TREIN
Daverend schoot de trein voorbij
uur na uur elke dag alsmaar weer
Die trein, hij stopte nooit voor mij
desondanks hoopte ik ‘t elke keer
Denderend sneed één stuk metaal
als een kogel langs de stille nacht
Met eigen ritme, in zijn eigen taal
sprak hij dat hij mij had verwacht
Woedend hortte ‘t staal langs mij
krijsend nodigde zijn ijzer mij uit
Voor het laatst schoot hij voorbij
met die, zo angstaanjagende, fluit
Donderend botste ‘t ijzer voorbij
ik hoorde dat nochtans niet meer;
Want dit maal stopte hij voor mij
voor de eerste- èn de laatste keer
Zie ook: http://www.ansentonrijkers.nl
Schrijver: Ton Rijkers, 23 april 2013
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid