Alle inzendingen over tijd

Dagelijks leef ik mijn eeuwige leven in -- voorbijgaande tijd.…

De tijd glipt gelijk graan door de handen van de molenaar Malen Kneden Bakken Brood.…

Wij moesten riet gaan plukken, Lang riet waar wind in ritselt, Waarvan men manden vlecht, En mochten in een boot ’t Vijfvoudig meer bevaren, Bereikten ’t eiland lang voor noen. Wij lagen ’s avonds nog in ’t gras, En hadden niet één handvol riet Geplukt om mee naar huis te gaan.…

Wij gaan ongemerkt met onze jaren aan de haal zo’n voortgang wordt gewoon beloond met een dubbele zes al komt het niet daarop aan, grenzeloos gaat vanzelf verder, te weten dat nieuwe jaarringen de rand opzoeken van meer dan het voorlopig bestaan.…

De schillenboer gaat door het dorp en haalt de groenteresten op. Het is zomer en zijn kar rijdt afvalgeurig rond. Ik ben geen stronkje en geen schil, mag naast hem zitten op de bok. Het duurt uren, dagen, maanden, straks is de herfst alweer voorbij, de winter komt en ook het groen. Het is al laat, ik groei maar door, thuis is iedereen…

Dat is wat ik gehoord heb, het is mij verteld, maar niet als iets wat ik niet moet vergeten. Iets horen van lang geleden, alsof voor alles geldt dat het altijd nog kan komen. Wat begint met een langzame golf, een deur die opengaat, wil iemand naar binnen? Wat ik mij herinner is wat mij verteld is, langzaam overeind komen en golven…

hij wroet zich traag als een mol door de tijd zij verteert het als een paling die door het water glijdt hoe je het ervaart en wat jij er uit haalt wordt door de tijd bepaald soms bij een opgeklaarde lucht zweeft hij door de tijd als een adelaar op z’n vlucht genietend van het leven soms als zij alleen maar donkere wolken ziet en…

Nijdige Tijd, waarom is 't dat gij u versnelt Meer dan gij zijt gewoon? Laat gij het u verdrieten Dat ik de Hemel van Liefs bijzijn mag genieten? Wat schaadt u mijn geluk dat gij u daar in kwelt? Een grijsaard zijt gij, Tijd, en proefde nooit 't geweld, Van 'tgene, dat ze Liefde en zoete Weerliefd' hieten. Helaas, de tranen blank over mijn…

Bloesem dwarrelt zachtjes op de grond. De tere blaadjes voegen zich in een wit tapijt. Ze zijn een exponent van tijd Lente maakt plaats voor zomer. De seizoenencyclus weldra rond.…

te oud voor een vlucht naar mogelijke goden een gedicht worden dat zich vanzelf maakt in het geruis van de zee nog iemand te zijn te oud voor een vlucht uit het water als een zwaan proeven op de som mos hecht zich aan steen in het heldere daglicht nog iemand te zijn te oud voor een vlucht naar tijd tussen de woorden lopen naar waarheen…

Het lijkt nog koud De weg voor je Het laat je goud Smelten Rivieren meanderende je tegemoet Kabbelend traag Waren we nog hier En daar waar gezichten Vervaagde…

Toen gij uw best deed om mijn hart, Claes Hendrikszen, mijn schat! Toen was uw haar als git zo zwart, Uw voorhoofd spiegelglad; Gerimpeld is dat voorhoofd nu; Zo wit als sneeuw dat haar, En toch de Hemel zegene u, Claes Hendrikszen, beste vaêr! Wij klommen saam de heuvel op, Claes Hendrikszen, mijn schat! En hebben op zijn groene top Veel…

Vaak, als 'k aan mijn verleden troost wil vragen En, vlucht'ling, binnentreed herinn'ring's zalen, Loop 'k wezenloos, afwezig, rond te dwalen, Schimmige herinn'ring zelf uit vroeger dagen: Muzeum, koud en stil, van sarkophagen - Vergeten dienst van vrome wierookschalen - En marmerpuin of leegte op piedestalen, Die eenmaal Godenschoonheid…

Kan het zijn dat diep in het water de Meerkoning woont, dat hij de hele lange dag naar de gespreken moet luisteren van al diegene die langs zijn kreek wandelen, waar hij stil,verborgen en onzichtbar zijn golvenkasteel heeft gebouwd? Wat vertellen ze alles, morgen moet ik nog.. verder wil ik even... laten we toch.. heb je gehoord dat.…

Van alle reis terug nog voor de reis begonnen... Wat, dat gij niet en wist, heeft de onrust u geleerd? - Alle einders zijn ontgonnen en elke tocht gemeerd. Welke begeerte die, verzaad, niet heeft bedrogen, en welke oprechte liefde ooit zonder waan beleên? - o Dorre brand der ogen na nodeloos geween!... Geen bronnen meer, en geen stromen,…

