Alle inzendingen over uiteen

Wendy is van een dochter bevallen Het kabinet is uiteen gevallen Gouden plakken in drietallen En in de zee, zwemmen nog steeds hordes kwallen!…

blaas me weg als een veer spat uiteen opgeblazen trots bellen zo groot en toch teer 1984.…

In de nacht kwam hij hij vond zijn weg moeiteloos hij bleef en voelt als brandnetels vernietigt alles op zijn weg de rots spat uiteen laat me laat me toch.…

Een verdwaalde traan Laat het maar gaan Je had hem verstopt Naar binnen gepropt Dicht geknepen in je keel Maar dan wordt de emotie te veel En spat het uiteen De traan die zo verdween.…

Wat eens was is er niet meer Een acute explosie Een geconcludeerde breuk Verzachtende omstandigheden Een herkansing volgt Verspilde tijd Doorboord van een ijskoude wind Vallen parten uiteen…

Je moet er eens op letten, Als men iets uiteen gaat zetten. Is dat wat men wil uitleggen, Ook werkelijk is, wat men wil zeggen Nieuwe heren, nieuwe wetten. Let op als ze u gaan paaien, Dat ze u geen oor aannaaien.…

Vlinders vliegen rond, fladderen uiteen, mooie kleuren. Fladderen waarheen? Van bloem naar bloem, vliegen ze onzeker. Ware kleuren? Echte hartenbrekers!…

Grootvader is een fuga want rots valt uiteen tot steen steen erodeert tot zand en zand wordt klei hij raakt verstrikt in mij het coda maakt ons een: voren in een akkerland.…

de dag krult langs de trapleuning naar boven de klaarte valt op de treden lichtvoetig uiteen ik loop met klankvolle woorden naar beneden het wordt een dag van tien lettergrepen.…

jouw woorden dwarrelen als losse flodders uiteen sierlijk deinend spatten zij kapot op het koude graniet de boodschap is helder ©Lady Love…

bij het ter perse gaan van de nachtvorst huilde de moervos de ochtend leeg haar vacht viel uiteen alle panorama's werden gewist, de strik zweeg…

Huilend hart vervuld van smart uiteen gescheurd verdrietig verscheurd Verloren gaande jeugd uitgevlogen vreugd weggevlogen kind zijn mijn hart doet pijn…

‘k slenter door de nacht gek wordend van m’ n voetstappen kijkend naar (hij kijkt ook) de sterrenwacht vraag ik me af wanneer mijn "vallende ster" uiteen zal klappen…

Koud tot op het bot speelt de wind met het getij die golven opstuwt die uitdagend tot grote hoogtes klimmen om zo in woeste branding uiteen te spatten om met al hun kracht het strand te kussen…

een vrolijke wereld spat uitéén ze kleurt de banen rond haar rust en kust mijn witte vlag ik geef me over aan de liefde voor bestaan vol feestelijke stukken in dit kader kan ik zo veel aan…

Vroeger 's ochtends schoof men de overgordijnen uiteen en aanschouwde een veilige wereld Heden 's ochtends activeert men het elektrolysescherm en aanschouwt de alom onveilige wereld…

Waar modder wordt Uiteen geslagen Blokkades opgeheven Adem die stokte Weer wordt vrijgegeven Stolsels verpulverd Als waren zij er Nooit geweest Alles stroomt in mij In handen van Hem Die in mij alles Goed maakt en geneest…

Een oorlog is een huilend kind onder het puin van stukgeschoten steden Na het kabaal de stilte De wereld valt in spiegels uiteen Wat eens was is zwarte rook Waarom het ging blijft onbegrepen…

De blaadjes verwelken, Vallen af Dwarrelen naar de plek Onder de boom Waar ik zo vaak zat, De wind steekt op Blaast ze uiteen Naar een plek waar Ze verrotten Heel alleen…

ze hielden elkaar gezelschap de zandstorm kleurde de lucht geel een smalle zee dreef hen voorgoed uiteen ze dansten verlangend het water tegemoet ze waren twee koningskinderen…

Als een rose, dat na een poos niet willen zeuren, toch om hoop roept en met uitgestrekte armen niet pakken kan wat uiteen wijkt aan de randen dan is dat zoals liefde is: warm, lokkend en te zacht omwege de houdbaarheid.…

Mijn gedachten zijn boeken vol ongeschreven regels Maar eens zullen zij mijn hoofd ontvluchten zich als regen verspreiden om de wereld te betasten en teneinde uiteen te barsten wegens het niet beschreven zijn van hun wonderlijke eigenheid…

ik hou het niet meer bij elkaar in de onrust van leven valt mijn geest in snippers uitéén stapels herinneringen troosten mij alle bekleding is bijna weggehaald niets is meer te weerleggen alles vormlozer en breekbaarder dan glas…

De sluier glijdt haar rechter schouder bloot het schouderbandje snijdt haar kraakwit vlees het doet me pijn in kantwerk vallen haar armen gracieus uiteen ze zingt haar smart beweegt…

deze lente is een winterslaap waaruit ik niet ontwaken kan onvoltooide trage zinnen vallen in stukken uiteen met vertraagde hartslag houden wij de nachtzwaluw en ik een winterslaap het hartritme neemt de tijd…

Pijnlijk ingevreten graven Ongemotiveerd verlaat in Het thema zijnde onervaren In een blok van genegenheid Verstrengeld als eigen pijn Uiteen felle bewoordingen Stromen zij verder toekomst Steunend op wat eens mij was…

de zon naakt een einder tegemoet onwaarschijnlijk roze wolkend goudbrokaat sissend onderuit in een zee van waaierend uiteen gaan eens houdt het op oplichtend een laatste kreet de nacht wenkt…

Wat moet ik anders dan je driewerf kussen op de wang onderdeel van het gelaat vervolgens jou het beste wensen waarheen je ook maar gaat want ja na dit leven wacht niets Zo vallen we uiteen als pluisjes van een schitterende pisseblom…

mijn woorden kregen vleugels in jouw ogen je lach droeg ze zacht op de zomerwind je stem wolkte antwoord met kleurrijke vlinders in verstaan zijn de bloemen van het veld voor ons lief uiteen gegaan…

De zee die dit had vernomen Wilde op het spreekuur te komen Om haar probleem uiteen te zetten. Misschien zal het niet zo boeien, Maar na elke eb moet ik hevig vloeien.…