Het gebladerte valt
Herfst
Het gebladerte is hopeloos zwak.
Het licht is een zwak schijnsel der liefde.
Vergankelijk rood moes valt van de vermoeide takken zonder lust tot leven uit hun zelf.
Sterrenstond komt weldra op.
Vergankelijk geel en rood en zwart geraapt gebladerte.
Het heeft geen zin meer voor hen te leven aan vermoeide tak en stam.
Herfst is lijden, vagevuur, en smart.
En van Jezus en Zijn Anker, Kruis en Hart
Zijn licht is als het Herfstlicht.
Zoet,zwak en aangepast aan de lichtontvangers
Ik ben een herfstziel
Het stormt en het dringt
Langzaam tot mij door
De kat is wit.
De tamme kastanje bruin als een berg
De wind blaast uit vele kinderkoppen
En de staart van de kat doet de rest.
Herfst is rood als morgenstond
Gods Heilige Geest is als een storm
Waar Gods lieveling in verdwaalt
Het licht van de herfstzon is zwak
Het openbaart de laatste kleuren aan vrucht, en bloesem
Het korset van het najaar komt los
De strikken gaan ervan af
Wat overblijft zijn de sappen
In eeuwig groene stengels
Proefbaar
Stroperig en vol ijzer en glim
Groene verlaten stengels
In koude lichten staan ze
En zonder bloem en blad.
Zonder naam nog voor deze wereld.
Verlaten hun sier
Voor de diepvrieze donker en staalblauwe lichten de wereld zullen vullen met hun gierende kou staan de laatste stengels trouw.
De den met de beuk en de spar die het nog volhouden dan zonder appel en bloesem meer.
Zonder bloemen plukkende mensen onder haar takkenschouw.
Dan is het bekoorlijke juist het onbekoorlijke van de winter
Dan is het licht voorbij de tover van de herfst
En is ze heilig en helder geworden.
Dat winterlicht troost de kranken op hun bed vol smart.
En brengt de opgebeurde ziel ten hemel met Onze Lieve Heer
Getroost voor altijd na pijn en smart.
Geplaatst in de categorie: jaargetijden