1. Er zijn gedichten die niet mogen omdat ze te naakt zeggen waar het op staat zo zou ik je willen schrijven maar ik durf niet, lieve N., zou ik willen schrijven, ik denk soms aan je hoe je daar woont in dat kleine vervallen huis met je kind dat je kind niet is maar dat moeke zegt en aandacht vraagt met de man die wel jouw man is die geen…

de shuttle zweeft heen en weer alsof niet wij het zijn die hem richting geven op zijn hoogtepunt en precies tussen ons in twijfelt hij een moment alsof hij kiezen moet tussen ons, alsof wij zijn ouders zijn alsof hij plaats wil maken ------------------------------------- uit: 'Poëziekrant', sept-okt 2005.…

Je bent hier lang niet geweest en kwam terug om nog een keer te kijken. Had het niet meer veranderd moeten zijn? Maar het is enkel voor een deel zoals je je kan herinneren, een groter deel zoals je denkt dat het was. Je schuift dat wat je je herinnert verder uit elkaar, om nog een keer te zoeken. Om daar met je heer herinnering…

De geest zit niet in het lichaam niet in het brein niet in de neuronen niet in de moleculen of atomen de geest is buiten waar buiten? daar buiten! ons lichaam is een ontvanger van bewustzijn van daarbuiten als ons lichaam kapot gaat sterft ontvangt het niet meer andere lichamen ontvangen nog wel alle op hun eigen manier als eekhoorn…

De stilte voor de storm, vlak voor de omslag, waar de veerkracht is afgenomen, waar je snakt naar verandering, nu of nooit. Keer mij om, woel mijn grond los met je kouter aan de voorkant van je ploegboom, snij met je schaar de zode van onderen los en keer met gebogen ijzeren ritser mijn zode. Laat mij vruchtbaar zijn, muze zodat mijn woorden…

De oude sjaal die al zo lang dienst deed, maar de hals open. Zo koud is het niet in de kamer. En toch de sjaal die ze niet meer ziet, die ze onnadenkend pakt 's morgens na het wassen. De sjaal die meegedragen wordt die alle vergaderingen heeft overleefd de reizen naar Londen en Moskou. De sjaal is nu altijd thuis rustend op haar nek…

Hoe het begint en hoe het eindigt de rode lucht en daarvóór in zwart de lijnen van zijn hand: het probeert een tekening te maken van zijn werkelijkheid, die de onze wordt maar die we maar niet kunnen begrijpen in het licht van de dag. Het is de schilder van brekende kleuren en wij zijn zijn ogen, sprakeloos zien wij alles groeien en verdwijnen…

Als ik stilsta van binnen of heel langzaam beweeg en per dagdeel de vaas met tulpen waarneem, zie ik ze uit elkaar gaan, zie ik hoe de bloemen opengaan, het bloemblad vallen in doorschijnende kleur langs de vaas zoals jij van me wegdrijft naar een vreemde wereld die ik niet ken.…

Je schreeuwt zonder stem terwijl je naar me glimlacht en je zuigt me naar je toe als en gat vol licht. Suis heen, laat me gaan. Nee, blijf staan, ik wil luisteren naar je stilte zien hoe het uitdooft.…

De zon die hem wakker sloeg volstaan zou te schrijven: de hamer neerkomend op de domme of achteloze vinger ontketent een wereldoorlog of beter: de eerste blinde schermutselingen in het omstreden grensland: in het jonge zonlicht gaat het oude weerlicht nog even volledig verloren de rest is pakpapier, houtwol journalistiek, psychologie…

Alle mensen die hebben bestaan zijn vergeten op enkelen na. Ik vraag me af waarom ze hebben geleefd en of het van belang was voor henzelf dat ze hebben geleefd maar dan toch om het leven zelf voort te duwen tot meer bewustzijn. Er zijn plaatsen op de wereld waar de namen van de gestorvenen zijn gegraveerd, in steen gehakt om ze te kunnen…

Waar de zwaan zwemt met vier jongen over het kleine kratermeer Monticchio zweven de blauwe libellen Calopterix Virgo. Waar de vader zwaan de jongen bedreigt die aan komt rennen om te vissen vliegen rusteloos de blauwe libellen. Waar de vader van de jongen zijn zoon redt - angstig staat de jongen te wachten tot de hand op zijn schouder hem…

Vannacht kwam je na lang wachten naar me toe en je mond raakte de mijne. Je zei: ik ben terug, stofzilver stijgend In de lucht. Wat strooit dit uit? Dansend in brede vlagen. Was je daar ook? De hemel werd vol fakkels, maar langzaam Verdween je licht, sneller dan een komeet Boven de ijskoude bergen. Je blijft Mijn verlangen voeden, zo lang…

De hand die op de schouder ligt is mijn hand en ik vraag me af hoe lang hij daar al ligt en waarom. Als ik hem weghaal, herinner ik de man van de schouder aan mijn hand en hij zal vragen wat die daar deed. Als ik hem laat liggen, zal hij denken dat ik dat wil en misschien nog meer. Als de hand weg is denkt de man aan zijn aanwezigheid en…

Uit het duister schrijf ik je een brief, gesloten in mijn huis, mijn hand in het licht, peinzend over hoe het papier in jouw hand komt. Ik zie geen letters meer jouw beeld in mijn hoofd. Het geeft niet of je dit hoe lang je ernaar kijkt. Je hoeft niet te komen. Je bent er als adres.…

Hoe zij verstilt tot glanzend water tussen randen groen na de reis onder bomen. Dood als persoonlijke vijand, vrouw als rivaal. Wat gaat hem de lente aan bij het lied van de aarde? Hij gaat neer in de ring nadat hij voor haar zong. Nu klinkt de stilte. Spiegel, omfloerste trom.…

Bosranden; belynxte daken. Veestapel mild bestierd, Magusanus vereerd, en in de braamstruiken dropen bij tijd en wijle wolven, everzwijnen af; rook trouw baken wanneer je verdwaald was; runen wezen altijd de weg. Toen dreunde, een dag, intocht van de taal, beelden op munten verstomd, bliksemend weerlicht op mijlpalen; toen bestonden wij pas:…

Soms kwam mijn vader door de wind naar huis, een schaduwloze man met lege handen. Tot aan de dakensteeg de roepstem van Zijn schreden en vervaagde in de lucht. Een wereld volgde hem: dwarse gelaten waarop hij zich een levenslange dag had stukgelopen. Zwaar van schouders duwde hij zich tot aan de huisdeur voort. Mijn kinderogen zagen hoe…

Noem me Anna en ik ben gewoon de buurvrouw die gelukkig zwaait als ze een taart bakt of de hond uitlaat Je mag haar wel maar kent mij niet Ik ben het spook dat in je huiskamer de spulletjes verplaatst - het oog dat door een bolle lens je buurt bewaakt Je kent me niet Je noemt mij Igor Ik woon drie stralen verderop en rij altijd om zeven…

Ik ben de blauwbilgorgel, Mijn vader was een porgel, Mijn moeder was een porulan, Daar komen vreemde kind'ren van. Raban! Raban! Raban! Ik ben een blauwbilgorgel Ik lust alleen maar korgel, Behalve als de nachtuil krijst, Dan eet ik riep en rimmelrijst. Rabijst! Rabijst! Rabijst! Ik ben een blauwbilgorgel, Als ik niet wok of worgel,…