Stug loof uit kromme takken barstend, querus robur, wát u zegt! - meer heb ik niet te geef behalve schaduw, als wolkendek ontbreekt. Dus hou uw mond, tenzij u eikels vreten wou; ze vallen straks na eerste kou. Mijn jas? Ik zou beschaamd zijn u zo ruig doorgroeid te zien, vol mos. En blijf ook af van al dat tere schemerweefsel ondergronds,…

Sinds Descartes wordt het denken zwaar overschat Denken is een ver tra-gings-pro-ces Het leggen van noodverband na bliksem- of bom- inslag. Eerst zie je een flits Dan hoor je een klap en dán be- gint het denken pas ------------------------------------- uit: 'Het graf van Descartes', 2013.…

De vogel eenzaam op het dak spreekt tot de wind om het huis: `Daarbinnen leeft een die is alleen, en toch hoorde ik dat zij sprak.' En dan spreekt de wind om het huis tot de vogel eenzaam op het dak: `Daarginder leeft een die liet haar alleen. Zij zegt het woord dat hij brak.'…

Ik las Odysseus' smartelijke tocht en spelde in de schemer de symbolen: de zeeën, de godinnen en de holen, waarin hij liefde en bescherming zocht. Toen ik het boek sloeg in zijn zeven sloten, was het of ik ontwaakte van een reis; ik had gezworven en had drank en spijs aan menig tafel met de held genoten. Waar mag Homeros met het blind gezicht…

Ze zijn daar, de heertjes van het banket. Ze pakken alle mannen mee en voeren kogels aan het volk, verpakken dromen in vuilzakken en legen huizen. Vliegtuigen brullen niet meer en de kale stad biedt geen rust enkel het gesis van lijden. O mijn brandend vaderland. Een radeloze trektocht werd het zonder begin of einde. Angstige soldaten op…

Ik kwam net uit school toen het dreunde, het halve heelal drong zich door mijn oren naar binnen, diep in mijn hoofd hield zich stil en BHAAAAM! explodeerde. Ik had mijn kamer verduisterd. Met mijn zaklamp bescheen ik mijn tanden. Ik ben maar een stofje, zei ik tegen de spiegel, maar tegelijk een radertje in het systeem. Ik hoorde verre…

12. '...dat ik in de deuropening van de keuken stond, dat mijn langzaam weglopende, bijna gestorven vader zich in de tuin omdraaide om naar me te kijken en dat ik, terwijl ze van alle kanten op me af kwamen en ik ze -uit alle macht- van me afsloeg, tegen hem riep: "Gá nou - ze pakken mij ook!" (ik tegelijk van buitenaf, als naar een film…

Je halswervels draaien, een fractie van een seconde zoeken, je ogen vinden de wijzerplaat, rond en wit, blauw de cijfers, de rand. Het is toch een wonder, dat email, geërfd, afgesopt, al negentig jaar, en heel die tijd heeft geen enkele kras het geschonden. Hoeveel keer per dag kijk ik op, keek een voormoeder op naar de zwarte wijzers daarboven…

Terug van vakantie vlooi ik door de post. Er is een ansichtkaart van mijn moeder. Sinds de dood van mijn vader gaat ze elke zomer naar het buitenland. De Jura, dit jaar. Dat ligt tegen de Spaanse grens, had ze gezegd. Ik beaamde dat. Ik spreek haar niet meer tegen. Ik bekijk de kaart. Op de voorkant een dorp in de bergen.…

Het was een zomerdag, een slap begin voor een gedicht dat me verwonden wil. Maar niets zo onbedaarlijk als de spin die in haar web zit. Dus ik houd me stil. Je kwam van ver, pas nu zie ik de draad waarlangs je leven zich toen leiden liet naar waar ik nooit meer op mezelf besta. Onzichtbaar worden, nee, ik kon het niet. Ik zou willen zeggen…

