volwassenen heb je altijd als volwassenen willen zien maar omdat ze zich met grote ogen als kinderen bleven houden en uit de schaal van je geduld moeheid brak, dreef je af naar een plek waar het nog ouderwets kan vriezen als ook de radio uitstaat. waar je 's nachts met wat geluk de wemeling van een snelweg hoort verdampen waar je moeder…

Liep ik vijftien meter boven de grond door de kroon van een beukenwoud en tastte tussen de twijgen rond dan denk ik dat ik meer verstond waarom ik van ze houd. En kroop ik vijf voet de aarde in zo traag als hun wortels gaan dan dronk ik de ware waarde in van hun aaise groei en staarde in de poriën van mijn bestaan. Maar ik zit met mijn…

Sliep uit purpervuistje lindetak sliep nog uit slaapt nog Buiten heerst waar ware grootte heerst, buiten waar het is-teken werkt maar heel diep in zijn huis zit Brom. Helemaal diep achter glas wacht Brom de lange dagen van de fotografie af. Brom driepoot niet tweepoot Bron. 'Bron is een mooiere naam'. 'Ik ben heel tevreden met Brom. Brom, voornaam…

We hebben onze expeditie grondig voorbereid. We kennen de plek waar we het spoor bijster zullen raken waar we door de grappen heen zullen zijn en een lawine ons gezelschap zal halveren. Daar zal december blijven duren en de storm zal onze sentimenten aanwakkeren op een manier die onze geldschieters zal bekoren. De nacht voor het vertrek richten…

Wachtend voor 't stoplicht, in 't halfdonker nog, op het Bevrijdingsplein, half acht, zag ik, een vrachtwagen van Domomelk langsdenderen met op de frisse flanken het bericht dat, ingang heden, eindelijk het verschil tussen houdbaar en lekker is verdwenen. Ik ben niet jong meer, maar toen na een poosje het dan toch tot me doorgedrongen was…

Er zijn mensen die omzichtig, bijna onmerkbaar iemand willen kussen of alleen iets willen laten weten, iets teders. Er is daar geen verklaring voor. Anderen willen altijd net vertrekken, hebben een hand al aan de deur. Weer anderen liggen in elkaars armen en denken aan de vijand, houden soms even hun oor aan de grond. ----------------…

Hier is het morgen. We schrijven een datum, kijken het raam uit, smeren een snee brood en vrezen het ergste zonder dat het ons bedreigt. Een ochtend aan de rand van een gelaten stadje op de oever van stromend water. Een kerkklok, een scheepshoorn: het is tijd. Altijd. Dit roepen beweegt ons, drijft ons onstuitbaar voort, hoe stil het grijze licht…

Voor mam Ik ben geboren in een Laura Ashley jurkje. Ik heb gegeten, gedronken, gezopen tot ik niet meer lopen kon. Trok de stoute dichtersschoenen aan toen ik acht was en vroeg me af of een draak echt vuur spuwde of confetti. Reed paard en stommelde al radslagend door karatezalen. Spinning als masochistische neiging die ik niet onderdrukken…

aan het einde van de dag verdelen strepen je huid breken centimeters je lange haar het uur trekt langzaam aan op de hei zie ik ogen de paarse zee worden jouw rug die langs mijn hand loopt tekent het land dat we bevolken vanaf het bankje waar we zitten hangen we onze ogen in de bomen we herinneren ons die plek waar jij de wolken vergat…

Het huis is ons vreemd na de kortste vakantie, veel vreemder dan verre hotels of paleizen. Het glansloze vloerzeil negeert onze voetstap, een stapel van krantenpapier ligt op tafel. De zeep is verdroogd en gebarsten, en went maar met weerzin aan onze voorzichtige handen. De kamers, de trappen vergaten volkomen ons dagelijks leven, dat nu weer…

poëzie te schrijven die als een jas met je meegaat ik haat je wel eens altijd moet ik erop letten dat ik je niet vergeet soms lig je te wachten in stoffige hoeken door jou, omhulsel, ondervind ik het leven aan den lijve ik groei in je vorm waar ik steeds meer naar sta --------------------------------- uit: 'Ode aan mijn jas'…

