Beer is huid Slang is leer Struis is veer Vis is kuit Schaap is wol Os is haas Geit is kaas Paard is knol Kip is ei Bij is was Das is das Vogel vrij Flamingo Flamingo ------------------------------------------ uit: 'Vandaar dat ik ween', 1992.…

Een zoekplaatje: ontdek de namaak-steen. De rots die 't rotste lijkt, dat is de vis die mediteert hoe stil en hard hij is. Als je rotsvast gelooft, word je er een. Met spons en alg begroeid, want die vernis penseelt de zee. Zijn ogen ver uiteen. Twee kachelruitjes, waar de vlam verdween, oranje mica in de duisternis. Een kleine steenvis…

Al is een cavia een heel klein beest, hij maakt nochtans behoorlijk veel geluid. Van vér hoor je zijn vrolijke gefluit, al is een cavia een heel klein beest. Ik zag hem niet, en stapte achteruit, en van zijn doodskreet trof mij nog het meest: al is een cavia een heel klein beest, hij maakt nochtans behoorlijk veel geluid.…

God, zegen Knak Hij is nu dood Zijn tong, verhemelte, was rood Toen was het wit Toen was hij dood God, zegen Knak Hij was een hond Zijn naam was Knak Maar in zijn hondenlichaam stak Een beste ziel Een verre tak Een oud verbond God, zegen Knak ------------------------------- uit: Verzamelde Gedichten…

De kameel heet wel het schip van de woestijn, daar kan ieder over meepraten die op zo'n beest gezeten heeft. Je zit hoog op een stoel als het ware, je gaat wel heen en weer, maar je voelt je daarbij op je gemak, terwijl in de diepte de kop van het beest gelijkmatig naar voren glijdt als de boeg van een roeiboot, met schokjes. ------…

Het is tijd, we gaan op reis We verzamelen ons, we zijn met velen Vraag niet waarom, waarheen, hoe lang We volgen een innerlijke drang Vleugel aan vleugel schrijven wij luid gakkend in gelijke vlucht de laatste letters van het alfabet in de grijze novemberlucht --------------------------------- uit: 'Gek van liefde', 2008.…

Zoals je soms een kamer ingaat, niet weet waarvoor, en dan terug moet langs het spoor van je bedoeling, zoals je zonder tasten snel iets uit de kast pakt en pas als je het hebt, weet wat het was, zoals je soms een pakje ergens heen brengt en, bij het weggaan, steeds weer denkt, schrikt, dat je te licht bent, zoals je je, wachtend, minutenlang…

Onderaards krioelen, gericht op sjouwen van immense korrels zand, rotsblokken, mieren, bladluizen, honderdpoten. Dit is de tweeledigheid der schepping, op en om, vervolgens op en nogmaals om. Zandberg, zanddal, stoffelijkkheid migreert. Onder en boven lopen, woeker, woeker, op het karkas van arme geelkuifkaketoe. --------------------…

Ze buffelen bedachtzaam in het rond. Hun wollen truitjes zijn te heet gewassen zodat ze maar tot aan hun middel passen. Daarachter volgt een strakke blote kont. De staart gerafeld touw, een kruitvatlont. Geen goeiig loeien, maar een dreigend bassen. Je hoort het scheuren van de taaie grassen en als ze verder lopen beeft de grond. De stieren…

Jij, tweedehandse koetjespoes, hè Tinus, voelde je met je voornaam wel vereerd, want wat heb jij als eerste gepresteerd? Het uit de kast gooien van Augustinus! En laat ik mijn papieren onbeheerd, maak jij van mijn gedichten serpentines. Moet ik ze dan maar leggen in vitrines, of is het dat je dít vers wél waardeert? Hou ik mijn hoofd tegen…

Er zijn dieren die piepen. Zo zijn ze geschapen, tot piepen. Hun tieren te iel in de mist. Er zijn dieren die loeien. Zo zijn ze geschapen tot loeien. Hun roepen te rauw in de mest. Er zijn dieren onhoorbaar. Scharrelend. ------------------------------------------ uit: 'Fladderen voor de vloed', 2007.…

Acht otters, bot- en graatvrij, draaien dol en hoepelen en tollen door het water. Wat de een doet, kan de ander acrobater met maar één oogmerk: louter voor de lol. Doen nooit iets rustig, altijd kwiek kwiek kwiek, voelen aan alles met hun drukke handjes, krabben hun jeuk, gapen met spitse tandjes en steeds met een verhoogde motoriek. Een…

Vroeg in de ochtend zit op de rand van de steiger een meeuw. Hij slaapt, ogen dicht, poten in. Maar te stil en te lang. Is hij dood? Hij is dood. Zit toch of hij slaapt. En de kop van de kapmeeuw is heel. Is de nek van de kapmeeuw geknakt? Vloog hij tegen een ruit? En dan dreef hij lam van de ruit naar de dood is nog net op de steiger…

Het had geonweerd en de straat was nat, het asfalt lag als water aan de oever van het trottoir, waar plechtig trad een duif en koerde als een kind, maar droever. De hemel boven 't park werd licht, de bomen stonden groen, afzonderlijk en ieder leek een bos, zo bol zo wonderlijk en in zichzelf gekeerd, prevelend opgericht. Ik liep te kijken…

Volmaakt van veren - een jonge tjiftjaf van de grond geraapt en op je hand geklommen lichter dan een zegelring. Je blaast hem zachtjes op zijn rug - maar hij laat zich niet wegblazen, hij klemt zich nagelpuntig aan je vast jij bent zijn vriend geworden. Hij hoeft de vrijheid niet niet nog meer regen niet nog meer storm geen honger…

mollen moeten opgetild, in elke rechter, als u links bent linker handpalm past er één, zo heeft het beschikt, overtuig uw kind, maar blijf ook zelf proberen tot u de uwe vindt, ze zijn zo licht, zo licht dat men wel zegt dat zij het zijn geweest die alle wolken ondertunnelden tot ze implodeerden, hecht maar geen geloof aan die bewering, ze groeven…

Onder hun huid van teder craquelé staan zij hun leden langzaam te bewegen Zij zeggen niets en houden niets verzwegen en lopen willig met zichzelve mee. Zij speuren naar het langgerekte dromen, dat altijd in hun neusgaten vibreert. Zij hebben van de mensen niets geleerd en daarom is het licht in hen volkomen. Zij leven enkel door het doodstil…

Hoor, ganzen trekken over in de nacht, terwijl ik wakker lig, doodmoe van praten tegen de bezoekers die zichtbaar zaten te vechten tegen hun tranen. Hoe zacht moet het donzen kussen zijn van de vacht van moeder gans als haar jongen zich laten troosten onder de blanke verenpracht? Hoor, ganzen trekken over in de nacht. Ze hebben weet van de…

Toen de fazanten aangeschoten werden juichten zij en vielen en de hoge hemel erfde van hun bloed de schijn en de plassen waar zij spartelden kregen rimpels van de pijn. ---------------------------------- Uit: 'Sneeuwboekhouding', 1995.…

Nu ze hem beslopen heeft van ver stokt haar adem om zijn hoorn. Blijkt hij een moeder. Grijs en ver kijkt het oog uit een oudheid van leven het lijf is gekleid door grond zo onbekend, dat zij zichzelf verloren voelt, zonder leidraad verdwaald op de aardbol. Wil ze het kalf zijn, wil ze bestaan en zwaar zijn als zij - gehuld in…