Gedichten

gedicht (nr. 1.100):

het oude spoor

Mijn grind vaalbruin,
door onkruid overwoekerd,
is langzaam weggemoffeld
in een stilte die niet
ophoudt te bestaan.
Weg de cadans van komen
en van gaan, alleen de echo’s
van het heinde en de verte blijven.

Verlangen naar geluiden
die verdwenen als geknars
van staal op staal,
een gele koplamp
die de mist doorschijnt,
een knipperlicht dat
in de verte seint
en zegt dat er nog steeds
een trein kan komen.

Verweerd en afgeschreven,
opgeheven, maar altijd
nog kaarsrecht en ongebroken
blijf ik, daar waar geen mens meer gaat
eenzaam van het verleden dromen.