Alle inzendingen over uitwegen

Loop ik verder weg, Op zoek naar een uitweg.…

Soms verdwaalt de mens ziet geen uitweg uit het web raakt in paniek op het strand verdwaald een kind dat later lacht om zijn angst…

Het stormt in mijn lijf en leden lichaam en geest niet op een lijn De oorzaak ligt in mijn verleden Ik kan niet omgaan met de pijn Bepalend leed nooit verwerkt slechts diep verstopt binnen in het verdriet word daardoor versterkt Een eenzame strijd die ik niet win Hoe kon ik het zover laten komen dat ik volledig van emotie overloop Is er…

Mijn hart vol met tranen een hoofd helemaal vol Ik moet me een weg banen uit dit diep vossenhol Waar ik elke gang van ken alle, behalve de gang naar boven Want die loop ik niet, ik ren... Ik wil mezelf ditmaal beloven dat ik elke steen zal keren Bij elke zandstorm stil blijf staan Zodat ik ditmaal wèl zal leren hoe ik mij een stevige weg…

Opgesloten en aangedaan. Alsof er duizend olifanten hun gewicht op haar duwen en geen poging doen om op te staan. Pijn zal ze hebben, vraagtekens cirkelen rond haar hoofd. Terwijl sommigen veranderen in uitroeptekens, wordt ze door elk wederkerend vraagteken nogmaals verdoofd . Stilletjes koestert ze wrok tegen ieder die haar pijn heeft…

In de steek gelaten door familie, een leven vol verdriet Is waar je niet om hebt gebeden is wat je niet hebt verdient. Hier op deze plek vindt je rust, om je leven te herpakken, Ook al klinkt dat onwerkelijk, na al die opgevangen klappen. Op een keerpunt van je leven, een nieuw ingeslagen pad, Op zoek naar grip op jouw leven, op zoek naar naar…

Grijze bloesem aan de bomen Want de zon is nogal lui Wind zorgt voor een blaadjesbui Dat ik het zover liet komen Nog geen stelling heb genomen Lentevogel in de rui Schuilt onder een groene pui Zit daar koortsig weg te dromen Wisselend de temperatuur Eerder niet zo een seizoen Vreemd en anders bij mijn weten Matzes zijn bepaald niet…

Midden in het leven wenkt de dood. De dood wenkt bij het leven! Niemand wil natuurlijk dood. Een nieuwe dood staat niemand naar het leven.…

Leven met één beeld met één herinnering het ene gevoel in één nacht. Gevoel van een portret een tijdloze gedachte door één lichaam zo fluweel zacht. De verborgen angsten een wond van droge tranen verdriet zonder pijn tegen beter weten in. Met de laatste druppel van de gevallen traan heeft de transparante route een…

Een weg, geen uitweg. Ik, eenzaam en alleen. Niemand om me heen. Verdriet is het enige wat ik nog voel. Dat is mijn gevoel. Het is donker ook in mijn hoofd. Al het vuur, ook in mij, is gedoofd. Een weg, geen uitweg.…

Er moet een uitweg zijn Een uitweg De bullshit wil ik kwijt De bullshit Het lijkt alleen maar donker Alleen maar Rijk mij je hand Je hand Toon mij je kracht Toon mij Samen Opnieuw Een wolkenloze hemel Jouw hemel Mijn hemel Onze hemel - Oh Mijn hemel…

Ik zie een uitweg, althans dat denk ik. Een uitweg uit het alledaagse. Ik vind de moed, althans dat hoop ik. De moed die nodig is voor een nieuwe start. Ik denk dat ik, maar ik weet niet zeker, het risico zal nemen. Ik geloof dat ik, dat hoop ik echt, herboren kan worden. Nooit meer omkijken naar het verleden.…

gesloten lippen blokkeren de uitweg voor verkrampte woorden…

Woorden die een uitweg vinden door een manke geest Het leven is geen feest, wanneer de touwtjes trekken……

uit mijn catacomben drommen driften zich een uitweg langs mijn offers die zwak de laatste adem kuchen…

Laatst vond men in een labyrint een wanhopig, verdrietig mensenkind het was zo bang want wat duurt het lang als je nergens meer een uitweg vindt…

Men trof eens in een labyrint Een heel verdrietig, eenzaam kind Wat was het bang Het duurt zo lang Voor wie gewoon geen uitweg vindt…

Tranen zoeken een uitweg emoties overdonderen onzekerheid sluipt snel onderhuids waar warmte was nu kippevel…

Misschien een eenzame droom Die rondwaalt Geen uitweg meer kent Gonst door mijn hoofd Die me troost kan bieden En me zegt Dat hij Als enige droom Ook nog kan overleven Er is nog hoop…

het voelde alsof ik in een donkere ruimte zat leegte en trillingen overheerste me een racebaan van emoties opgesloten in mijn eigen gedachten geen uitweg mogelijk…

Je linkerbeen op de voorbumper van de auto, stoer en zelfverzekerd poserend, niet wetend dat de executiebeulen al in de bosjes lagen, dat je slechts enkele minuten verwijderd was van je enige uitweg, de uitgelokte (zelf)doding.…

Zit in de put in afnemend licht licht zonder zonzicht druilerige regen schemert neerslachtigheid waar in de put geen plaats voor is dáár somber ik met mijn tegenspoed dieper dan diep tot ik land licht is niet meer dan een vermoeden van stip de enige uitweg…

de nauwste verwantschap is mij te dichtbij ik moet mijn aarde nog graven er is geen uitweg ga je mee? nee, ik sluit me op in een intramuraal universum dan wennen mijn ogen alvast aan het donker…

Wanend in duister woud struikelend, Door doornen gestoken Zout van tranen Ga ik door richting uitweg Wetend dat het pad nog lang is Om jou te vergeten…

Ik ben een zwerver overal, een doler en een vagebond en een, die uit zich zelf geen pad, geen ommekeer en geen uitweg vond. Ik ben een napraatpapegaai, ik ben een open spiegelrond, des Eeuwigen gesproken woord, het hapert in mijn stamelmond.…

enkel wat rafels gloeien nog ooit voelbaar toen het tastend woord een uitweg zocht tussen bevangen muren het zicht ontnomen het licht zo vroeg gedoofd…

Tranen Drukken Achter mijn ogen Zoeken een uitweg Op een doodlopende Straat De enigste manier Om te druk Te laten verdwijnen Is mijn ogen te sluiten En weg te gaan…

het gebeurt je kijkt naar jezelf in de spiegel je verliest jezelf in een landschap van ravijnen je zoekt gehaast naar een uitweg maar juist die haast speelt je parten Lejo van Kuijeren…

emoties opgesloten achter tralies zwalkend van links naar rechts en weer terug gevoelens gevangen in piekerend denken zoekend naar een uitweg verlangend naar vrijheid…

Want er blijft een vreemd verlangen Naar vragen die zijn blijven hangen, een uitweg uit het moeras? Misschien is ons einde Ook wel een open einde?…