De kou sluipt heel zacht naderbij zo zacht dat zij het nauw'lijks voelt 't is als de komst van het getij dat stiekem met de stranden kroelt Het is er en verdwijnt ook weer als ijs en sneeuw en zon en wind de kilte doet haar hart zo zeer dat eenzaam is en onbemind Een hand van ijs beroert haar oog dat het licht daardoor niet ziet en blind…

stil sluimerend slapend de nacht druppels vallen helder uit schaduw spiegelen in plassen licht weerkaatst tranen vullen en breken al wat er is gedacht…

Zoveel mensen en toch eenzaam Stil en zwijgzaam kijkt ze toe De kille leegte maakt haar moe Ze zoekt rust in haar gedachten In haar ziel een koude stilte Niet wetend waar ze nu wil zijn Slapen doet haar teveel pijn Donker zijn haar lege nachten Lief en teder zijn haar woorden In haar hart vaak nog een kind Zo geliefd en puur bemind…

Zoveel mensen en toch eenzaam Stil en zwijgzaam kijkt ze toe De kille leegte maakt haar moe Ze zoekt rust in haar gedachten In haar ziel een koude stilte Niet wetend waar ze nu wil zijn Slapen doet haar teveel pijn Donker zijn haar lege nachten Lief en teder zijn haar woorden In haar hart vaak nog een kind Zo geliefd en puur bemind…

Een gedicht is veel te kort dat is wat ik zeker weet wat aan poëzie nog schort is hetgeen men weer vergeet Een gedicht is veel te lang dat is algemeen bekend woorden zijn als geldingsdrang eigen waan is inherent Zelden wordt het hart geraakt door een woord vanuit de put ook al wordt een zin van nut Een gedicht is pas volmaakt als het…

Tranen Drukken Achter mijn ogen Zoeken een uitweg Op een doodlopende Straat De enigste manier Om te druk Te laten verdwijnen Is mijn ogen te sluiten En weg te gaan…

Ik ben naar het westen gevlucht om vrijheid te kunnen voelen, Maar nu ben ik een gevangene van heimwee en eenzaamheid geworden.…

Vreemd.... Kijk mij goed aan wat is er vreemd aan mij mijn zwarte ogen of bruine huid wat is er zo vreemd aan mij? waarom noem je mij vreemd? Ik spreek jouw taal en gedraag me zoals jij dus wat vind jij zo vreemd aan mij Kijk goed en dan weet je dat jij en ik niet vreemd zijn voor elkaar Wat ik meer heb dan jij is de helse pijn van…

Dag volle maan daar was ik even ik kom onder jou staan om mij bloot te geven Ik heb niemand meer slechts adem en lijf jij en grote beer zijn mijn tijdverdrijf Dag volle maan waak over mij geleidelijk aan voel ik mij vrij...…

Het leven als nobody in niemandsland kent enkel(e) aantrekkelijke prioriteiten. Geen voor je voeten lopende autoriteiten of vragende ogen van een slaaphuisklant. De Cock met zijn indrukwekkende Jack ontbreekt, optimaal veiligheid vergrotend. Raadsleden lopen niet in zeven sloten, in de verste verte is niemand op zijn plek. Flitspalen vergroend…

De eenzaamheid spreekt uit mijn ogen Hoewel mijn mond erover zwijgt de opgewektheid is gelogen erachter schuilt de bitterheid. Ik woon nog samen in hetzelfde huis waar onbegrip heerst er is geen plaats meer voor liefde er resten nog kilte en spijt de onmacht waar wij elkaar steeds weer grieven. Hoelang kan een mens gedwongen eenzaamheid…

IJzige kou dringt naar binnen Sneeuw bedekt de aarde met een zachte deken De duisternis komt gauw Je loopt vlug Je warme adem maakt wolken Je ogen zoeken Je bent moe Vlucht in de duisternis Je ziet jezelf in het spiegelende ijs Voor de laatste keer Bloed dampt Vormt rode vlekken op een wit tapijt Je huilt Een laatste snik Eeuwige stilte…

Wie ben ik? Ik weet het niet Ik zoek, in de duisternis van mijn weten Vind ik van alles Behalve mezelf Wie ben ik? Vraag ik elke dag opnieuw Staand voor de spiegel kijk ik mezelf in de ogen Maar ik zie niets Blind Je kent me niet Niemand kent me Een masker klemt Mijn hart doet pijn Breekt elke dag Wie ben ik? Niemand……

Ik heb geen leven. Ik ben een lege huls Voed het Houd van het Laat het slapen Tot in de eeuwigheid Doe ermee wat je wilt Geen stem, geen benul, wordt gevormd jouw hand Voor jou Een pop Laat haar slapen Mondje open Oogjes dicht Geen pijn Geen pijn Alleen in het duister Doelloos. Een lege huls…

Alleen in het donker Wandel ik door het verlaten dorp Langs het Spiegelende zwarte water De koelte De rust Kalm ga ik zitten Beroer de zwarte spiegel Met de toppen van mijn vingers Het duister duwt me zachtjes in mijn rug Ik laat me vallen Glijd in het ijskoude zwarte water In de rust Een laatste schok Stopt mijn hart Of vult de leegte…

Ik ben lucht voor mijn vader in een hoekje getrapt en vergeten.... Ik ben niks ik ben niemand en nergens toe in staat dan te janken in m'n slaap.... Zie mij kijk maar goed van voor naar achter ik spring in het rond.... Maar daaronder koud en kil warmte ken ik niet want ik ben de lucht die ik adem niet waard…

Het glazen hart is gebroken, kristallen splinters verspreid tot in de uithoeken van voltooid verleden tijd. Zo wanhopig sterk, zo breekbaar fragiel. Enkel nog krachten puttend, uit een stervende ziel.…

Stille eenzaamheid daalt thans neer over niets dan vochtig koude straten Zij drukt haar stempel eens te meer op mij. Jij hebt mij immers verlaten Droeve eenzaamheid wint ’t terrein dat uit louter reine liefde is geboren waar water proefde als zachte wijn en elke blik op jou mij kon bekoren Enkel eenzaamheid woont er in mij zeggen druppels…

Beelden doordringen op het netvlies van gesloten ogen. Donkere kleuren verbleken tot een vorm van verdriet. Tranen druppelen over wangen met sprongen. De pest is nu net dat ook de stilte valt nu voel ik me klote.…

Schemering, wacht... Beeld en pas vertragen tot nacht Lange wacht getijden van gevoel gewoel tot ik op de dag aanspoel verloren tussen jouw waarheid en de mijne Toch doorgaan, de blik achterom verankerd... deze dag doorstaan Ik heb geen kracht Schemering, wacht...…