Je kunt wel alles denken dat je wie weet wat, dat de wortel getrokken uit je bestaan een mooi rond getal geeft, het product van je wezen een hogere macht is maar: waar kiemt de liefde, waar wortelt je lust, door welke trage lagen sijpelt het sap van de groeiende onmacht, wie legt van je zijn de bleke uiteinden bloot.…

Zij die zo warm gelijk welvingen rond gehuld in gratie, met bloedvolle lippen uit zware lokken een geurspoor verzond laat nu haar robe en gêne ontglippen dan tollen ze klauwend neer op de grond langs zwarte gaten en heldere stippen beuken de bron waar de wereld ontstond zoals een branding op wakende klippen. Ze draagt haar parfum de eeuwen…

Ik was een held maar niet meer dan dat. Externe factoren dreven me tot waanzin en ik deed het allemaal zelf. Hoogmoed dreef mij tot jou en werd mijn ondergang. Een donker pak, een bos bloemen en een setje stukgelezen strofen, het was duidelijk, ik speelde de minnaar zonder weerga. Verleiden deed ik niet, jij begreep het niet en het duister…

Drie jaar, meneer de generaal luister goed - geen drie dagen of maanden nee, generaal, drie jaar is het nu dat ik wacht, met mijn verscheurde hart in mijn leeggeroofde huis met mijn schuw geworden kinderen - wacht, drie jaar, op mijn man. Heeft u, generaal van daarginds, hem gezien door uw dodelijk vizier? Hij was het lied op mijn erf het…

Zul je voorzichtig zijn? Ik weet wel dat je maar een boodschap doet hier om de hoek en dat je niet gekleed bent voor een lange reis. Je kus is licht, je blik gerust en vredig zijn je hand en voet. Maar achter deze hoek een werelddeel, achter dit ogenblik een zee van tijd. Zul je voorzichtig zijn? ----------------------------…

De Nijverheid ligt voor de brug, hoog, leeg, terug van weggeweest. Je zegt niet: hij is afgedaald. Daarvoor is de rivier te vlak. Hij is gewoon van zand verlost, een huis op weg naar huis, voorbij de brug de grachten door. Een fietser aarzelt op de brug of hij een inhaalpoging waagt, zich tussen bromfietsers laveert, snel wegschiet als hij…

wat me bezighoudt soms is de angstwekkende stilte in het woord zo luid meestal zo angst en aanjagend het geluid van de stilte ----------------------------------- uit: 'In- en uitgang', 1974.…

Geen dag kan zo beginnen, als deze dag begon; ik kwam mijn kamer binnen en daar was enkel zon. De klok was staan gebleven, maar ik vroeg naar geen uur; de tijd was opgeheven, daar was slechts licht en duur. En duur en licht en luister; de winter was voorbij; in rouwfloers sloop het duister en vluchtte weg van mij. De zon op drup…

De chrysanten, die in de vaas op de tafel bij het raam staan: dat zijn niet de chrysanten die bij het raam op de tafel in de vaas staan De wind die je zo hindert en je haar door de war maakt, dat is de wind die je haar verwart; het is de wind waardoor je niet meer gehinderd wilt worden als je haar in de war is. ----------------…

Je sterft gewoon, sprak ze uit de binnentuin kwam ze op stamelende voeten en die nacht was het niet de wind in de oleanders. Later leunde ze tegen een zuil in de villa arriveerde de herfst als eenzame bijslaap en iemand anders zou de jurk op het gras leggen. Geen woord van de keizer dan de gescheurde beloftes, het te hete waterbad en zijn…

De stad draaide zich om toen ik omkeek. Neem me niet kwalijk ik dacht dat je een ander was. Ik heb een goed scheldwoord, een kwalijke kraal op mijn tong. Ik knip een gestreept hart van papier, Durf ik niet dat ik je nodig heb? De wereld is moe en op de blauwe lijnen in een schrift is het koud. Eerst sliep hier nog een man. Nu staat…

Dit is voor jou; nu ik je niet meer spreken kan nu ik je zoeken moet in sporen je volgend op een afstand, steeds erop bedacht mij niet te verraden - spreek ik voor jou; al zul je het nooit weten. Ik ben niet wanhopig, ik ben je niet onwaardig. Ik heb een leven gevonden nu en hier. Maar een leegte heerst, als een duizeling, in de kringloop…

Ik heb een mijnschacht in mijn keel ik val omlaag vanuit mijn kamer zit als een pad gevangen in een bel van steen het is hier stil zo stil dat ik mijn dromen hoor ritselen als dode blad'ren ik gil ik heb een mijnschacht in mijn keel een tong van scherp gesmeed metaal en lagen gitzwart erts voor jaren ik hak met korte felle slagen…

Zoals dit ene blad losraakt vanuit de top van een beuk, in volkomen windstilte vallend, zich nog om en om wentelt in de lage zon van november met alle lente- en zomerdagen en nachten onder bruinverkleurde huid en ik het één meter boven aarde met vlugge hand van voorspelbare ondergang red. Zou zo ook een hand ons ooit. --------------…

Zolang we niets vergeten, gaat niets verloren. Laten we dus vergeten, maar alleen zoals we door te praten iets uiterst traag kunnen laten verdwijnen - daar, zie je het, zie je het nog nauwelijks, tegen de zon in? Zolang we niet vergeten dat iets van ons niets verloren mag gaan, eindelijk - zoals er een zwijgen bestaat dat tegelijk een vorm…

Nu je terug bent want nu ik mijn dochter terug heb want nu je terug bent gekomen (waar was je wie ben je wat was je) maar nu je terug bent nu heb ik je zo verloren en heb ik mij zo beschadigd aan jouw aanwezigheid zonder jezelf nu je schrille gestalte in volle emotie verdween mis ik je dochter maar rijm je met mij voor een leven naar voren…

Laatst was ik nog een keer in Scheveningen, Verzonken in mijn jeugdherinneringen, Totdat ik dacht: dit hierzijn is een waan; Begin en eind zijn eendre wisselingen Die geen spoor achterlaten... Ze bestaan Alleen in de verbeelding en vergaan.…

Dit is een ernstige vorm van zomaar. Zomaar begonnen en niet weten waarom en het af willen maken, maar wat is afmaken anders dan doden. Zo weinig als we weten en zoveel als we willen zouden we geen van onze kinderen het bos insturen, en toch vallen we als bladeren in de herfst als regen in het dal en geloven we dat als het niet ergens…

Ach, flikker toch op met je helden in hun glitterjurk van flinterdunne roem, hun bek vol klatergoud maar nooit, nee never, iets te melden. Mijn held is een gebogen man in een te lange regenjas met een vale aktetas op het Rode Plein. Iets kan niet stiller zijn dan sneeuw die valt en daarin zonder vals vertoon een vader te zien gaan,…

Oud geluk (niet te koop) in oude kamers. Is dat niet mooi? We wisten al dat de zin van de ervaring de herinnering is, en dat daarbij desnoods de ervaring achterwege gelaten mag worden, maar zo helder zagen we het zelden. Je sloot de deur, keek me aan met ogen van fluweel, glanzend glad van ouderdom, en achter de deur stierf men er op los…