Mijn lieve dochter
21 Jaren heb je in mijn hart gelegen
Je was volwassen maar kon er niet meer tegen
De ene relatie na de andere liep stuk
Jij dacht dat je niet geboren was voor geluk
Je was ontgoocheld in zovele dingen
Je had geen zin meer om te zingen
Over hoe mooi het leven wel kon zijn
Want dit leven bezorgde je enkel pijn
Wanhopig op zoek naar liefde en genegenheid
Die je niet vond, dus ging je weg zonder spijt
De zin “This is my destiny” blijft tollen in mijn hoofd
Hoe kwam je erbij, of was je verdoofd ?
Het monster kwam naar je toe geraasd
En jij stapte er naar toe, heel verdwaasd
Je was aan het einde van je strijd
En de trein, die kwam op tijd.
Je liet alles achter zonder na te denken
En wou alleen jezelf nog vrede schenken
Wat heb je toch in die laatste seconden gedacht ?
Was dit hoe je je dood had verwacht ?
Was er niemand die je nog kon helpen
En het verdriet in je hart kon stelpen ?
Toen ik jonger was voelde ik dezelfde pijn
Daarom zou ik er altijd voor mijn dochter zijn.
Dacht je misschien : “Ze kent me niet,
En weet niets af van mijn verdriet”.
Je was altijd al in mijn gedachten
Het enige wat ik kon doen was wachten
Tot je vanzelf bij me terug zou komen
Met al je verwachtingen en je dromen.
Ik heb je het leven gegeven
En zou mijn leven voor jou geven.
Jij koos om je leven te stoppen, helemaal alleen
Zonder mama, dochtertje of iemand om je heen.
Een foto, een paar ringen en een jas
Heb je me gelaten, en een urn met wat as.
Afscheid nemen heb je me niet toegestaan
En jouw kindje moet zonder jou verder gaan
Ook ik, je moeder moet verder met mijn leven
Na die trein van twintig over zeven.
Geplaatst in de categorie: overlijden
het is een prachtig gedicht en ik weet wat je door maakt dat weet ik uit ervaring