Alle inzendingen over tijd

zij is stilaan oud geworden zilveren haren verdwalen op haar smalle schouders met het Largo van Ombra mai fu in de oren tooit ze zich in de schaduw in haar vechttenue met een fiere all season jas ontmoet zij de wereld die almaar groter wordt in een taal die nauwelijks hoorbaar is met niet aflatende verende tred treedt de dood haar…

Scheef is de poorte, van oudheid geweken; zaâlrugde 't dak van de schure; overal stro op de zwepingen zit er gesteken; vodden beveursten het huis en de stal. Boven die vodden zijn blommen gesprongen; onder die vodden zit volk en gezin: blommen van vrede, zo ouden, zo jongen, blommen van buiten en blommen van bin. Daar is 't dat…

Ooit woeien geur en kleur uit straat van ergens Verloren galm voorgoed uit de pendule Spoorloos verdwenen in een tijdcapsule Met noorderzon naar niemandsland van nergens De authentieke dorpseigen gebaren De onvermengde ouderwetse geuren Oorspronkelijke spraak van halve garen De slachters die hun eigen koeien keuren Rooms-katholieke…

Ooit hingen ergens kleur en reuk van straat In authentieke grauwe elementen De groenteman met ruwe bolsterpit Bracht weerloos eerlijk en ongesmukt Andijvie onversneden kroppen sla Geen avocado dadels zoete druiven Maar witlof selderij en knoflooktenen 's Zomers bessen in de winter penen Bungelende weegschaal in zijn kar…

Ik juichte in de armen van een gade, Ik treurde hooploos op haar graf! Nu dool ik langs uw oever henen, En droom 't verleden, dat nog vleit. 'k Ontwaak en alles is verdwenen, En 'k sidder in mijne eenzaamheid. Vol zielrust, maar weemoedig tevens, Volg ik uw rolling na en ween; En al de vreugd en smart mijns levens Vliên zachtjes met uw golfjes…

Vroeger was het leven zo gemakkelijk. Zo zorgeloos, vriendelijke en zacht. Maar als je jong bent word je ouder elk jaar. Soms zo vermoeiend, ondraaglijk en zwaar. Waar wil ik heen, wat ga ik bereiken. Hoe kom ik daar… en wanneer zal ik er zijn. En onderweg is de liefde zo veel meer dan verdriet. Het leven is als een kaartspel, dat eeuwig…

De Maasbrug symbool van on- verzett'lijkheid leed aan metaal- moeheid en was gedoemd - Geen marinier die 't stage knagen van den tijd een halt toepriep - Integen- deel! Reeds rees uit Rotown's harte- bloed een nieuw symbool ons tege- moet - scharlaken in de neongloed - De Mariniersbrug Poort die naar heden voert! -------…

In het Vijverzicht zie ik het Campinastrand in de najaarszon. Een bier van hoge gisting verzacht de pijn van de tijd.…

Ik wenste toen een oudgraaflijk kasteel, In 't midden van hoog beukenbos met uilen En grafruïne, zwartbegroeid de zuilen, Scheef elke schacht, gebarsten 't kapiteel; Twee leeuwen, door oud mos vaalgroen en geel, Spalkten naast de ophaalbrug hun drakenmuilen, En uit het maanlicht kwam de herfststorm huilen Door puin van gang, vol rits'lend…

Ontdek het moment, het is leeg, het ligt niet ver van de weg, de heg eromheen staat voor niets, dus weiger zijn rijm, breek bot weg de volgzame reis af, kraak leegstand, bezet leg steen in het uitzicht, maak kunstlicht, verteer hoe men vroeger zich uitvrat, besta het bederf onteigen het eten, bezit het vergeten, her inner geen uitweg, wees…

Hoe laat is 't aan de tijd? Het is de blanke dageraad. De diepe wei waar nog geen maaier gaat staat van bedauwde bloemen wit en geel. De zilvren stroom leidt als een zuivre straat weg in het nevellicht azuur; en morgens zingend hart, de leeuwrik, slaat uit zijn verdwaasde keel wijsheid die geen betracht en elk verstaat, vreugd zonder maat,…

'k Ben er wedergekeerd, Waar mij 't eerst werd geleerd: Min de Heer en de naaste als u-zelve; Waar ik 't eerst, mij bewust, Door mijn moeder gekust, Het azuur van de hemel zag welven. Ik herkende geen kluis, 'k Vond een vreemde in mijn huis, En 't omsloot eens zo veel wat ik minde, 'k Vond geen schaâuw in de tuin, Want geknakt was…

Op de hoge berg bestaat geen tijd, horloges -- tikken nutteloos.…

Op Breda 's Dokter Struyckenplein glommen boven de ramen van de zelfbedieningswinkel de kleurige woorden ZIEZO TIPTOP noodden wandelaars en rijders dagelijks met frisse tinten en warme gloed bij avond hier rustig en voldaan zonder verlangen naar beter hun waren uit te zoeken.…

