ALS ZELFS STILTE ZWIJGT
Ik laat mijn moede hoofd maar hangen
nu ’t zo zeer naar neerslachtigheid neigt
Mijn levensgeluk laat zich niet vangen
nu zelfs het diepste van de stilte zwijgt
Ik staar in zwarte duisternis, vele uren
nu mijn hart vreselijk huilt van verdriet
Hoe lang moet toch de duisternis duren
vraag ik de tranen. Ze antwoorden niet
Ik leef nabij de afgrond, voor ’t ravijn
nu de smart mij vrijwel heeft gebroken
Vele zwijgende woorden doen mij pijn
allang voordat ze worden uitgesproken
Ik laat mijn moede hoofd maar hangen
nu ’t intens naar neerslachtigheid neigt
Tranen biggelen mij nu over de wangen
omdat de stilte zo niets ontziend zwijgt
Zie ook: http://www.ansentonrijkers.nl
Schrijver: Ton Rijkers, 18 november 2011
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
Dat moedigt mij aan als schrijver en het beroert me tot tranen toe. Een vette tien.
Heel mooi en graag gelezen Ton.