Hartenkreten

hartenkreet (nr. 47.550):

Stille taal

Dat taal soms primitief is,
primitiever dan mij lief is,
is onoverkomelijk waar.

De wereld wijst zich in woorden,
eenmaal.
Zoals de schilder in kleuren wijst,
beeldhouwers in vormen.
Maar het vormen is niet primitief.
Hoe simpel, nietszeggend een cirkel is
of blauw en groen.
Juist de samenhang resoneert tot
het woordje aarde.

Het is de samenhang die mij namen biedt
voor woorden die onuitgesproken
altijd al op mijn netvlies leefden,
en dus in mijn ziel.

De schrijver leerde mij romantiek, oorlog en angst kennen
in hetzelfde hoofdstuk, dezelfde zin en dezelfde woorden.
Want niet alleen het verhaal,
maar ook ikzelf vorder, zin na zin.
Elk moment ziet mijn netvlies iets anders in hetzelfde woord,
en dus mijn ziel.

Het startpunt van het boek
is niet het eerste woord,
het is de eerste hartslag.

Dat woord is maar een begroeting,
Het laatste een vaarwel.
Daartussen vormen zich woorden,
vormt zich taal.
Het wordt
onlosmakelijk
deel van het korte verhaal
Dat het jouwe heet,
het onze.