Haar gezicht deed elke schaduw vragen naar haar ogen. Ze zag alleen de de leegte die haar volgde zonder de naakte droom waarin ze ontwaakte en als een kind weer naar de zon keek die haar met zijn blinde liefde een nieuw leven zou willen geven.…

weer breekt een zomer aan zonder ons praten van weleer in de tuin blik ik over de krant aan m'n tequila nippend naar m'n vrouw mijn blik glijdt naar de glanzend- blauwe pot met witte roos die jij haar schonk met een stamelende brief - met z'n drieën was toch wennen eigenlijk was het een teken van ons verbond, nog samen waren we: zij…

Snelle schimmen vullen de ruimte Verstrengeld vergeten zij aldaar Zij horen niet bij elkaar Niet loslaten, zij wachten al een jaar Aanrakingen zijn lieflijk zo samen De passie lijkt heel vertrouwd Een rilling trekt over de lichamen Al is het zeker niet koud De klank van muziek tracht pijn te verlichten Blikken kruisen en tonen schuld Nog…

Geen vrolijke gezichten ieder met zijn probleem geen glimlach te ontdekken alles zo heel extreem... Mijn moeder zit daar tussen ze zit nu in't systeem van manke, kreupele mensen en voelt zich daar alleen... Bezwaard ga ik naar binnen weemoedig ook weer heen Hoelang ze nog moet blijven? Dat weet geen mens, geen een... Men…

alleen in de blije voorjaarszon mijn auto zet ik stil.. dicht tegen me aan zit jij voor ons een oude lantaarn daar achter de grote kerk op het stille verlaten plein rechts het fraaie huis waar mijn grootmoeder woonde als jonge vrouw een enkele vogel fluit ik vertel weer uitgebreid liefdevol kijk jij naar mij terwijl je luistert aandachtig…

Eenzaamheid brengt mij wie ik ben. Waar ik ook loop, hoever ik ook ga, onder grijze wolken of een klare lucht, rustig op pad of in paniek weggevlucht, ik weet wie ik ben en dat ik besta. Eenzaamheid brengt mij wie ik ben. Maar alles verandert zodra ik ver in de verte zie komen de klucht om hun luidruchtige drukte berucht. Kijk welk een stommiteit…

de weg naar jou was niet zo lang in uren dan, dat ik op klinkers liep, het rulle zand mij naar de leegte riep de weg was wel wat smal de witte streep wat vaag getrokken in het midden alsof ik weer naar vroeger keek en leunde daar waar de plek zo voelbaar was in mijn herinnering de wereld als een kinderwagen naar mij keek in baai omlopen…

De tijd is haar verhaal van dromen die haar laten ontwaken waar ze vergeet wat ze is geworden toen de liefde haar niets meer vroeg en slechts de stilte haar metgezel wou zijn.…

Vandaag lukt het me om de dag aan te raken over een muurtje van betraande ogen. De wind kleedt mij luchtig blauw met zorgeloze woorden, verlegen kleur ik de wereld open. Ik wandel met het licht, blaas een zoen naar paardebloemen, oude dromen gaan weer zachtjes bloeien. Ik strik mijn armen om de dag, speelse handen fladderen…

Zijn handen klimmen langs onzichtbare muren hij draait een slot om wat er niet is hij laat zijn handen voor zich spreken zijn gezicht gehuld in droevenis. Maar achter dat witte masker zit een mens van vlees en bloed die is gevlucht in zijn verdriet en tranen heeft in overvloed. Want achter die schmink op zijn gezicht schuilt een droevig…

Vanmorgen bij het opstaan had ik niet een reden om fluitend aan 't werk te gaan of me zelfs maar aan te kleden Niemand die me missen zal als ik een dagje binnen blijf van de wereld weggesloten gedachten stollend in mijn lijf Waar is het vuur gebleven het licht dat leven is heb ik het ongemerkt verloren of misschien zelf weggegeven…

Hou op alsjeblieft, stop je doet me pijn ik wil zo ook niet zijn je noemt me lui en altijd in een kwaaie bui een beetje zitten mokken en tegen iedereen bokken maar terwijl je me uitscheldt voelen je woorden als geweld de tranen zitten van binnen maar ik zal je niet laten winnen en mijn gevoelens laten zien dan maar een stomme trien…

Kom even bij me zitten dan praten we nog wat over de dag, terwijl we starend in ons lege glas de eenzaamheid verdrinken Laat onze woorden vloeien als een donkerrode wijn vanuit een mat bestofte fles waarin de bodemlaag depot achterblijft in diep bezinken Toe, geef me even van je tijd zodat de schaduw op de wand niet mijn enige gezelschap…

getaand door de strijd het gevecht met zichzelf sluit zij haar ogen, rusteloos aanvaardt zij het dromen die geen antwoorden schenkt berust in de keuzes waar zij zich hervindt in het licht haar omgeven van de blauwe maan twee maal gegeven tot wensen vergaan ps; de benaming"blauwe maan wordt gegeven aan het fenomeen van…

Wachten op het antwoord op een vraag die nooit werd gesteld. Luisteren naar een verhaal dat door niemand werd verteld. Alles willen nemen, maar toch een beetje geven. Lezen in een boek dat door geen schrijver werd geschreven. Houden van iemand terwijl je hem haat. Stil blijven zwijgen terwijl je druk praat. Ontzettend populair…

Je kunt niet alles meer begrijpen en kunt het geestelijk niet aan dag en nacht is voor jou hetzelfde je hebt geen notie van je eigen bestaan. Je wilt de dingen nog proberen maar raakt dan helemaal van slag je ogen staan dan zo verwilderd zou ik het zijn die je helpen mag ? Maar ach, je weet niet meer wat hulp is en kijkt me dan zo wazig…

Je hebt de prijs moeten betalen voor jarenlang hard zwoegen nooit heb je nee tegen hen gezegd als mensen om jouw gunsten vroegen. Nu ben je aan het eind van je latijn je kunt nu helemaal niks meer en de mensen die jou nodig hadden zie je ook nooit of te nimmer weer. Ze hebben je laten barsten toen jij hen eens nodig had nu zit je eenzaam…

Grijze muren, donker overal, zwarte vloeren, waardoor ik steeds weer val. Lichtloze kamer, donker compleet, nergens ramen, koud en toch ook heet. Niks meer te zien, donker om me heen, verloren en verlaten, ik voel me zó alleen...…

Soms voel ik me eenzaam voel ik me alleen Wil ik graag jouw armen weer stevig om me heen Dan voel ik weer die warmte die ik nu zo mis Hoeveel ik om je geef Als je dat eens wist…

Ik ben een eenzaam eiland geen land nog te bezeilen schepen achter me verbrand geen bruggen meer, geen enkele band Ik ben een doelloos schip ronddobberend op tranen waar is het anker, waar is het stuur ach God- ik kanker.…