Hartenkreten

hartenkreet (nr. 22.563):

verloren onschuld

het was niet haar schuld
wiens schuld is het
als een boom,
nauwelijks ontschoten
aan de zwarte aarde,
in de herfst
zijn bladeren verliest

ze krabbelde op,
huilde en liep verdwaasd
door een mist van tranen,
zonder gevoel van richting,
naar de schoot
die haar eens baarde

armen omsloten het kind
het hart van haar aarde,
van haar moeder,
trad om de pijn naar buiten
waar schuld om onschuld
nodeloos vocht

het was niet haar schuld
wiens schuld is het
als een boom....

elke herfst,
met duizendkleurig pracht,
kent valse stormen
terwijl de lente nog dartelt
in eindeloos zomerse warmte

het was niet haar schuld