Zwart op wit
had ik maar één taal op sporen
dat wasemt over de zilveren zee
die geen vragen stelt in vergaarde schemer
op tranen van lang gelee
dat ik jou kan ademen
met het vinden van waarheid
om de dingen zwart op wit te hebben
wat troost schenkt bij "het oor van mijn hart"
zo diep, kalm en helder zicht
en ik zacht wordt gewiegd op eindeloze golven
verschoond door de eeuwige zee van licht
in de taal van mijn hart…
Geplaatst in de categorie: psychologie
psychologie 4.0 met 9 stemmen 
329
329
Geef je reactie op deze inzending:
dichteres Chapeau!