Hartenkreten

hartenkreet (nr. 40.119):

Men zal dan zeggen...

Als er ál wolven waren...
zij leerden mij, ook wat mijn weg is.
Wanneer duiven neerstreken,
had kunnen blijken, op wie ik had mogen lijken...
Maar, er was méér, dan dat: onwillig, willig
ging ik zó ver, voorbij de grenzen
van bekend zijn der beroemdheden.
Ik moest verder; dat had ik mijn Lot beloofd.

Niemand ooit op aarde,
had zó stellig in haar hemel geloofd.
Er was niks, helemaal niets, dat wist ik:
enkel dat te accepteren, wat zou komen.
Stiekem, geheel zuiver, droomde ik over jou en mij,
ja, jou èn mij!

Men zal dan zeggen, later: "Zo was zij, Petra Hermans,
en, dat dacht ze."
Zo leefde zij en wat bezielde haar in Godsnaam?
Echter, het voornaamste was en is voor mij:
het persoonlijk contact tussen mensen.

Wat bleek, voor deze kleine grote ziel:
al, wat tussen en met ons speelde...
het was daarvoor, dat ik leefde, met jou!