiste spel over de velden sturen de piano laten zingen over stilte in mijn eenzaam…

Gevraagd enig teken is het gegeven Aan de zielen der doden ongemeen Doch slechts de stilte getuigt het verleden Het eeuwig zwijgzame in duisternis regeert…