Woorden in de nevel

Achter de schaduw van de dag
fluister ik Uw naam,
bang dat iemand
het hoort of ziet.
Ik zie mij als
een toeschouwer
die kijkt naar het leven,
mijn eigen leven.

Er is een stil verlangen
in mij die met U wil praten,
maar achter mijn ogen
kriebelen de tranen en mijn
mond beeft vreemd,
voelt kurkdroog aan.

Ik weet dat nu de
woorden weg zweven.

Op zo’n ogenblik
ben ik alleen
zie door een
nevel van tranen
het Licht niet meer.

Dat mijn woorden
naar U toe zijn gegaan
besef ik niet
want denken en doen
zijn verdwenen begrippen.

Nu, dagen later
weet ik dat
alle woorden
uitgesproken of niet,
altijd bij U terecht komen.

Het is voor mij te laat
toch komt het besef op tijd
want voor U
komt een woord
nooit te laat bij U aan.

schaduw woorden nevel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 11 stemmen 832