Ego

Dit is mijn huis en tuin, mijn stad, mijn land,
mijn man, mijn kind, mijn vader,
die held’re ster zo ver,
die schijnt op mijn verstand, mijn ader.

Maar van wie de lucht,
die zich met bloed verbindt,
van wie de kracht die zich in ‘t lijf bevindt,
van wie de woorden uit mijn mond,
van wie het helen van een wond?
van wie het koren op de akkers dat ik eet
waar zon en druppels dauw in huizen
en vorst en kou en ‘t ruisen van de wind,
van wie zijn de getijden die gewassen doen gedijen,
van wie de stem waarmee ik spreek,
van wie het idee dat van mij leek,
van wie hetgeen er in mij droomt,
van wie het geluid van klanken
dat naar oren en naar harten stroomt,
heb ‘k ooit daarvoor kunnen bedanken?

Het mag vaak zijn alsof ik dat ben,
alsof ik dat heb gedaan,
alsof ik praat, ik zit, ik ren,
alsof ikzelf het heb verstaan.
Die mij is als een schaduw aan mijn zij,
maar is de zon pal boven op,
dan ben ik even zonder,
dan is zij even opgelost
en is er alleen nog maar het wonder!

Oud gedicht herhaald

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 116