Wie weet mij eindelijk, welke dodentolk, Te doen bedaren in gezworen haat. Ik volg de vaderen om vroeg en laat Mijn land te zien. Ik leef tegen een volk dat zebrapaden aanlegt over wonden, Dat boven onze botten steen op steen Bewoont, dat leven wil voor zich alleen. Leeft dan in angst. Ons bloed wordt niet geronnen. Op hoeveel scherven vlees…

Als de bloedige aftocht van cijfers het zwijgen oplegt aan letters telt een generaal zijn medailles een stad zijn doden als de bloedige aftocht van cijfers het zwijgen oplegt aan letters blijven de straten zonder beeld en kleurenblind achter daar, op die plek waar één gelijk is aan negen en tien of aan oneindig en niets telt men medailles…

Geen eten op tafel geen schoenen aan zijn voeten. Een arme man, hij ondertekent verdragen zonder ze te lezen. Hij ondertekent een contract zonder het te lezen, hij ondertekent brieven zonder ze te lezen. Hij ondertekent het uitroepen van het einde van slavernij en armoede. Zonder te lezen wat de briefschrijver, een arme man, geschreven…

Mijn succesfactoren zijn niet in balans ik ben niet met mijn wezen in gesprek in mijn ogen hangt de verveelde blik van John Malkovich na een moord mr. Bantoe heeft beloofd dat hij gaat zorgen voor onmiddellijke terugkeer van geluk ziekte en gevaren en geliefden onttovering met veren van de maraboe ooit schoot ik vogels uit de lucht ik ging…

Links een tenger en goudblond godinnetje, keurde me geen blik waardig. Maar het deed me niets: sinds elf september ligt een Arabier nu eenmaal slecht in de markt. Rechts een stelletje; zij reuzin, pokdalige kop, paarsfluwelen avondjurk, ik vond het wel wat hebben. Dus toen haar vriend even verdween raakten we in gesprek; ze werkte, vertelde…

De naamborden zijn met de hand geschilderd: Dekevelaer, Adriaanssens en Vergauw Zij zijn mannen met betrouwbaar en vertrouwbaar open gelaat Op het land bij de stijgende ochtendzon En 's avonds bij de haard waar de lamp is opgehangen Over het zandpad gaat een vrouw, bezweet en stoffig Zij draagt een kan petroleum en een roggebrood Haar kind…

Wolken voorbijdrijvend in rookgetint glas. Aan de voet van de doorzichtige kolom verkoopt zich het laatste nieuws: de invalide werd middenin het gezicht geschopt en toen met rolstoel en al overboord gegooid. De krant wordt omhoog gezogen fladdert, kantelt, drijft en duikt op de thermiek van uitlaatgassen klemt zich dan vast aan het glas,…

Zij zitten hoog, op dunne banden, in de marge van het verkeer. Hun strook is niet ingelijfd, zij zijn op weg in een tragere eeuw, missen de koorts de wereld bijtijds te bestrijken, de verte aanwezig te rijden, breed en brutaal. De auto is jong, zingt de werkelijke taal. Op de fiets komt men nergens. In ijdel evenwicht sturen dichters hun…

Vaes duwde elke schemering zijn winkel- wagen door het vuil de berg op en zocht tussen de rokende rommel naar nog niet bedorven resten van huiselijk attest...Gehavende kabels, skeletten van een fiets, verroeste teugels en laatst het beeld van een engelen- vrouw zonder vleugels Vaes wist, als hij haar harde boezem voelde wat hij met die vrouw…

Dit lang koud voorjaar kan geoogst vandaag. Bomen nog in de knop, maar wat nu bloeit blijft na: goudgele struiken, bruidstooi voor magnolia's. Eenden op het water waar karpers zijn ontwaakt. Een grote donkere vrouw loopt een ander pad. Paasbest geklede, donkere kinderen spelen in het gras. Bij vroege tulpen staan bezoekers uit Japan, Ze maken…

Is dit nog wel een tuin? Wat moet ik met deze pagode zonder goden, obelisk die slechts zichzelf gedenkt, een niks met niks verbindende brug uit Tibet. Vijvers waar je ook kijkt. Wolken erin maar van een mens geen spiegelbeeld. Ik buig mij over leegte. Een jachthuis waar nooit een jager in woonde. Onzin. Vond ik je hier, was je een herderin…

Het is het lot van generaties dat zij altijd worden gescheiden, verschillende werelden binnendringen op dezelfde, deze ene, aarde. De toekomst laat geen ouden van dagen het verre verleden geen minderjarigen en de rest geen doden toe. Ze leven in elkaars schaduw. Na het opstaan van de dag liggen ze te slapen in kamers dwars door onze muren…

wat maakt het ons uit of ook het stof tot stof vergaat? wij zijn de douche-generatie, ordelijke gel-gebruikers, wij laten niets aan het toeval over. wij shockeren de pillenslikkers van de bestbeprijsde kwis. wij houden van de doofpot der sterren en kometen. wij zijn allergies voor knarsende sloten want wij roesten niet. wij spreken graag…

Het is hier groen, het rimpelende water, de bomen en de banken en een stengel met een kleine paarse bloem. Hij weet het niet zeker. Thuis heeft hij een witte zwaan in de keuken van porselein. Rozen van pastic in een rode vaas, een blauwe bloem op zijn beker, de koffie is altijd warm. En kringen op het tafelkleed. Soms komt Nora binnen. Ze is wit…

Nee, die juli bracht bepaald geen revolutie in mijn bed. Hoe de zomer zich ook gaf, het leek te laat om nog een nieuwe hartstocht op te lopen. Dus dook ik onder voor het zwermen van de lust en heulde vrolijk met de slaap. Bijna dertig dacht ik, wordt mij toch iets te helder. En ik zag hoe alle parken overbloeiden, hoe de hitte uit de hemel…

U onlangs weer eens blauw geërgerd in de trein aan blèrend GSM-volk (vaak vermomd als heren), dat overluid uw reisgenot zat te versjteren en niet gevoelig voor uw fronsen bleek te zijn? Weer hele conversaties woord voor woord verstaan met chefs, collega’s, klanten, kinderen of vrouwen? Het pochen aangehoord, het soebatten, het snauwen en weer…

Zij kent de onderkant van kast en ledikant, ruwhouten planken en vergeten kieren, want zij behoort al kruipend tot de dieren, die voortbewegen op hun voet en hand. Zij heeft zichzelve aan de vloer verpand om deze voor de voeten te versieren van dichters, predikanten, kruidenieren, want er is onderscheid van rang en stand. God zal haar eenmaal…