Hartenkreten

hartenkreet (nr. 35.279):

Het is tijd

Ik weet het niet meer,
mijn gedachten zijn leeg.
Woorden die niet meer willen komen,
zinnen die niet meer bestaan.

Herinneringen zijn onzichtbaar geworden,
het verleden een onbekende in mijn zijn.
Slechts flarden van beelden schieten voorbij
niet te plaatsen, onherkenbaar voor mij.

Maar ergens, diep daar benee,
voel ik ze wroeten, klauwen, knagen.
Hoor ik ze roepen, schreeuwen, huilen,
“Luister toch naar mij” !.

Het zijn de stemmen van lang gelee
van wie ik was, van wie ik ben.
Ze zijn verstomd, verslagen door al wat was,
gevlucht, verstopt, voor al wat is.

Ze willen naar boven komen,
ze moeten eruit, het licht aanschouwen.
Het is nú tijd om te groeien.
Het is nú tijd om te worden wie ik mag zijn.

Daarom nu, aan mij de keuze.
Blijf ik zitten in mijn diep, donkere poel
waar het ondanks, toch vertrouwd en veilig voelt.
Of..... treed ik naar buiten
om me te laven aan het alles verslindende licht ?