Gedichten

gedicht (nr. 4.067):

Mijn rug is recht en zal niet breken

mijn koude hersentjes werken traag een gletsjer die het verleden
langzaam en onverbiddelijk bedekt met tonnen ijs in dit paleis bewust
zonder trui kachel en jammerlijk jou waar leven een overlevingsslag
expeditie robinson in het pleistoceen is geworden het moet zijn want

misschien was het niet veel maar ik gaf je alles
wat ik bezat toen jij siebert de huiler was ik de knuppel
sloeg ik je uit het ijs wenste jij gered je vacht geföhnd
ik blies een cycloon gaf je ijsjes ik was je stijve captain iglo
die je in driedelig pinguïnpak de gouden visstickstaven
op zilveren schalen bracht en hoewel ik jouw tegenpool was
vond ik niet wat jij vond dat ons samenzijn schots en scheef
trok verlangde ik enkel jouw glanzende huid in mijn villa
kakelbont zocht jij de rest van de wereld met jeugdig ongeduld
vertrok jij en belandde alweer snel in het duister onder het ijs
mis ik de warmte van je vacht zie ik enkel je starende lodderogen

de wolfshonden zijn weggelopen de arrenslee vertrapt door ongelikte
ijsberen worstel ik in eigen ijstijd tot het eind want zo moet het zijn

-----------------------------
uit: Passionate , 12, 2005.