ik verander de wereld ik verander de wereld in een kikker o kon dat maar, springen naar de sterren onze eieren door heel het al verspreid al mijden wij de vliegen al van verre geef ons ruimte geef ons tijd geef ons tijd geef ons ruimte ik verzuim te vermelden dat ik niet toveren moet en goochel een spoor van woorden dat is mijn sprong…

Als verzen nog geen verzen zijn, maar woorden in mijn hoofd, dan lijken ze heel even fijn, net iets dat wat belooft. Ik word, als soms met een roman, nieuwsgierig en haast blij. Maar als ze op papier staan, dan is dat gevoel voorbij. En dus vergeet ik ze ook gauw, kijk ik er nog eens naar, dan denk ik: Hé schreef ik dat nou? Wat handig…

Zij was ooit mijn toverdraad, ik was jong, een halve meter literatuur verder ben ik al jarenlang niet meer de herder van schaap poëzie. Men zegt dat ik echt zong. Het zingen is mij goed vergaan door niets; louter dagtaken, scheren, ouder worden. De blauwe stad hangt als een baard aan iets dat ik 'ik' noem. Ben half-veertig geworden. Een…

De domme avond, doordeweeks, doorweekt en dierlijk als een potloodventer. De grijze jongens in de avondbus. Iets verderop een moeder met een snor. En elke halte weer twee levensgrote, neonrode vrouwenlippen die vertellen wat er aan het leven schort. Het einde van de regenboog! Ambrosia, verlicht en wel, wijst ons de weg. En wij, met onze…

Geef mij de ronde, groene kamers van distel wilg en oeverriet waar voor een uur de jongens wonen met lovers om hun tepelhof. Geef mij de schuifelende liefde van handen op een gladde buik terwijl de asfaltwegen zoemen en charters* prikken in de zon. Geef mij de blonde moordenaars die rokend langs de paden gaan, 's avonds, en stappen door…

Hooor de wind geselt de grote note- boom op het gazon in huis zingt de ketel van de cv uit volle borst mee Zie de wind snijdt de kopjes van bolgewasjes af de geschubde kattepelzen vertellen die wind houdt aaan Strooi beschermend materiaal! Dicht buitenhokken! Bescherm dieren de kousenvoeten - iets slaolie - zorg voor drinkwater…

Zes makers van de teloorgang: de gebroeders Oud en Eenzaam, de b.v. Ziekte, de firma Dood, het duo Armoe/Honger, slaan in draf mij, hoge hindernis, over de zusjes Hoop Doet Leven echter doen mij nog alle dagen aan, ook als hun rigide minnaars Hartstocht en Radeloos elkaar te lijf gaan 's nachts met broertje Zelf op strooptocht door de…

Een gedicht schrijven over de verdwijnende bijen Iets met Icarus, wormgaten, parallelle universums) Of toch maar weer masturberen Gewoon de broek op de knieën, bodylotion, lekker de boel de boel laten En dan af en toe wel eens denken Aan De Liefde, of De Dood, Maar nooit meer aan jou En zeker niet aan bijen…

Hoe verder men keek, Hoe groter het leek -------------------------------------- uit: Vrijwel alle gedichten, 2004…

Je ziet niet het verschil? Een steen is een steen? Terwijl die in het dal, mooi gevormd ja, maar wel dood als een pier. Zie mij dan hier in de fleur van mijn bestaan: op deze top lacht de toekomst me toe. Hoeveel kan ik niet verwezenlijken, als lucifers al die bomen doen knappen, huizen vernielen, rivieren een andere kan doen uitgaan. Het…

Nu we kozijnen zijn in deze keuken, kijken ze wel naar de leuke overbuurvrouw op haar balkon of een bescheiden lijnvlucht die over komt, maar niet naar ons, die alles omlijsten. En nu we planken zijn in deze vloer, horen ze ons voor geen meter, terwijl we bij de minste beroering vervaarlijk kraken en zij tijdens koken of woorden tal…

Ik kan veel ik kan winkelend publiek laten lopen ze zelfs laten marcheren - door stompende muziek in hun buik te programmeren ik kan boodschappen leggen in hun winkelwagentje dat dakloos na sluitingstijd op straat is geparkeerd en ik kan roofvogels uit de stad amuseren met poezemuizen nagemaakt van spelen verfomfaaid - gewapende scholieren hun…

Ze wandelen heel gemoedelijk voorbij, hun seizoen is een apart seizoen. Ze hebben geen behoefte aan een wandelstok, ze gaan met een reserve aan kracht begonnen in de winters van hun jeugd. En als ze stilstaan om naar iets te kijken staan ze zonder beven stil; de zon maakt van hun oude, montere, blote benen iets bijzonders, als een pose op…

met het deksel van een koelbox sluit de witte winterlucht de onbekende stad waarin wij beneveld door champagne en verhalen decadent verloren door de nacht dwalen over bevroren asfalt glijden wij, duwen, vallen, kussen, tussen muren van de dichtgeklapte wereld waarin niets leeft dat zich buiten de straal van onze lichaamswarmte of…

Er kwam een kaart. Er kwam een heel verhaal. Het heette brokken maken, maar eeuwig vrienden was ook mooi geweest. Ik schreef terug Nooit eerder met zo weinig woorden, om niet te zeggen geen. Ik schreef een o. Een bel van zeep. Het cijfer niets. Dat was niet lief, maar wel een schone titel voor een brief. --------------------------…

Hoe de argeloze zon is gaan schijnen weet niemand, het is een raadsel, de wolken weken nauwelijks uiteen. In V-vorm vliegen twintig ganzen zuidwaarts ze vliegen over het westelijke havenbekken en over de welvende blauwe circustent aan de rand van de stad. Tartaarse ruiters dragen beige, suède mutsen met bont omkranst, ze laten paardjes dansen…

Een splitsing van wegen zodat de auto's niet door het gebouw heen hoeven; slapstick, staan blijven, vieren want hier komen dingen samen. In een verkeer aan vogelgeluiden en te midden van vrije-wereldhandel-zeepliedjes staat, in kruidigst sepia, puntig, ongerijmd en sur place; een wandelaar - ---------------------------------------- uit…

Ik lig hier als een hoer tentoon. Je kunt Me aaien, in me kruipen en bespringen, Me tot een bal opblazen, tot een punt Verkleinen, me bewenen of bezingen: Ik ben je materiaal. Besnuffel me. Loer in mijn keel, mijn hart, mijn reet, mijn maag. Vervloek me duizend maal of knuffel me. Ik vind het best. Ik heb je lief vandaag. Proef van mijn…

Geen spoor meer van zomer, al haast weer winter De mistbanken van de herfst hangen laag over de grond, verschuiven traag. Het licht wordt steeds kouder en minder. En ik denk: ik ben bijna niet buiten geweest toen het gras nog hoog stond en bol van groen de bomen waren. Teveel te doen en schrijven voor brood verduistert de geest. En zelfs…

is eergisteren negentig geworden, en nu ligt hij in bed. Hij begint zo zijn eenennegentigste herfst. De zon schijnt door het raam naar binnen op het behang en op het borduurwerk dat hij eens maakte: een stilleven met blauwe pruimen en groene druiven in kruissteek, gevat in een vergulde lijst. De nachten, zegt hij, de nachten zijn het ergste…