Gedichten

gedicht (nr. 4.131):

Scheveningen

dan wijkt het lange lint van zilver zand
voor uitgestoken broodmagere armen
sirenen vluchten lijdzaam voor erbarmen
geen scherpe rotsen maar een veilig land

na de havenhoofden zwarte kaden
verworden zeebenen tot vaste voeten
geen lager wal meer of het eeuwig boeten
van hun vrouwen door de zee verraden

het onheil komt niet van de woeste vloed
maar van het wassend dorp achter de duinen
dat tot het rijk van Nereus groeien moet

gemeenschap die tot wijk vervallen is
veel torens boven de behelmde kruinen
Den Haag ruikt hier naar Noordzee en naar vis