Alle inzendingen, met trefwoord fibonacci-gedicht

Dit is mijn huis en tuin, mijn stad, mijn land, mijn man, mijn kind, mijn vader, die held’re ster zo ver, die schijnt op mijn verstand, mijn ader. Maar van wie de lucht, die zich met bloed verbindt, van wie de kracht die zich in ‘t lijf bevindt, van wie de woorden uit mijn mond, van wie het helen van een wond? van wie het koren op de akkers…

Hoeveel manieren van dichten kent de wereld, of hoe weinig maar: superieur ingenieurswerk met woorden, de kosmisch bewogen gevoelige snaar, de inktvraat van het onttoverd citaat of schaarse woorden in een wit ravijn. Men kan ook met minder omhaal. van de taal een werkplaats maken, verzen hup in haken hangen, kloppen aan ritme en vijlen aan…

Daar viel mij in ‘t gedacht entwat, dat, al te onveerdig opgevat, verloren liep; en, mondgemeens, en zal ‘t noch ik, noch iemand eens genieten. Het deert mij danig! Ei! ‘t en doet: en heel en is en al, voor goed, dat ongedicht gedachtje, dat was al te onveerdig opgevat, te nieten. Het leeft entwaar entwat dervan, dat vissende ik nog…

jij hebt niets te vrezen ook als mijn handen beven zal jij iedere dag een gedicht van mij kunnen lezen met altijd iets dat wij als nieuw samen kunnen delen soms zijn de woorden bekend maar de context zal jou nooit vervelen dus neem mijn hand raak de vingers die ik je reik dan gaan wij wel ieder op eigen wijze de tekst al…

ik heb mijn hele leven gelopen op zoek naar de mooiste bloem het liefste woord de intrigerendste zin voor een excellent gedicht om dat jou als verrassing aan te bieden om zo de ultieme verbazing op je gezicht te zien jij die al zoveel van mij wist jij hebt al de mooiste stukjes van mijn ziel gezien daar waar wij samen opengingen…

voor Jan Arends ook ik heb destijds nog wel eens dunne gedichten geschreven maar ik heb geen flauw idee waar ze zijn gebleven...…

Als hij gaat klinken in het morgenlicht staat de klok stil, de tijd verzaakt zijn plicht. Ik poets mijn schoenen of ik kijk naar buiten, en leef weer eerder dan het eerst gedicht. ----------------------------------------------- uit de 'Verzamelde Gedichten' (1948)…

Ik beklim de hoogste ladder om de mooiste bloem te plukken speciaal voor vandaag ik kleur de hemel kobalt blauw en schilder een zon, die naar je knipoogt speciaal voor vandaag ik reik je de hand voor een dans tussen de sterren speciaal voor vandaag ook al heb je twee linker benen weet dan, dat je even daar was daar waar de mooiste…

Hoe vroeg in de morgen aandacht wordt gevestigd op een ongekend stukje poëzie in kleuren en letters verenigd op hetzelfde moment ontwaakt een nieuwe lucht waar allerlei vaalwitte tinten en tonen nog een poos blijven hangen. Het is een of ander mijmering die mijn breekbare-en-kwetsbare in beroering en vervoering brengt tezelfdertijd leest ze…

Het was Kerstmis, we zaten aan tafel en we wilden een aangename, liefst literaire conversatie daarom zei ik: vrienden, we weten dat de materie op ons bord en in ons glas kan vervluchtigen in ons lichaam tot pure poëzie maar wisten jullie dat onlangs ook is gebleken dat op poëtische wijze heerlijke gerechten kunnen worden gemaakt…

Strelende klanken stuk voor stuk meesterwerken taal van een dichter.…

Hij is een klankenluis, een lettergrepenteller, Een taalmans ongerief, een knullig woordbekneller, Een nagelbijtig beest, een pennezuigend dier, Een onzinmakelaar, een vorst van scheurpapier, Een pronkziek pauwenkind, die met zijn staart wil prijken En allen domoors doemt, die naar zijn benen kijken, Een koekoeks kiekenbroed, een opgebarsten klok…

Als gij mij leest, dan moet gij mededichten, En algeheel in mijn gedicht opgaan, Het moet gelijken op een zelf-verrichten, Alsof niet ik, maar gij het had gedaan. Gij zult tevreden zijn, en ziet het aan, En blijdschap zal uw dichtend oog verlichten; - Het is een kleinigheid, een vers te dichten, Al lezende, is het in u ontstaan. Ik las het…

We schrijven zondagmiddag veertien uur: Het light verse kampioenschap is begonnen. Wim Meyles heeft natuurlijk weer gewonnen, Maar elk streed daar vol passie en vol vuur. Acht strijdende poëten op een rij, Ja, Emmen had een ‘apenrots’ erbij.…

