Alle inzendingen, met trefwoord poëzie

o rouwgezel, gij loeit de schaduw van de aaibloem nog met tussendoor het prangen onzer loodplooien (ooien) (o in) (o n), gij hoogacht het leegpletsen in de klaproep der handen (nden) (n d) (e) en in de nijdnaad van het scheurschip, bij de glijzangen der zinkzuchtigen, hun behangsel week na week afvallende hun wegkrasvlees (asvlees) (aees…

soms lijkt poëzie zo simpel dat je denkt kan ik ook maar dan verschijnt er op je hoofd een rimpel en langzaam raak je van de kook…

De harmonie der sferen aldus Shakespeare kunnen wij niet horen zo meenden ook de Ouden inzonderheid Stoa-adepten, vertrouwd met de gedachte - voor het eerst geopperd door Pythagoras - dat de planeten in de harmonische regelmaat van hun ecliptische bewegingen de snaren tokkelden der wereldharp en door het universum wonderbaarlijk…

aan de verste rand van mensenleven aan aarde en tijd onttogen als de droom zijn diepte bereikt vliegt in de pracht van zijn vlucht een zwaluw tegen het raam ingenesteld in weke aarde een korte siddering pijn en poëzie in het kleine vogellijf…

ik heb je lange vingers vaak met letters zien spelen in passen en meten om de inhoud de juiste vorm te geven je peinsde met de blik in de verte of daar misschien de oplossing stond geschreven en na enig gefrons viel heel voorzichtig een ei uit het dons jij ging voor schoonheid en intonatie waarbij linguïstische verstrengeling…

Vrede verbindt Vanir en Asir spugen speeksel scheppen Kvasir wijzer dan wijs wetend orakel dwergen doden hem doen honing bij bloed mengen zo mede mede der dichters wordt het weergeld wat Suttungr’s wilde woede stilt bewaakt door Gunlödd Baugi, Suttungr’s broer belooft het brouwsel Odin voor de oogst, offer en loon maar Gunlödd…

een gebeurtenis is nooit iets wat zomaar gebeurt de poëet ziet méér: een voorval is niet slechts toeval stilletjes worden louter gebeurtenissen aankondigers omina die fluisteren in dichters oor wat komen gaat in de verborgen wereld van dichters hoofd weerspiegelen zij de diepste behoeften van de mensenziel…

toen hij van de fiets viel dwarrelden uit zijn dichtersziel de laatste letters het vermoeide hart legde de poëzie met zachte handen neer iemand schreeuwde iets tussen donkere kastanjebomen aan het einde van het pad het dichtershoofd draaide opzij onder het asfalt golfde de toekomst de zee was hoorbaar in de verte zijn gedichten…

Na een poëtisch middagje in Emmen, -Bij Groothuis, welbekend bij elke Drent- Gaat één lichtvoetig huiswaarts uit die tent: Die hief het glas (maar niet met bitter lemon). Dat is de nieuwe Light Verse Kampioen, Past ‘onze’ Bart dit keer die gouden schoen?…

Soms slaken we een zucht van verlichting als de laatste stukjes van de puzzel van het ei zijn gelegd, het gedicht tot een eind gebracht, met klaarheid en beeldende zeggingskracht... àls het al af is. Het blijft immers mensenwerk, niemand is volmaakt, zelfs geen hond, laat staan dat een reu of teef, een hij of zij, m of v, een die of de of x of dat…

Hoe woelt de poëzij In mij, En haakt aan ’t licht te komen; Als in ’t gebergte een volle bron, Begerig naar de glans der zon, Begerig uit te stromen! Hoe voel ik mij omringd, Omkringd, Door beelden, geesten, schimmen Van schoonheid, liefde, waarheld, kracht, Me omzwevende in een halve nacht, Waaruit een dag wil klimmen! Hoe ruist mij…

Voor Max sr. Stel dat men zong, zou men dan nog wel spreken Zou men het hart juist meer kunnen bedwingen? Als men als Pavarotti wist te zingen Zou men zich nooit het hoofd hoeven te breken Stel dat men zong, zou men de kracht verleren Van woorden die dan slechts symbolen bleken Als beelden, die veeleer op dromen leken Zou men de zin ervan…

Onder strookjes hemelsblauw en groen vroeg in de morgen strooi ik als een tuinvrouw zaadjes creativiteit en inspiratie op een stukje vruchtbaar papier, wanneer ik verse inkt aan een korreltje toevoeg, ontspruit er een of ander teken o zo klein en teer. Het begint vorm te krijgen, lijnen die niet meer lijken recht te lopen maar hebben een vreemde…

poëzie bestaat uit juiste woorden vinden voor het beschrijven van de geur van die onbekende wilde orchidee van de muskus van een os of hert die ongekende gedachten en die kleurrijke ondergaande zonnen weten te vangen die letters aan liefde kunnen hangen soms onbegrijpelijk soms apert die al wat je ziet of juist niet emoties als vreugde…

ik heb jou altijd mijn eerste woorden gestuurd uit de zomer van mijn hart verpakt in de mooiste lentekleuren zongen zij al voorjaar toen de laatste sneeuw nog niet gesmolten was wij die altijd samen spelden in diepgang ons gedicht opstelden om zo de warme empathie te leren van samen leven in proberen onze liefde op wit papier…

toen ik in het nest van mijn hoofd verwikkeld was gooide ik onwetend porseleinen eieren overboord als een zwerm vogels vloog de taal uit het ijzeren nest de zon schitterde van verlangen en vergetelheid op de poëzie van het gebroken porselein…

O Poëzie, lieve vriendin van dromen laat me meevoeren op stroom van verlangen en liefhebben opdat ik kan varen met meewind langs kabbelend water waarop ik kan genieten van vergezichten en gezichten; horizon nabij. Vroeg in de morgen geef je mij al warme klanken en hartverwarmend timbre die ik samenvoeg tot een geheel van woorden en zinnen waar…

Wachten op jou Als het leed is geleden En de dorst is gelest Als veel bloed is gevloeid En de aarde verpest Als de bodem vergiftigd En het bos is gekapt Als geweld heel normaal is En niemand het snapt Als de normen vervagen En de wet niet meer geldt Als alles van waarde Niet langer nog meetelt Als de liefde verkild is En niemand nog…

Dat het niet meevalt, merk ik om me heen Ik kijk als dichter en zie in de rondte Dat, zover ogen reiken, horizonten Verkrimpen tot een ziggurat ineen Die metamorfoseerde in een heuvel Waar ooit een Muzenberg lag, iets te hoog En de Hippókrenè staat nog steeds droog Door overdaad aan wereldlijk gekeuvel Weet iemand nog de weg naar Helicon…

Omarm mijn huis mijn paard mijn hond wat zal ik doen als jij er niet meer bent Waar zal ik slapen Hoe zal ik rijden Wat zal ik jagen Waar kan ik naar toe zonder mijn zo gretige snelle rijdier Hoe zal ik weten waar het gevaar of een schat ligt in het dichte struikgewas als Body mijn goede slimme hond dood is Hoe zal het zijn…

ik wil je alleen maar slaan je vastbinden aan een stoel desnoods doe ik je pijn als ik in godsnaam maar begrijp wat ik lees de meester in de poëzie laat me begaan hij glimlacht sereen als een oude wijze monnik geduld en liefde is genoeg hij neemt me bij de hand naar een donker huis ik zoek op de tast een lichtschakelaar hij laat…

Mensen zijn dichters, hun halve zinnen scheppen -- nieuwe verbanden.…

De liefde glipt als fijn wit zand Tussen mijn verbaasde vingers Verzet is vergeefs Niemand kan een boom scheppen uit planken Noch een foto nemen van de geur van zuivere sneeuw…

dromen van margrieten dansend in de wind madeliefjes gevlochten als een haarlint dromen van de dauw zilverbolletjes in het gras van zongerijpte tomaten in de broeikas dromen van pasgeboren roodborst jongen van het veulentje met zijn rare sprongen dromen van de hartjes de poesjes van mei van lakenvelders grazend in een wei…

Strelende klanken gegoten in rijm en vers foto afgedrukt. O Poëzie, lieve vriendin van dromen laat me meevoeren op stroom van verlangen en liefhebben opdat ik kan varen met meewind langs kabbelend water waarop ik kan genieten van vergezichten en gezichten; horizon nabij. Vroeg in de morgen geef je mij al warme klanken en hartverwarmend…

Hoe vroeg in de morgen aandacht wordt gevestigd op een ongekend stukje poëzie in kleuren en letters verenigd op hetzelfde moment ontwaakt een nieuwe lucht waar allerlei vaalwitte tinten en tonen nog een poos blijven hangen. Het is een of ander mijmering die mijn breekbare-en-kwetsbare in beroering en vervoering brengt tezelfdertijd leest ze…

Het was Kerstmis, we zaten aan tafel en we wilden een aangename, liefst literaire conversatie daarom zei ik: vrienden, we weten dat de materie op ons bord en in ons glas kan vervluchtigen in ons lichaam tot pure poëzie maar wisten jullie dat onlangs ook is gebleken dat op poëtische wijze heerlijke gerechten kunnen worden gemaakt…

Strelende klanken stuk voor stuk meesterwerken taal van een dichter.…

we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat niet werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren sprakeloos aan elkaar gehecht…

“Ik zag twee beren broodjes smeren”… WAT!? Een wonder! Nee, gewoon waarachtig trek ze mikten alles gulzig in hun bek (Maar kleuters willen meestal toch patat) Zo’n simpel wijsje doet aan poëzie en is in kindertaal zijn evenknie…