Alle inzendingen over zwegen

het bleef stil toen ze elkaar in verdergaan begroetten één van hen had moeten spreken maar ze zwegen wilden alleen maar in schuifelende voeten een aarzeling horen die eigen gedachten verwoordden…

zou vertellen Hoe het allemaal voor mij voelt Welk geluk je mij laat delen Wat ik fout doe onbedoeld Wat als ik kon herstellen Beschadigd door onwetendheid Door gemis aan vaardigheden Zo moeilijk om kan gaan met spijt Wat als ik je zou bedanken Voor alles wat ik van jou kreeg Er was nog zoveel uit te praten Als ik niet zo koppig was En zweeg…

Zijn vader zweeg over emotie. Zijn vaders vaders vader zei het evenmin. Hoe vaak stond hij met zijn mond vol tanden als hij wilde zeggen:"Jij bent het die ik bemin. "Ik hou van jou" zie hoe trots hij is. Hij zei het! Hij zei HET Hij staat niet meer met zijn mond vol handen want die liggen in een glaasje naast zijn bed.…

ogen en lippen vol gekrast met verraad van een verleden ver gezicht waar maagdelijk kleine vingers werden gefluisterd in een tierlantijnen ledikant toen zijn mond daalde naar het poppenspel van zweterige handen en de geur vond van een onbetreden onschuld nam ze afscheid om wat ze verloor er was geen sprake meer van porseleinen…

nu mijn adem zo sterk de jouwe wordt moet ik wat uit mij geboren is verlaten nog eenmaal zal ik slapen in de duinen en de nacht laten kijken naar de golvende dansers op een wolkenrij uit mijn ogen zal ruimte fluisteren naar de zeewind waarin jij bent gekomen nu mijn stem moet zwijgen zal ik nog eenmaal slapen in de onverwisselbare…

er is geen wind er is geen verhaal zo warm als jij zeg je ik woon te ver van zee af om op de golven te drijven de meeuwen te dragen die in je hand wonen en waaraan jij je leven hangt als oude jaren op jonge bloesem ik woon te ver van zee af om me nog langer te laten wiegen door een handvol blauwe dichtregels zo warm als jij…

het was die tijd die vrede wilde maar niet kreeg, dat het huis de luiken sloot, het zonlicht zweeg als je het licht kwam zoeken om de liefdesvrucht te plukken rijpend onder mensenvoeten om een woestijn te gaan bezetten jouw oase te ontzetten.…

Ik zweeg toen ik haar schrijden zag en ik staarde haar bewonderend aan Het werd een fantastische zomerdag omdat ik dit moois voorbij zag gaan Zij zweeg doordat ze mijn ogen zag haar ogen blauw en haar haar blond Ze toonde mij die verrukkelijke lach welke ik bij geen enkel meisje vond Ik zweeg doordat ik haar benen zag de gratie; bijna zonde…

Hij dwaalde door de weiden Liep in zeven sloten tegelijk Haalde er oude koeien uit Waar niemand op zat te wachten De boeren zwegen en Schudden hun verweerde koppen Het vee zweeg ook En zwaaide met zijn staart.…

[Senryu-light] "Bláffende honden bijten niet," zei de valsaard toen zijn Hector zweeg.…

Ik zweeg, maar Sprak niet de waarheid. En hoopte dat alles bleef zoals het was. Maar ik wist door mijn zwijgen niet Wat mijn boodschap was.…

iemand vulde de kamer met gebeden dichtte de stilte geluiden toe en zweeg met woorden…

stil, zachtjes niet bewegen hier was het dat wij zwegen dit plekje paradijs begin … of einde van de reis…

ze zat daar maar wat stil te wezen telkens ze iets zeggen wou brak er een stukje van haar mond dus zweeg ze en slikte…

Het orkest zweeg Het publiek verveelde zich dood De dirigent nam de tijd voor zijn hoge nood…

het is daar waar jij en god zwegen…

Ik heb noodgedwongen, mijn bloedhond weg gezonden hij zoog me leeg ik niet langer zweeg mijn bloedhond is bloedend heengezonden.…

De stem die ik verloor was een stem die de stilte niet meer kon brengen waar ik sprak en wilde fluisteren naar de schaduwen die mij wilden zijn en niet meer zwegen.…

De dichter zweeg omdat hij zich onvoldoende gehoord voelde of omdat hij even niets meer te zeggen had daar was hij nog niet helemaal uit maar wat is even in dit leven en wie luistert nog naar dromers…

Wij zwegen: die stilte sprak machtig tot ons, - o heerlijke zonnige zomernamiddag, - wij zwegen, als had er een woordje, maar één, de tover verbroken die zweefde om ons heen, o zonnige zomernamiddag. Wij zwegen, maar lieveke, zweeg ook ons hart? O heerlijke zonnige zomernamiddag...…

De bomen zagen het maar zwegen mensen zwegen niemand protesteerde, op een enkeling na, maar die werden ook snel tot zwijgen gebracht. Hier liggen duizenden voetstappen van doodsbange mensen. Luister goed, misschien hoor je het nog? Dit, nooit meer. Hoor je de stemmen in de bomen? Zwijgend gedenken wij.…

De bomen zagen het maar zwegen mensen zwegen niemand protesteerde, op een enkeling na, maar die werden ook snel tot zwijgen gebracht. Hier liggen duizenden voetstappen van doodsbange mensen. Luister goed, misschien hoor je het nog? Dit, nooit meer. Hoor je de stemmen in de bomen? Zwijgend gedenken wij.…

“Kaken toe”, Riep de papegaai Die haaibaai Dus zweeg de kaketoe Hield zijn snavel toe En dacht: “saai, saai!”…

De mannen mogen daar niet autorijden, Hun stem is zonder vrouw ernaast niets waard, Ze móeten trouwen, zij is vaak bejaard, Het recht laat andersdenkenden kastijden. Hoe kan je met behoud van je fatsoen, Met dergelijke landen zakendoen?…

op het moment dat je kwam zwegen de fonteinen toen je weer ging was de zon allang onder een gesprek zonder woorden maar het verlangen neem ik mee voor later…

Hij stopte nooit met praten Geen moment waarop hij zweeg Zijn woorden waren luchtig Zijn stem fragiel en leeg Alsof hij zelf gemaakt was Van blablabladerdeeg.…

Een vertwijfelde dichter uit Heeg bleef maar kneden aan zijn woordendeeg maar het gehaspel bleef een misbaksel zodat hij ten einde raad maar zweeg…

het was stil vandaag ik droomde maar niet alleen verwarmde me aan de zon in de schaduw van jou we zwegen nutteloze woorden * het was stil vandaag bij jou…

De spiegel zweeg en besloeg van mijn adem Even later liep ik langs het water En ik vroeg : wie is de mooiste ?…

waar we samen krasten in oude notulen van voorbije nachten en vergeten passie nogmaals de dubbele oxer namen foutloos zwegen…