In een ideaal gedicht, wordt gezwegen. Weinig gezegd. Veel gevoeld.…

Is mij een vodderij gevallen uit de pen (weet, lezer, dat ik al mijn vodden daarvoor ken): ik sluit ze van mij af en laat ze liggen rotten. Lang, lang na haar geboorte onthaal ik ze de motten en val er met de keur van een vers oog op aan. Bevalt mij 't kind dan nog als 't eertijds heeft gedaan dan houd ik 't voor zo schoon als ik er een kan…

mijn beste vriendin ben ik elke snik, lach of kus kan ik met mij delen en zoals bij velen kan ook mijn vriendschap nooit stuk mijn beste vriendin ben ik ik zal mijzelf niet verraden, voorliegen, schaden of met bedriegelijke daden mij angstig maken of druk mijn beste vriendin ben ik geen oordeel zal mijn zelf vellen als ik faal mijn zelf…

Kunnen sprekenden begrijpen, zonder misverstanden? Zoals blinden met handen zien, wanneer ze liefde voelen. Doven geluk horen spreken, met hun beide ogen open. Zoals éénogigen koningen zijn, in verre liefdeslanden, waar ze leren zien. Kunnen pratenden zwijgen, temidden van emoties? Zoals woordeloze muziek, verhalen vertellen kan. Dichters…

Op het terras in de stad, zonder QR-code, is het goed vertoeven Met een glas in de hand en mijn koptelefoon op de oren kijk ik, zonder verder iets te behoeven, naar die spontane beweging van het passerend publiek Een fascinerend schouwspel van ontwijken en ontmoeten Een wat vluchtig voorbijgaan aan elkaar. Eigenlijk een beetje raar, die deinende…

Hé, kom een beetje dichterbij dan kun je me beter bekijken ook al zijn wij geen gelijken er is iets dat ons samenbrengt iets wat wij allen delen iets wat aan jou, mij en zo velen steeds weer geluk en vrijheid schenkt tenminste, als jij je wel goed bedenkt dat het je werd gegeven niet zomaar of voor even de natuur en al het leven…

Wagens dragen mijn ramen voorbij Geur van het hooi, de oogst der wei, De maaiers zingen en dansen, Kindertjes vlechten hun kransen, Hoog loops het juligetij. Eenzame heeft mij het lot verplicht, Woorden te rijen tot blij gedicht, Die vreugden daarin te bewaren, Wijnen voor latere…

Een kaars die brandt met kleine vlam schijnt zoveel als wordt waargenomen in eigen glorie en vol vuur aangewakkerd om meer te tonen…

Hoeveel jaren zal ik nodig hebben. Om mijn dromen te doen vermoeden. Voordat ik de plank weer mis sla. En me op gevaarlijk terrein bevind. Zo volkomen en wonderschoon. Zijn de dagen die niet te vangen zijn. Onverschrokken ga ik tegemoet. Wat niet bij te houden is. En hoewel het nog helemaal niet zeker is. Of ik deze kar wel trekken…

Rozeblaadjes vallen als woordjes, van roodgeworden rozenstruiken. Rozebottels met rozezaden rijpen, zoals kinderen in moeders doen. Gedichten in dichters. Vaders lezen moeders gedichten voor, die over zaden van liefde gaan. Liefde voor het leven.…

een goed gedicht is meestal niet zo open biedt niet dat klare rechtstreekse inzicht drijft je soms tot wanhopen de zon komt trouw op in het verre oosten brengt elke ochtend weer vers licht toch blijft dat wat voor jou was gesloten nog steeds een beetje onderbelicht zoals je in een oude schelp haar verlaten zee meent te horen zoals…

ik houd van perfectie ik houd van absolute perfectie zoals te proeven in het woordje wedervaren de jas van mijn vader de jas van mijn vader hing nog jaren aan de klink weer een dag in het wraakboek bijgeschreven later later de dag uitzitten daar ben ik onderhand heel goed in geworden ondertussen gebeurt er van alles krijgen kinderen…

Critici die maar één ster geven, beoordelen slechts zichzelf. Ze kennen de dichters niet. Ze doen zichzelf tekort. Twee sterren waarderen moeite, die dichters zich getroosten. Een derde ster eert gedichten, die proberen doel te treffen. Vier sterren zijn gerechtvaardigd, wanneer woorden lezers raken. De vijfde ster eert perfectie.…

Poëzie is niet zomaar een woord het vloeide voort uit poiesis het is de genesis van onze verbeeldingskracht de heilige graal van het mensenhart die de taal van ons allemaal mystieke macht schenkt en het brein doordrenkt van fantasie, hartstocht en drama De Mana van dichterlijk oraal kent geen strakke moraal en vloeit niet aflatend, universeel…

Verdwijnen, in een spontaan gedicht. Schilderen, met woorden die blijven. Al schrijvend willen zien. Naar passerende hondjes kijken. Naar kauwen, vrienden, vrouwen, waarover ik mateloos fantaseer, omdat ik beminnen wil. Dat het niet jij of ik of wij, maar dat het de liefde is. Dat het diepe gevoelens zijn, die ons in leven houwen.…

Onze vader, nu gij in de hemel zijt de heer let op u, dus dat ge uitkijkt uw rijkdom is ons bekomen dus uw wil is geschied maar uw schulden nee, die willen we niet uw schuldeisers zijn kwaad want we hebben getost dat uw schuld aan hen nooit wordt afgelost ons leven op aarde is een hemelse dein zonder de beproeving nog langer…