Leeftijd
Ik zit weer even op het hek van mijn jeugd
wiebelend op een groen betonnen paaltje
ertussen de witte planken, de verbindingen
tussen de fundamenten van een grens
die weemoed en heimwee omsluit.
Daar kom jij, met je witblonde haren….,
zomergejurkt en lachend naar mij loop je langs,
ik val van geluk bijna van mijn stoere houding,
mijn gespeeld onverschillige blik veranderd
in een blik van wanhopig en smekend verlangen.
Maar je ziet het niet tot mijn schrijnend verdriet….
Het zal nooit wat worden weet ik ongewild
Ach, ik snap het wel… ik ben ook een stuk ouder
jij bent pas zes, en ik ben al zeven….
Op die leeftijd een verschil van een mensenleven.
Geplaatst in de categorie: liefde