Woorden lijken te breken, op de barricades van terreur, lijken te verdwijnen, in de vuurmonden van semi-automatische geweren. Woorden dreigen te vervallen, tot een allesvernietigende kracht, klaar om de aarde verschroeid te maken, onbruikbaar voor verder leven. Waarom? Had Hij aan Zijn Vader gevraagd? maar Die had enkel gezwegen, slechts…

Zoek niet en je zult vinden. Vermijd gewoon het eeuwige slagveld van beter weten. Lach grootspraak weg. Trap niet in de strik van woordentwist. Laat geen blik je ik aanknippen. Sta verstomd en wees volmaakt ontbabeld. Spits je oren voor de keel van vogels. Toom de slang van eigen tong in. Hoor de kat ontspannen spinnen en ga liggen…

Dat niemand ooit de hele vorming van een ijsvlakte zag, echt elke tel van hoe een vijver tot betreedbaarheid stolt. Allicht is daar geen enkele totaalgetuige van, nu en vroeger niet. Dat zekere raakpunt met mensen uit eerdere tijden maakt hen plots nabij, alsof ze door de troebele ijsspiegel naar mij kijken. Vooral in het midden bij de vastgevroren…

Sinds de dag dat ik uit de hemel kwam gevallen op mijn achterhoofd, gaat het niet goed. Mijn bloedbaan regent in mijn trommelvliezen. In mijn slaap dansen mijn armen en benen tegen elkaar in. Hier staat gelukkig veel tegenover. Ik bezorg met regelmaat volle bushokjes de zenuwen door grijnzend mijn hart omhoog te houden voordat ik het met…

De paden op! Welja, dat ene pad dat heel de tuin bestrijkt: het rondje binnendoor. Diagonale bielzen hogen hier en daar wat op. En dat is dat. Wat heb je met me voor dat wij hier gaan? Een achtertuin van zes bij acht, een spoor van slakken, minder dan een blokje om. Jij zegt: 'Dit is het binnenpad.' Volstaat het schijnbaar vierkant van…

Waarom, mijn lichaam, was je mij zo weinig waard? Waarom bleef ik zo koppig tronen in mijn hoofd en woonde ik mezelf zo hevig uit? O ja, ik hield van wijn, van zwaar doorrookte feesten, lucide kaders en oneindig gulle lakens. Zo leefde ik verlicht mijn tijd aan stukken. Nu lig ik op een zaal, mijn hart, die logge spier, verlaat me, laf als…

Op hoge poten loopt het dorp de stad in dat het past. Het plant zich voort, het heeft pantoffels aan en hoort motoren. Geduld van eeuw, van wie eens geboren uit wie eens geboren uit wie eens geboren uit wie door het zand moest van zijn dagen. En door moet tussen gassen en geschreeuw. Het snelle laat het trage voor, het blijvende: de mooie…

(Met dank aan Neeltje Maria Min) Net twintig. Ach, ik voelde me heel wat en las Voor wie ik liefheb wil ik heten, een bundel die ik nimmer ben vergeten; de eerste was het die ik zelf bezat. Mins verzen koesterde ik als een schat, ze klonken als geheime hartenkreten die magisch glansden van een dieper weten. Ik was nog haast een onbeschreven…

Daar gaat-ie dan! Ik heb het nog beleefd, geen sterveling die mij dit af kan pakken. Hoe zette hij zijn schaduw niet te kakken, al zat die nog zo aan hem vastgekleefd. Hij kon zich in een elftal vertakken: zo'n man die alles neemt en alles heeft maar op z'n tijd ook wel een bal afgeeft voorzien van alle denkbare gemakken. Daar gaat-ie…

Ik klaag, want alles wat zo mooi begon ging langzaamaan naar de verdoemenis, wat immers niet meer te verbloemen is hoewel ik soms gedaan heb wat ik kon. Wel hebben wij elkander op het laatst bedonderd en constant te veel gezopen, dus dat het heel ellendig af zou lopen lag voor de hand en heeft geen mens verbaasd. Het leed is niet van gister…