Alle inzendingen over literatuur

kon ik alleen bestaan in jouw gedachten moest ik ooit ergens onderdak vinden omdat ik geen plek vond bij hen die mij nooit echt beminden of ‘t nest waar om mij slechts werd gelachen kon ik alleen bestaan in jouw gedachten als vooral mijn woorden de eenzaamheid de leegte, angst en pijn deden verzachten van binnen, zo leven werd bewaarheid…

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door de stormwind meegenomen. Alleen in mijn gedichten kan ik wonen. Zolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis. Het zal…

‘de werkelijke universiteit is niets anders dan het eeuwig voortbestaande complex van de zuivere rede’ * wij vertoeven in het paradijs laat ons daar beginnen niet te midden van de mensen noch in de stad doch in de zuiverste natuur alsnog in de schaduw der platanus gelegen op dit heetste uur van deze bijzondere dag als de krekelzang…

waar poëzie en het echte leven verweven raken in eenvoudige noch verheven zinnen die betekenissen binnenlaten of het zaad uitstrooien om ooit door deze danwel gene ineens ontdekt worden kan tussen de regels strak als tegels uit de natte vingers gegleden op zaterdagochtend die voelt als een zondag het past binnen de kaderloze ruimte waar ik…

wat u nu leest is absoluut objectief wat u niet aan zag voor wat poëzie vermag te zijn, of niet kleingeestig deze woorden zijn dicht- gekit met natte vingers langs afgemeten latten rond gestes van sensitiviteit ingemetselde wederkerigheid zonder vraag in behoeftes voorzien waarvan bovendien voordien geen enkele notie bestond geen…

jij hoogachtend geïncarneerde bibliotheek van Alexandrië jubelend over de zeeën van de Oost naar wherever te oogsten ideeën die zie je -clever! en hij dat polynomisch schorem als zijn sensoren open staan lult een banaan nog in het natte forum recht jullie ballen samen in poëtische aantallen intervallenderwijs anti-grijsgedraaide-langspeelplaten…

De dichters weten wat zij niet weten. Zij spreken in hun vreemde taal; zij gaan de dood in tot het begin; zij ontdekken leven - en zien de wereld aan met hun hartstochtelijke onschuld en veranderen de aarde in de werkelijke aarde.…

de liefde en de dromen vervlogen waarheidsval en betichting, vluchtige ogen de minste herinnering en woorden bogen gericht opzij omdat geen lucht alsnog ‘t einde was ’n nieuwe lezing als we ‘t op ‘n scherpere manier doorzien ‘t eb en vloed van gevoel laten stromen mogen bloeien als ’t ijzeren hart in de hand van ‘n ieder die dat nog dragen…

‘Wie ben jij? vroeg de Rups. Geen bemoedigende opening voor een goed gesprek’ dat deze zon schijnen bleef maar zij schreef ‘in haar nachtjapon achter de rododendron’ da’k haar met ‘n grote/kleine/grote/grotere pil weggoochelen kon in de hoge hoed van ‘n ‘vallée des évanouis’ dat zij nu nie’ één van die ‘naamloze bomen’ wordt en…

De zwijnen, vossen, honden, uit leem getrokken, uit de zee, een ezel, wezel, merrie of aap, de grootste miskleunen staan er niet bij, concludeer ik geschrokken. Misschien bestonden deze mensen toen nog niet; en waarom pleit hij eigenlijk de mannen vrij? Ik vrees dat hij de belangrijkste over het hoofd heeft gezien. Mijn verklaring zal…

Wat is kwaad, wat is goed in ons bestaan? Twee krachten die elkaar bejegen, zij trekken samen door ons wegen, waar licht en donker verder gaan. Goed is de hand die liefde biedt, die troost waar pijn de hoop wil breken, die zwijgt maar nooit de mens zal wreken, en leeft waar hart en vrede geschied. Nietzsche zei: “Er is geen kwaad, geen…

Daar ergens in de bergen van het verre midden oosten, in het midden der ballonvaart over de himalaya naar 't midden van het verre oosten sprak konstantinos kavafis zijn ode aan hafez, in bewondering staande op zijn schouders erudiet doch van nature evenwel beschroomd en bescheiden sprak hij zich zelden direct uit en ontwapenend…

Waar waren wij gebleven, o kallígraphos van Brugge twee zonder bindmiddel als onafscheidelijke eenheid veel langer in het zuiden reeds beneden de rivieren met de in sepiagetinte inkt gedoopte veren van in de kloostertuinen kaalgeplukte grote ganzen als taakbewuste kopiisten aan het illustreren en buiten kloostergangen in de cel…

Wat in een tijdperk maakt een dichter? Als plotseling een door het slichte Gelijke hout breekt, en de ruimte zoekt, dwars door de christelijke gebeden vloekt, Maar in de avond is te vinden op de knieën Van stilte en schemering, en 't zoet Dat hij verwierf, afgeeft, en boet. ------------------------------- uit: Nalezing X (1938)…

dit wordt er nooit bij verteld bedacht ik dus door die nat wordende schoenen op een grasveld tijdens zo’n laatste hondenronde terwijl ik keek naar Cassiopeia trachtte me te herinneren om hoeveel kinderen mooier dan de drie Nereïden en zonder blauw haar getooid zij, een moeder haar eer in de strijd om erkenning en waardigheid (weer…

