Gedichten

gedicht (nr. 2.295):

Opa

Opa is duizendjarig
en van glas, lijkt het.
Stoot je hem aan, dan begint er
een fijn koperen mechaniek te zingen
in zijn borst: ik heb het warm,
te koud, zit op de tocht.

Zijn eigen handen
zijn een vale nevel voor zijn ogen.
Hij denkt dat bomen brancadiers zijn
- 's winters wit, altijd beweeglijk -
en morst dagelijks van angst.

's Avonds leggen wij zijn beweegbare delen
in hun houten kistjes. Maar iemand
maakt zoek, verlegt wat, en bij dageraad
staat opa's hoofd te schreien
aangebrand van ochtenddauw,
zo eenzaam op de schoorsteenmantel.

--------------------------
uit: 'Honingtuin', 1991.