Gedichten

gedicht (nr. 5.174):

Sade tot Justine

Je trilt, Justine, je vormen staan gegrift.
Jij bent de wijsgeer onder de boerengerechten.
Alles wat nog buiten mij is wil ik verslinden,
deel van mijn lichaam maken. Een drift
uit een satijnen verleden om je rozijnen
in geurige mate te mengen. Het wonderlijk gat
dat past bij zulke verlegen recepten wordt gevuld
met een traag stromende saus, een geur van kaneel.
Het is de vraag of iets in zijn geheime vorm
zijn grootste kracht bezit of als het net ontdekt is.
Dien mij tot spijs. Hef eigen gedachten op.
Wij zijn allang het punt voorbij dat jij mij kunt
verleiden. Het is bezit dat telt en absolute macht.
Krimp in een schommelhouding zodat ik je
kan omvatten. Binnenste buiten is nog niet voldoende.
Laat mij je plukken en alles tegelijk verrukken.
Er is misschien een spier die ik nog niet ken,
een geurend sap dat ik nog moet proeven,
een diep verscholen plooi die ik nog ontvouwen kan.