Alle inzendingen over ternauwernoods

het altijd wenen de regen valt onophoudelijk in vlagen al komt er soms licht het blijft alle dagen zwaar bewolkt met sop tot onder in de tenen de Friesche poëet François Haverschmidt hield het niet bij buitjes uit zijn vergiet terwijl hij met wrange tranen bedauwen wou kwam Piet Paaltjens kleddernat uit tuitjes Slauerhoff hield het ook ternauwernood…

hier schrijft, voeten tillen niet meer maar slijten als verstekelingen die bij verstek niet worden gehoord de weg van adem, vergezeld door kokers gevuld met lood, gaat met lange halen die de vlucht van een buizerd volgt op haar jacht naar het aangeschoten wild schitteringen blijken slechts vonken te zijn van slagen die rakelings maar ook ternauwernood…

als je dood wordt word je achteraf je woont dan aan de achterkant van het leven met de deur op een kier uitgepuurd van deze tot gene zijde de terugkeer met een miljard lichtjaar de schriele hoop ligt op zijn keerzijde het zicht benepen tot tussenruimte als een gespleten atoom de gestaltes ternauwernood als krassen in het licht de ogen…

Het lekt en likt ternauwernood de onbeschermde schenen Legt blarend billen bloot en vindt zijn krachtig element in pijlen als in stenen Is in verlichten van de zee waar vóór het vallen van de nacht de Asunción zijn zeilen bolt in ademloze kleurenpracht We spelen er gevaarlijk mee Gebald rolt het de hemel uit met orenpijnigend geluid…

Ik houd mezelf ternauwernood in toom. Verbaasd ervaar ik, wat er nu gebeurt: ze streelt m'n kale kop. Ik voel me lekker. Ik krijg een dikke kus. Het is een droom, die eensklaps afloopt - evenals m'n wekker.…

Ach meisje van mijn stoutste dromen zo meteen komt, wat jij niet verwacht Nog eventjes dan kom ik op stoom en ik heb grootse plannen voor vannacht Ach meisje van mijn stoutste dromen mijn vingers zijn als fluweel, zo zacht Ik houd ze ternauwernood in toom en ze willen je strelen, wel heel de nacht Ach meisje van mijn stoutste dromen ik…

de schamele oogst ternauwernood een schutse tegen honger en kou. een zonnewende draait naar Wodan en Wulder als de landman omheen hoogslaande vuren danst. hij smeekt om goedgemutste winterdagen. uit het warme zuiden de mare: Martinus, de nobele heilige, van soldaat naar pontificaal.…

En toen - het hart hoog op de wind - verlangen zich bezeerde aan begeerte, hoe lief had ik dan niet dat feestelijk verlies, alsof een hartstocht mij verloren blies, al werd ternauwernood gezoend de monstrans van één enkele mond. En elke avond werd het herfst.…

Een man stapt uit en heeft niet in de gaten hoe bang zij zijn, op bruut geweld bedacht, omdat hij zelf, gevolgd door onverlaten, ternauwernood ontsnapte aan de jacht. Daar staan ze, oog in oog met elkaars angst. De vreemdeling vertelt zijn wedervaren, van hen gedrieën is hij zelf het bangst. Hij moet naar Gent, waar zijn familie woont.…

Wij dachten ons de winter nog ternauwernood voorbij en vinden de verwachting al rondom ons in de velden, de verwachting van de Mei! De traag ontwaakte hazelaar, die ’t niet vermoeden kon, staat nu in al zijn schamelheid beteuterd in de zon.…

de avond is ternauwernood aangevreten door bevroren wolken stroomopwaarts ergens toch moet het daglicht stranden in resten, in randen, in veilige handen voor het geval alledaagsheid aan invloed zou winnen, morgenstond zich in overuren zou ontginnen tussentijds zijn generaties vervlogen naar interstellaire ruimten, genoeg voor eindeloos…

Het kruimeldiefje kon ternauwernood z'n vrouw en vele spruiten onderhouden. De man ontbeerde, wat 'm zeer berouwde, gereedschap voor het winnen van z'n brood.…

mijn handen We hebben toch maar ‘t licht gedoofd om ons door de maan laten verlichten Ik streel jou teder en geroerd het hoofd nu wij de liefdesdaad gaan verrichten Ik draag jou door gans het liefdesland in deze nacht, zo boordevol romantiek Nu die liefde bij ons tweeën is gestrand lijken onze lichamen zelfs van elastiek Ik kan de ogen ternauwernood…