Bloem, groei, lijn, gewelf, kruising, knooppunt, brandglas - Woorden springen in elkaar over als ze even kunnen kortsluiten. Duister, diepte, honger, macht, zwakte, afkeer, lijden, opleving - In een ommezien beschikbaar als je de mens van binnen bekijkt. Genoegzaam, luxe, luiheid, waan, dwaasheid, verkwisting, wanhoop - Ga er niet te…

Door een vergissing of eigen domme blunder belandt de goedhartige maar wat wereldvreemde heer Olivier Bommel in een naar kaal vertrek van de gevangenis de gebroken kettingboei en krassen op de muur zwijgen stug duiden tergend op gevaarlijke boeven die ooit hier verbleven geheel verslagen zit onze geliefde Ollie met gebogen hoofd…

Geverfde pop, met rinkelen omhangen, Gebulte jonkvrouw in uw staal' korset, Lamzaligste aller vormen, stijf Sonnet! Wat rijmziek mispunt deed u 't licht erlangen? Te klein om één goed denkbeeld op te vangen, Voor epigram te groot en te koket, Vooraf geknipt, koepletje voor koeplet, Kroopt ge onverdiend in onze minnezangen. Neen…

Heel argeloos begin je een gedicht. Een aantal letters, aangenaam van vorm. Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht. Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm. Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen Ontstaan - geen mens die weet waaraan het ligt - Schermutselingen tussen de vocalen. De consonanten brommen mee, ontsticht. Pas dan ontpopt…

Toen hij zichzelf bezag met ogen die niet konden liegen en de kunst van het bedriegen ook niet verstonden bedacht hij dat hij op sterren voer en niet op bevoegd gezag. Hij landde ergens maar vraag hem niet waar of waarom. Er woei een wind die hij niet kende er waren steigers die hem ontstemden en water dat vrat aan zijn enkels. Dit…

U die erudiet is en belezen met uw goed gevulde boeken kast alles keurig op getast op last van critici bij een gezocht bij een firma bol punt com gekocht: Heeft u die van a tot z gelezen of staan ze in de waan en stom daar enkel mooi te wezen?…

Altijd is het een stijl pad dat kronkelend langs een stromend beekje leidt tot een grotesk slot; het bladerdak verzwakt wat de wolken overlaten aan het weinige zonlicht op zijn bezweet gezicht. Het laatste, het zwaarste, met de poort als gewricht van de tijd na alle goden, in de protagonist z’n zicht, deel van de raarste tocht -de aankomst volgt…

Laten we Abrahams mosterd maken van Goliath en Atlas, Orion en Grutte Pier; schouders ongevraagd beklimmen van Polyphemus, Kumbhakarna, Gogmagog én Hrungnir; niet vergeten hoe te leven als Balor, Jentil, GVR, Gargantua, Pantagruel; In gedachten door de tijden van Gulliver, Ellert, Brammert, de Hecatonchiren. Laat ons niet vergeten…

Het is bepaald overdreven te denken dat het gedicht een poging betekent om iets verstaanbaar te maken, laat staan een uiting van priesters die god zien. Een gedicht is niet meer dan een oor, om te grijpen wanneer men geen woorden meer heeft in officiële gesprekken, een reling bij zeeziekte in de salon. -----------------------------------…

Hoe het goud van de dakrand afstak tegen het groen van het omringende bos; glimmende kozijnen, als ogen van oude magiërs, die het bergmeer aanschouwden; handgesneden zuilen die de tergende hemel steunden door voorbijglijdende eeuwen. Hoe het brandende hout klonk tegen een achtergrond van leugens over het verborgen bedrog; vergeten bloedlijnen…

‘O!, soms voel ik mij verwant aan jou, soms voel ik mij, zoals jij je vaak alleen gevoeld moet hebben. Zo ik, al heb jij dat nimmer kunnen bevroeden. Net zomin jij ooit de bedoeling begreep of hebt geweten waar ik ben geweest, welk ‘n hondenleven ik heb geleden, van binnen; al die kwellingen die mijn ziel ontelbare keren door- sneden…

over het krakende ei dwaalt een hemelse bode op zoek naar zijn antipode en dat zijt gij mogelijk dat men op zulk een kleine schaal niet denken kan het maakt nijdig of men is verveeld dus veel te veilig dan is men verloren voor de poëzie u rest slechts een troost ligt gij op sterven gij verveelt u dan ook niet…

Penelope wacht weeft lussen van verdriet ontrafelt ze 's nachts als niemand het ziet om minnaars te weren van het olijfbomen bed dat haar koning voor hen beiden had klaargezet Penelope weeft om eer en troon te behouden hetgeen ook de goden als wenselijk beschouwden voor hem die volbrengt wat van Fortuna moet een slopende Odyssee…

Het toeval stuit op zijn ongeduld; als wat niet te verwachten viel, rende hij met de paarden mee in de roze en blauwe slierten van een traumatiserend strevende zon. 'De spinsels van het zó gewende; een onverzoenlijk tegenstreven', waar het allemaal begon. "Mijn zoon, zoek voor jezelf een wereldzee van jouw formaat, want deze beken zijn…

Des dichters wereld is zo groot, Zo klein, zo stil zijn werk; waar zou hijzelf wel wezen? De wereld ziet en zoekt hem niet: En kent een rijpe geest zijn lied, Nog moet hem na zijn dood zijn naaste omgeving lezen. -------------------------------- uit: Kamermuziek (1903)…