Alle inzendingen over zelfvoldaan

Zie hoe de jonge zon de ochtend wekt en het slapende land met liefde bedekt. Vergeet hoe het zachte licht tot aan harde muren reikt en de oude stad onder haar gegroefde last bezwijkt.…

de marge, mijn wereld ook al ben ik zelfvoldaan, zijlijn volgeschreven ik kan maar niet voldoen krijg het er maar niet ingewreven het geeft niet, hoor ik modder aan en ga door waar een ander blijft staan…

woest en onbesuisd trots en zelfvoldaan kolkend en spuwend kollesaal en indrukwekkend Het stijgt en daalt het komt en gaat het spoelt herrinneringen weg en onthult de toekomst…

Ach, die zelfvoldaanheid in het verbreiden van en geen begrenzing in het ver verschiet. Je was niet, kwam niet en nooit bleef je (ook niet in m’n dromen) In geel ben je ontegenzeggelijk bij me als een heldere gedachte, die mij steeds ontschiet.…

En net boven de rand de zelfvoldane blik van de patatboer: kijk dit kan ik allemaal!…

Dicht opeengedrongen hangen lichtgrijze wolken koel en zelfvoldaan boven de weidekreek die aangename dreiging laat waterrimpels blij huiverend voortglijden naar verhoopte ontmoeting in het wiegende riet vinden ze hun bestemming die allerlei vragen en oneindigheide bewaart.…

Ik volg de grondwet strikt Aanbid de tien geboden Vaak wel even wat gehikt Maar het is mij geboden Ik ben een gewone man Die tegen een stootje kan Maar niet is opgewassen Tegen zakkenvullers met grote tassen die mij maar leren dat ik maar moet ontberen wat zij glimmend met een lach voldaan incasseren een zelfvoldane natie zonder…

Soms jaagt ze me de gordijnen in, ik fulmineer me lekker rot Ze vreet aan me, zuigt me langzaam uit , doorgaans tot op het bot Toch komt zij meestal fier en als triomfator uit de strijd Terwijl ze onbeschoft en zelfvoldaan haar kopje neder vlijt Ik streel haar zachte pels maar denk : Ach poesje rot toch op Ze spint en lonkt…

op hoge stelten door het donker wachten tot de zon doorbreekt de wolken uit elkander schuiven en zelfs het roodste rood verbleekt al bij het allereerste straaltje gooi je je kop in je kippennek schud je al je veren los en opent zelfvoldaan je bek het geluid zit verborgen in de diepte tot jij het naar buiten zwaait onrustig ga je weer zitten…

In de kale grauwe dagen bij huiselijke knusheid denkt men aan hetgeen voorbij is ziet vragend naar de toekomst moge dan de schone kreet "God _ van U hangt ieder uur af leven wij door Uw genade" rijzen tot de Almachtige voor wie de geheimzinnige aarde vol mateloze zorgen of zelfvoldaan geroep klein en helder is als de glazen kom met…

Soms staat hij op om een woord te vervangen, verandert 'geliefde' bv. in 'slet'; en likt zich de lippen, zelfvoldaan. In gemeenschap wordt niets ondernomen. Wel mompelt de vrouw af en toe in haar dromen, ontregelde praat, door geen mens te verstaan. --------------------------------- uit: 'Het huwelijk', 1996.…

als mensen zijn wij zelfvoldaan aanmatigend en eigenwijs bezeten door een grootheidswaan verdreven uit het paradijs op zoek naar wat zich nooit laat vinden verlokt door wat ons pad maar kruist objecten die het zicht verblinden de lust die in ons wezen huist zo plukken we de wrange vruchten en zijn voor nu helaas verplicht gedwee onder…

De meute zal je nawijzen, zij die liefde prediken zullen je bespuwen, wilden je helen maar achter de coulissen, zelfvoldaan jouw lichaam stelen. Verdwijn, red je vege lijf, spoel de hypocriete woorden uit je vacht. Luister naar jezelf, wees vrij en weet, je wordt verwacht, door iemand net zo puur en echt als jij.…

Keien je vindt ze overal keien ze zijn in duizendtal keien die steeds uitdijen op landerijen ontelbaar in tal Keien waar komen ze vandaan keien ze liggen zelfvoldaan keien in lange rijen allemaal keihard niet kapot te slaan Gletsjers kwamen vanuit het noorden hier en ze wreven als schuurpapier de rotsblokken glanzend rond en glad…

Freud haalde Venus in huis Romeins en in brons gegoten Ze rust op zijn tafelblad Met de rechterhand een haarlok schikkend In de linker houdt ze een spiegel Waarin ze glundert Vol van haar zelfvoldane, enige ik Onder de heupen vastgeknoopt Valt een doek geplooid over haar benen Het licht haakt zich aan haar schouders vast Haar gerekt lijf…

gebroken glas De hupse harmonie heeft fluit en trom geborgen De stoere schutterij schuwt eenderoer en kruit De brave burgerij tobt weer met aardse zorgen Een uitgeputte kroegbaas mest traag z’n danszaal uit Dit ochtenduur is kleurloos, koel, onpeilbaar als een krater Doortrokken met de gore reuk van zweet en schapekaas De nieuwe dag grijnst zelfvoldaan…

met voordracht uiterst zelfvoldaan reikte zijn vrouw de schriften aan bekakt trok hij ze door de wc…

laatst vroeg ik een vriendin hoe zij over vreemdgaan dacht ‘oh daar ben ik wel voor in, al ga ik zelf nooit op jacht’ ‘want weet je’ zei ze zelfvoldaan ‘er zijn gewillige mannen zat’ ik keek haar vol verbazing aan en antwoordde: ‘hoe weet jij dat?’…

Ik zag twee deftig ogende oudere heren lopend richting het naaktstrand gaan Met hun driedelig pak, keurig in de kleren Kon ik niet anders, ik moest er achteraan Ze betraden het strand met fier gezicht En ja hoor...de schoenen gingen uit maar ja hier is dus naakt verplicht dus ze konden nog even vooruit Ze oogden al lang niet meer zo zelfvoldaan…

Je zelfvoldane glimlach vond ik nogal verdacht, dat je uit Indië kwam en wij daar nogal smerig te keer zijn gegaan, was wellicht de reden dat ze je werk in de lift gooiden, uit schuldgevoel en boetedoening, maar nee, onbevooroordeeld is je geschiedkundige romantiek opgehemeld waar heel wat literair geploeter aan ten grondslag ligt, die veldslagen…

joelen maar hun oren horen niets Ze haasten zich want ze weten wie niet leert komt vroeg of laat In de goot terecht - ze leren beven voor het leven hier op straat De zwartgelakte schoenen - ze komen dichterbij Blijven ze hier stilstaan - of kopen ze zich vrij De hand beroert de creditcard, in de zwarte overjas Verwarring en vertwijfeling in de zelfvoldane…