Gedichten

gedicht (nr. 858):

Verdronken kasteel

En verlegde tijd zich ondergronds
achter oeverende uiterwaarden
als een wak in lage Maas
-men noemt het verdronken
dit beeld dat eilandde als dak-

het water brak en sleep
keerde de stenen terwijl
algen verweerden, zwart als pek
op deze plek, die ik droomde,
slechts vermoedde, op het schijnpad

de verbeelding van een vesting
zo ver onder mij - o grimmig gerucht-
stapelden getijden zich op, verzwegen
het vormloos brok, aaneengeregen-
beklijfde als lucht-kasteel

overspoelde de mijmering
over stille geheimen
omdat ik mezelf had verloren-
in hoe de duiker toegang zocht
tot verzonken sporen…