Netgedichten

netgedicht (nr. 40.902):

Chique dame

(voor Hella Haasse)

Het was midden in de nacht dat ik
na het indrukken van de televisie
je overlijden vernam, naast je dikke
romans schreef je toen je een knappe
jongedame was allereerst gedichten en
daar zal ik je van blijven herinneren
niet van Oeroeg of de Heren van de Thee
maar van de aanvankelijke dichteres in
jou, die helaas is overgesprongen op de
prozawerklust en zich leende voor een
poespasinterview met de vormvaste vorstin
waardoor ik helemaal ging denken dat al je
schrijfsels door koninklijke fondsen werden
gefinancierd en jij door hen heimelijk in
de adelstand bent verheven. Je zelfvoldane
glimlach vond ik nogal verdacht, dat je uit
Indië kwam en wij daar nogal smerig te keer
zijn gegaan, was wellicht de reden dat ze
je werk in de lift gooiden, uit schuldgevoel
en boetedoening, maar nee, onbevooroordeeld
is je geschiedkundige romantiek opgehemeld
waar heel wat literair geploeter aan ten
grondslag ligt, die veldslagen neem je mee,
laat je als onontgonnen mystiek achter, want,
chique dame, ik weet, je werd niet zomaar chic
daarvoor heb je door de gevaarlijkste moerassen
gewaad en ben je uit vele drakenbekken ontsnapt.
Je neemt je diepste pijnen mee. Je vertelde
niemand nooit echt over je grootste verdriet.
Dat slikte je in, zoals ware dames dat doen,
arme, laat het dan nu maar volkomen losgaan,
je hoeft het niet meer mooier te maken dan het is,
gooi de dure klederen maar in het graf, lieve.