dementie
Ik kijk hoe zachtjes jouw handen gaan
over jouw geborduurde kleed.
En zie hoe ze soms stil lijken te staan
en het is alsof je weer weet
hoe jouw handen, zo ijverig en zacht
en tóch zo stevig de naald hanteerden,
die van van deze katoenen pracht
een levenslied creëerden.
Elk patroon heeft zijn eigen tijd.
En elke kleur is in liefde gevonden.
Soms hard dat was in tijden van strijd
maar soms zó zacht, met vreugde verbonden.
En zie, jouw zoekende ogen
blijven rusten op mij, je kind
dat vol van van verdriet en mededogen,
niet zijn moeder maar het kind in haar vind.
Ik kijk hoe zachtjes jouw handen gaan
en neem ze in de mijne
en kus ze zachtjes, totdat van ons allebei
de onrust zal verdwijnen.
Geplaatst in de categorie: ziekte