Zij was een puzzel

Zij wilde voor hem graag een puzzel zijn.
Hij hield wel van een beetje puzzelen op zijn knieën, maar niet altoos.
Wonderschone gelegde puzzels was zij vaak voor hem.
Een elf met roze vleugeltjes of een boerinnetje die een koe molk.
Nu dacht hij haar zo te krijgen.
Dan wilde ze dat net juist niet meer en wierp ze haar
voor zijn voeten in honderdduizend stukjes.

Allemaal puzzelstukjes schots en scheef door elkaar.
Hij boog zich over haar te moeilijke opdracht.
En hij verloor zich in haar puzzel.
Totdat de puzzelstukjes hem zeer gingen doen.
En hij kwam er nooit uit.
Omdat ze dat niet wenste.

Zij vond dat hij meer liefdevol moest zijn voor haar.
En de puzzels maar elke avond af moest maken.
Want hij was toch ervoor haar en haar puzzels?
Ze kwam, omarmde hem en brak dan weer in honderden stukjes voor zijn voeten.
Ach lief kind van mij, ga op je knieën voor mij en leg mijn puzzel!

Hij was uren in de weer met haar puzzelstukjes, haar blauwe luchten.
Haar stortregendruppels,zovele overal.
Haar hoofd in zovele kleuren en schakeringen.
Haar boezem.
En het moeilijkst de vele stukjes van haar handen.

Hij moest altijd maar op zijn knieën en haar puzzelstukjes zoeken.
Ze was zo groot en mysterievol voor hem.
Zij hielp hem niet.
Zij wilde hem met geen stukje helpen.
Zij genoot ervan hem te vernederen.

Het ontbrak hem vaak aan een lichtje.
En dan legde hij haar, zijn puzzel verkeerd.
Dan werd ze boos en smeet al haar puzzelstukjes naar zijn gezicht.
Op een dag viel hij ook in duizend puzzelstukjes uiteen.
Wat over bleef waren twee puzzeldozen.

Schrijver: cornil, 16 september 2011

cjwterenstrahome.nl

puzzel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 466