Paria in onmacht

Al kan ik nergens heen en staat mijn lot
getekend in de sterren, gevangen van kindsbeen af,
een onzichtbare kracht blijft mijn gang versperren,
iedere beweging is verdacht en elke uitval wordt
gestopt. Binnen een seconde ligt het zwaard mij op
de keel. Voordat mijn ik zich vrij ontpopt is heel
de wereld in een harde schaal ontaard. Ik dool,
onthand, wat rond in dit gesticht, waar niemand
dokter is, ik krab mijn nagels kapot tegen de stalen
wanden om mij heen, ontwricht lig ik voor Pampus
onder giftige hagels en alleen sterf ik in een
ondraaglijke kou. Schijndood helpt om op adem te komen,
binnen of buiten, alles lijkt grauw en in de duisternis
heersen de gnomen. Kom mij redden, partizanen van de hel,
of zijn jullie net als mij, verbannen naar een
ondoordringbaar oord? Vertel, verlos mij, moeder, van je
moordplannen. Dit kind begrijpt het niet waarom het
simpelweg niet leven mag. De vloek moet zijn werking
verliezen. Of ben ik de som van wat ik nooit zal vinden,
waar ik ook zoek naar levenslust?

Paria in onmacht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 305