Klein heelal

In stilte ontvouwd

In het ademloze uur,
waar klank zich niet durft tonen,
zweeft een fluistering
zonder oorsprong of bestemming.
De ruimte houdt haar adem in,
tijd krult zich om het niets.
Een trilling, nauwelijks geboren,
lost op in het onuitgesproken.
Wat ooit klonk is nu vormloos,
een herinnering aan beweging
die in zichzelf verdwijnt
als een voetstap in mist

Onder het oppervlak van stilte
sluimert een contour van vroeger,
een schaduw die zich hecht
aan de randen van het nu.
Verbleekte beelden glijden voorbij,
als bladeren in traag water.
De tijd tast ze aan,
maar wist ze niet uit.
Wat stil leek blijkt geladen
met echo’s van verlangen,
die zich nog niet ontvouwen,
maar al wel bestaan.

Dan breekt het zwijgen open,
een scheur in het stilstaande.
Licht sijpelt door de breuk,
als eerste adem na duisternis.
De vorm hervindt haar grenzen,
de trilling wordt richting.
Wat vastzat begint te stromen
in een ritme van ontwaken.
De schaduw wordt huid,
de herinnering stem
en wat ooit zweeg
spreekt nu in golven.

Uit het onbestemde groeit
een nieuwe gestalte van zijn,
nog kwetsbaar van oorsprong,
maar vol van belofte.
De tijd hervindt haar loop,
de ruimte haar adem,
en in het hart van beweging
ontspringt een naamloos begin.
Geen herhaling, geen terugkeer,
maar een zachte verschuiving
van wat was naar wat wordt,
in het licht van verandering.