Ze wil de lente beginnen, de wolken opmeten, de blinddoek vergeten. Ze zal de rozen nog snoeien, de druiven zien rijpen, een list voor jagers verzinnen. Laat haar ontdekken dat alle bloed rood is, dat vrijheid niet dood is, en grootspraak niet groot is, maar dat ze rijk wordt hoe meer ze zich geeft. Ze wil het zwijgen aanleren, nog even aanmeren…

Het kind wurgt een kauw Vingers zijn er om te graaien Het puin glinstert van de dauw Het duin staat in lichtelaaie De uren jagen op elkaar De dagen korten in elk seizoen De weken halen elkaar in De maanden verwelken Het jaar is minder dan een vlinder Minder dan de spin die 's avonds Hoop geeft en 's ochtends rouw *) Alom dit alles alleen…

Misschien heb ik nog 't meest geprobeerd woorden doorzichtiger te maken, waarbij dan juist extra opvallen de donkere plekken, verdichtingen van wat iemand denkt, meent, voelt, desondanks met de bedoeling meer het licht zichtbaar te maken dan wie dit schrijft en zichzelf ten slotte ook niet veel anders dan stof gegeven is. ------…

Vóór het nieuw ritme vloeit, bereidt U voor op de benauwenis der eenzaamheden. Slechts wie de donkre uren heeft doorleden vindt bij zijn Muze eindelijk gehoor. Een oude wereld gaat in 't hart teloor en haar verschijning, jarenlang beleden, wordt, schoon gekoesterd, tegelijk gemeden, voordat het licht der nieuwe dageraad gloor'.…

Juist als je goedheid wilt bereiken kruipt uit de modderige sloot een koe die melk geeft. Je neemt gewassen handen en een kruk, plaatst de emmer en begint. Je zwijgt. Neemt leven in ontvangst. Je buigt voorover bij wijze van dank. Je leegt de emmer in collectiviteit. Duikt onder in de dorspkroeg. Je stoot met ballen over tafel drinkt een…

Je oogopslag ligt in een bouwdoos, je nagels, je haren, je stem; voorzichtig het spanen deksel in de houten gleuven schuiven - dicht. Nog even het plaatje bekijken waarop vijfmaal een ander huis te bouwen van dezelfde stenen. Zo bouwde ik nooit, naar tekening, maar ook dit keer waren wij blij met een zorgvuldig opgeborgen afbraak waaraan…

Het kind zat naast mij in een zaal, tussen ons lag de partituur. Maat- strepen stonden stijf in stil geweld van inkt. Dankzij de muren en het dak werd dat geluid. Zoals bij ons de huid verdriet omspant, zei ik, en een voor een wees ik de instrumenten aan op het schavot. Zij is er niet. Als ik mijn ogen sluit ga ik haar zien. Tussen hoorn…

Zoals een straaltje zonneschijn de dag wat vrolijkheid verschaft zo zal ook dit gedichtje zijn waarin het leed wordt afgeschaft. Woorden als: hartzeer, spijt en dood zult u niet horen deze maal. Integendeel, als schoon kleinood bied ik u dit keer zoeter taal. Vol blijdschap zing ik in dit lied hoe 't vrolijk straaltje zonneschijn reeds…

Het gaat niet over hebben, hooguit over krijgen. Alléén ben ik degene die nooit praat, maar met jou kan ik zwijgen. Over wat voorbij is en nooit overgaat. Over mijn vader. Over een vroegere vrouw. Over hoe verliezen kan verrijken. Neem een kind dat zijn eerste stappen zet. Het gaat niet over hen vasthouden, maar over -zou ik?- loslaten en…