- Ter ternauwernood ontloken, Verwelkt zij ras, van hare steel gebroken, Of wordt, door zon en wind, ontbladerd en verstrooid.…

horen paardenhoeven Galopperen door de bossen Waarop de stroper vlucht Met zijn gevangen vossen Eén stuurbeweging fout Het knotsen tegen hout Een buil voorop het hoofd En daarbij compleet verdoofd De jager is gevangen Wordt gefolterd in het hol Verblind door het duister En de maag meer leeg dan vol Vier verkenners op het pad Vonden hem ternauwernood…

Vee van terrasiena, de steden geest - naderhand bleek de intimiteit al geschreven, opgevoerd voor dovemansoren in de koelte van de steegjes, en de kleren van Franciscus waren ternauwernood van nut: de reis was niet meer zaaks dan het dempen van de put. -------------------------- uit: 'Witte adel', 1991.…

dreigen met de dood zo nu en dan, daar kan ik tegen maar neem dan op z'n minst de moeite om zo'n ding te wegen Natuurlijk, ik betaal het wel, dat is eenvoudig zat Maar uitgesproken irritant en stijlloos vind ik dat Vandaag vond ik een kogelbrief met strafport op mijn mat De afzender zat duidelijk om spellingsles verlegen zijn woordkeus was ternauwernood…

Maar ‘t oude lijf, verschrompeld onder de oude beplanking, is verschrankt en uitgeteerd en staat, ternauwernood bijeengehouden, nu in de wind verwinterd en verweerd. ‘t Armzalig hout bekleedt de holle romp, waar lang ‘t gebrom verstomd is van de wielen. Van boven steekt, een vormeloze stomp, de naaf uit, waar vier wieken aan ontvielen.…

Telkens bedolven - Ternauwernood - Kwam een klacht uit de golven - Was ik dood. - Waarom tot onaardse Dromen gewekt Zonder opwaartse Ziel die trekt - Het schreeuwt uit het sneeuwige Schuim vandaan - Als jij zal ik eeuwig Verder gaan.…

Naar binnen gaan en blijven haken aan de rafels van het leven ternauwernood kunnen kijken in evenbeeld geremde beweging in stompzinnigheid Ben ik nog van deze tijd? Zwem ik in die glazen kom waar geen uitweg is in uitzichtloosheid verstard in structuur, genageld aan de plek het zand is geel en genadeloos Ben ik nog van deze tijd?…

Een grens ternauwernood kreek, Droogvallende bedding bij zand, zout en ontij. De vloed van de tijd breekt genadeloos elke weerstand. Dit huis houdt nauwelijks stand: De boot voert mij onomkeerbaar huiswaarts. 3. Zijn de elementen enkel ruimte en eeuwigheid voor vogeltrek en stilteminnaars.…

een klap tot stand, “morgen,” “volgend jaar”, lege woorden voortaan is “ooit” nooit meer, nu gaat over in toen wij wordt ik meervoud-enkelvoud verleden tijd- voltooide tijd de man waar ik van hield niet langer meer waar ik van houd trouw tot in den dood in lief en leed, die belofte is niet verbroken Maar het gevoel van vrijheid Ternauwernood…

Ternauwernood verdroegen zij deze zachte liefdesverklaring. Ze wilden alleen donker, waarin welwillendheid, mededogen voor hun brand- en mottengaatjes, hun slijtage, hun verschoten kale plek. Zij stonden met de ruggen naar elkaar, want wanneer, na hoeveel jaren, houdt het blozen eindelijk op?…

tweetal vragend en strevend Hun ogen formuleren de hunkering om In een volgend toppend trio op te gaan Alsof ze willen zeggen: kom snel dichterbij Raak ons aan Elkaar in hals en nek zoenend Houden hun ogen mij in hun greep De woorden herhalend: kom snel dichterbij Kronkelend om elkaar heen Als twee paringsdansende slangen Terwijl de dekens ternauwernood…