„Het botsen der gevoelens: zegt men vaak, Kan voeren tot het ware van de zaak”. Maar waar vooroordeel met vooroordeel strijdt, Wat is het — dan verlies van tijd!…

Het probleem van een hartenkreet Is dat als je het terug leest Het moment is in tijd Waarvan soms op ie kaak Het schaamterood staat We zijn zomaar zoveel jaar verder En we zijn zeker geen Eddie Vedder Maar we creëren daar gaat het om Gaat het links rechtdoor Of rechtsom Bij de Breestraat Richting de kroeg…

in de sporen van de traagheid lijkt het zo eenvoudig: een tuin met een uil zwanen op het zwarte water tekens in het zand wind in ritselende struiken een vogel met langzame slag wolken van witte watten schelpengeruis onder voeten tijdloze stappen een rollende knikker over de stoep volg de sporen van de traagheid het lijkt…

Verdwijnen is bewijs van tijd. Een uur verstrijkt, dag, eeuwigheid uitmondend in wat vergeten lijkt. Bedrog. Je raakt iets of iemand kwijt, zoekt verwoed in stapels onwaarschijnlijkheid, haalt overhoop, kamt uit, weigert te slapen want in de slaap verschijnt steeds wat verloren werd zonder het aan te kunnen raken, de deur die door verstand…

Hora ruit, tempus fugit Alles, ook de tijd raast voort Zijn wij één met onze hartslag Luisterend naar onze wil Dan stoppen wij die objectieve tijd En staat hij stil…

tijd is subjectief tenminste zo zie ik het de tijd schrijdt voort vliedt vervliegt na verloop van... doch alles verloopt we klampen amechtig aan en houden ons nog even vast aan het tijdelijk bestaan maar beseffen ons goed dat we totaal kansloos zijn…

Onder 't helder koele laken, Waar ik op de sluimer wacht, Lig ik tussen droom en waken Voor de drempel van de nacht, Turend, hoe de beide schalen Van het duister en het licht Beurtlings rijzen en weer dalen In een aarzlend evenwicht. Als een lelie op het water Heeft mijn ziel zich uitgespreid Tot een nú-zijn zonder later, Bij het stilstaan…

Nimmer moegerende Tijd, Voerman, die de wagen rijdt Over bergen en door dalen! Laat mij, laat mij adem halen: Waar toch jaagt gij in galop? Voerman, hou eens even op. Welk een onafzienbaar end Hebt gij rustloos afgerend, Zonder pleistren, zonder pozen, Over dorens en langs rozen, Onverdacht op weg en spoor, Tussen klip en afgrond…

Aan mijn fietstochtvrienden Als een jong lied dat klinkt luid door lege hallen, Zo is doorheen de Winter, de Lente getreden tot ons allen, Die waren in een eeuw Gehuld, van witte sneeuw. Niet enkel jonger is geworden ons leven, Maar ook veel witter en lichter geweven Als in het kleed Van winterleed. Witte blijdschap Is de witte boodschap…

Een nuchter fietser op de gracht: wat valt dat is een herfstblad - licht stijgt op. Nóg is er geen gevoel van kortste dag. Maar keert het licht, dan keert de fietser ook de stad de rug toe, kiest rivier voor gracht, sneeuw op de buitenweg voor stadse prak. Wat voedt nog zijn herinnering: de damp die geurt bij 't uitdoen van een regenpak?…

Ik weet er op een Hollands plein een aardig huiske klein en rein, van rode tichelsteentjes gebouwd en vast wel een paar eeuwen oud. Puntgeveltje, met trapkens vier, vijf, zes, met houten luifel en hoog bordes, half verscholen in loverpracht, spiegelt het zich in de stille gracht ; en als er een zonnestraal over zinkt, al wat er aan is schittert…

Alles is eeuwig, behalve de tijd, die volgt -- vanzelf op zichzelf.…

De nacht verstrijkt naar morgen terwijl herinneringen voortduren komt de avondrust als geroepen aan de temperatuur van ons geluk zien wij de warmte van het licht met nog meer verbeelding omgeven, de jaren verlichten die voorbij zijn aan de dagen die speciaal met zorg aangekleed waren het merendeel geborgen zij helpen ons te onthouden…

Het huis mijns vaders waar de dagen trager waren, was stil, daar 't in de schaduwing der tuinen lag en in de stilte van de rust-gewelfde blaêren. - Ik was een kind, en mat het leven aan de lach van mijne moeder, die niet blij was, en aan 't waren der schemeringen om de bomen, en der jaren om 't vredig leven van de roereloze dag. En 'k…

Als het tijd is dat mijn klok, mijn pendule (nog van de schoorsteen van mijn oma), opgewonden moet worden, als het daarvoor tijd is geworden, raak ik gespannen. Vrees kruipt in mij omhoog. Het mag niet gebeuren, dat – voordat mijn hand de sleutel heeft benut- de veren slap zijn geraakt, er stilte valt, er zonder zacht getik levenloosheid is…