Toen de goden nog geen doden waren en als glanzende goden sliepen in de zee toen onze ziel nog niet haperde Verborgen we in een kruik de huiver van verdwenen jaren lieten haar achter in een zee van barmhartig zout Toen de maan in de hemel hing een vleugel achterbleef in het web van de spin snakte de tijd onder het asfalt naar lucht…

toen jij door geel laagland ging was je niet alleen maar iemand die voorbij ging het licht was van porselein zomerstof waaide op zwevende korrels van een droom de schillen van de tijd het breken van iets de buizerd biddend boven zijn prooi niet alleen maar iemand die voorbij ging…

Duizend schepen te water laten voor de bevrijding van één vrouw van betoverende schoonheid Wie ben jij Helena? Wie ik ben ik weet het niet spits je oren daar waar je de stilte van stenen kunt horen luister naar de ijle stemmen van het schimmenkoor: Helena, jij bent slechts een speelbal tussen goden Hoe wil jij dat wij aan jou denken?…

Dagelijks leef ik mijn eeuwige leven in -- voorbijgaande tijd.…

De tijd glipt gelijk graan door de handen van de molenaar Malen Kneden Bakken Brood.…

Wij moesten riet gaan plukken, Lang riet waar wind in ritselt, Waarvan men manden vlecht, En mochten in een boot ’t Vijfvoudig meer bevaren, Bereikten ’t eiland lang voor noen. Wij lagen ’s avonds nog in ’t gras, En hadden niet één handvol riet Geplukt om mee naar huis te gaan.…

Wij gaan ongemerkt met onze jaren aan de haal zo’n voortgang wordt gewoon beloond met een dubbele zes al komt het niet daarop aan, grenzeloos gaat vanzelf verder, te weten dat nieuwe jaarringen de rand opzoeken van meer dan het voorlopig bestaan.…

De schillenboer gaat door het dorp en haalt de groenteresten op. Het is zomer en zijn kar rijdt afvalgeurig rond. Ik ben geen stronkje en geen schil, mag naast hem zitten op de bok. Het duurt uren, dagen, maanden, straks is de herfst alweer voorbij, de winter komt en ook het groen. Het is al laat, ik groei maar door, thuis is iedereen…

Dat is wat ik gehoord heb, het is mij verteld, maar niet als iets wat ik niet moet vergeten. Iets horen van lang geleden, alsof voor alles geldt dat het altijd nog kan komen. Wat begint met een langzame golf, een deur die opengaat, wil iemand naar binnen? Wat ik mij herinner is wat mij verteld is, langzaam overeind komen en golven…

hij wroet zich traag als een mol door de tijd zij verteert het als een paling die door het water glijdt hoe je het ervaart en wat jij er uit haalt wordt door de tijd bepaald soms bij een opgeklaarde lucht zweeft hij door de tijd als een adelaar op z’n vlucht genietend van het leven soms als zij alleen maar donkere wolken ziet en…

Nijdige Tijd, waarom is 't dat gij u versnelt Meer dan gij zijt gewoon? Laat gij het u verdrieten Dat ik de Hemel van Liefs bijzijn mag genieten? Wat schaadt u mijn geluk dat gij u daar in kwelt? Een grijsaard zijt gij, Tijd, en proefde nooit 't geweld, Van 'tgene, dat ze Liefde en zoete Weerliefd' hieten. Helaas, de tranen blank over mijn…

Bloesem dwarrelt zachtjes op de grond. De tere blaadjes voegen zich in een wit tapijt. Ze zijn een exponent van tijd Lente maakt plaats voor zomer. De seizoenencyclus weldra rond.…

te oud voor een vlucht naar mogelijke goden een gedicht worden dat zich vanzelf maakt in het geruis van de zee nog iemand te zijn te oud voor een vlucht uit het water als een zwaan proeven op de som mos hecht zich aan steen in het heldere daglicht nog iemand te zijn te oud voor een vlucht naar tijd tussen de woorden lopen naar waarheen…

Het lijkt nog koud De weg voor je Het laat je goud Smelten Rivieren meanderende je tegemoet Kabbelend traag Waren we nog hier En daar waar gezichten Vervaagde…

Toen gij uw best deed om mijn hart, Claes Hendrikszen, mijn schat! Toen was uw haar als git zo zwart, Uw voorhoofd spiegelglad; Gerimpeld is dat voorhoofd nu; Zo wit als sneeuw dat haar, En toch de Hemel zegene u, Claes Hendrikszen, beste vaêr! Wij klommen saam de heuvel op, Claes Hendrikszen, mijn schat! En hebben op zijn groene top Veel…

Vaak, als 'k aan mijn verleden troost wil vragen En, vlucht'ling, binnentreed herinn'ring's zalen, Loop 'k wezenloos, afwezig, rond te dwalen, Schimmige herinn'ring zelf uit vroeger dagen: Muzeum, koud en stil, van sarkophagen - Vergeten dienst van vrome wierookschalen - En marmerpuin of leegte op piedestalen, Die eenmaal Godenschoonheid…