ACHTER HET MASKER
Achter haar maskermuur
huisden de droeve tranen
Bij ’t stille nachtelijk uur
openden zich hun kranen
Onder ‘t lachend gezicht
woonde er treurnis alleen
Ze huilde via een gedicht
onder ogen kreeg ’t geen
Achter de muur van lach
verbleef de eenzaamheid
Ogen betaalden het gelag
van de grote onzekerheid
Onder ‘t zwart der nacht
zakte ‘t lachmaskertje af
Dan huilde zij zelfs zacht
en zag het leven als straf
Achter een maskermuur
leefde enkel het verdriet
Daar doofde zelfs ’t vuur
hoe verder .. wist ze niet
Zie ook: http://www.ansentonrijkers.nl
Schrijver: Ton Rijkers, 8 november 2012
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid